De redactie van Sport/Voetbalmagazine deelt haar meest gedenkwaardige sportmomenten van het voorbije jaar. Soms persoonlijk, soms hartverwarmend, soms hartverscheurend. Vandaag: van paralympisch tafeltennis tot de marathon van Londen.
Christian Vandenabeele
De marathon van Londen in Iten. Hoe indrukwekkend de blikken van de honderden aanwezige Keniaanse lopers zijn op het moment dat ze op de grote en de kleine schermen in het Keellu Resort in Iten Eliud Kipchogue van de concurrentie zien weglopen. Hoe ze elke stap in zich opnemen en meebeleven, om ervan te leren en misschien op een dag te zijn zoals hem. Hoe groot de vreugde is wanneer hun landgenoot als winnaar over de streep komt. En hoe groot de ontgoocheling maar ook het respect is wanneer de lokale lieveling Wilson Kipsang pas als vijfde over de streep komt, omdat er bij een bevoorradingspost iemand op zijn voet trapte en hij viel en daardoor tijd en energie verloor.
Hoe diezelfde Wilson Kipsang, die in 2013 in Berlijn het wereldrecord verbeterde, ons twee dagen later op de dag dat hij uit Londen is teruggevlogen met nog duidelijke sporen van zijn valpartij bij hem thuis in Iten ontvangt. Hoe hij ons vertelt hoe de vereniging van Keniaanse profatleten, waarvan hij voorzitter is, de voorbije twee jaar met zijn impact op atleten, media, regering en atletiekbond een fluwelen revolutie in gang zette en onder meer veranderingen als de nieuwe antidopingwet pushte en boostte. En over hoe hij zich engageert voor de Champions Walk For Peace, een initiatief om door dialoog en vergeving verzoening en vrede te brengen in een regio die geregeld getroffen wordt door etnisch geweld en gewelddadige veediefstallen. Alsook over zijn engagement voor het Afrika Mashariki Fest, een jongerenplatform voor West-Afrikaanse integratie.
Hoe hij, winnaar van een bronzen medaille op de Olympische Spelen 2012 in Londen, reageert wanneer we hem confronteren met het feit dat zijn vijfde plaats zo goed als zeker niet zal volstaan voor een kwalificatie voor de Olympische Spelen 2016 in Rio de Janeiro. Hoe hij er ons met de glimlach op wijst dat hem dat voor zijn universitaire studies criminologie eigenlijk niet slecht uitkomt, omdat hij net in augustus zijn eindexamen moet afleggen.
Hoe hij, wereldtopmarathonloper die tweehonderd kilometer per week traint, ons na het gesprek ook nog meeneemt naar de kerk en de lagere school die hij in Iten voor de lokale gemeenschap aan het bouwen is. En hoe we daarbij over een wankele prikkeldraadomheining moeten kruipen en hij er in een wip overheen is en ik blijf haperen. En hoe dat voor een heel intens, onvergetelijk moment van gedeelde vreugde en verbondenheid zorgt. Dat allemaal maakt voor mij de London Marathon in Iten met afstand het mooiste sportmoment van het jaar.
Kristof De Ryck
Daar zit je dan op de sofa, je weer druk te maken over een of ander mineur ‘probleem’. Komt daar plots een Egyptenaar je tv-toestel binnengepingpongd. De mouwen van zijn shirt wapperen doelloos in het rond. Armen heeft hij niet meer; verloren in een treinongeluk op zijn tiende. Ibrahim Hamadtou houdt zijn bat vast met zijn tanden. Het balletje gooit hij op met zijn rechtervoet. Zijn debuut op de Paralympische Spelen kan Ibrahim geen luister bijzetten met een overwinning. Maar: ‘Soms verlies je en win je toch, omdat je iets toevoegt aan je ervaringen.’ Eerder zei hij al: ‘De beperking zit niet in armen of benen; pas als je niet volhardt, ben je beperkt.’ Sport is krachtig als ze dient als platform voor inspiratiebronnen als Ibrahim. Iemand die je bezig ziet en bij wie je onvermijdelijk denkt: als hij een manier vindt om met zo’n grote tegenslag om te gaan, waarom zou ik dan niet over de kleine hindernissen in mijn leven kunnen springen? Hamadtou: ‘Mensen zouden hard moeten werken voor datgene waarvan ze houden en waarvan ze denken dat het goed is voor hen.’
Guillaume Gautier
Het was de match van het jaar. Omdat het die was waar al jaren op gewacht werd én omdat ze beantwoordde aan de hoge verwachtingen. 180 minuten Bayern – Atlético. De twee beste collectieven van Europa, elk met hun eigen zeer specifieke speelstijl. Een voetbalfilosofie zo verschillend dat het scenario voorspelbaar was, maar de uitkomst allerminst. Het werd een potje schaken tussen Diego Simeone en Pep Guardiola. Een schaakspelletje zonder echte winnaar, want het was slechts een verschil in uitdoelpunten dat de twee grootmachten scheidde. De pressing van de troepen van Simeone, de inventiviteit van Guardiola’s mannen, een zeer hoog niveau dat we veel te weinig te zien krijgen. In een periode met, dixit Sevillacoach Jorge Sampaoli: “Steeds meer wedstrijden en steeds minder voetbal.” En toch won geen van beide topcollectieven uiteindelijk de Champions League…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier