Dusan Djordjevic (BC Oostende): verpersoonlijking van ‘de perfecte kapitein’

© BELGAIMAGE - CHRISTOPHE KETELS
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Hij leidde BC Oostende naar vijf bekers en zes titels op rij en start zaterdag met de kustploeg aan een nieuw seizoen, in de supercup tegen Limburg United. Een dag in het spoor van Dusan Djordjevic (34), de verpersoonlijking van ‘de perfecte kapitein’.

Het is hoogseizoen, maar op deze – nochtans zonnige – ochtend in augustus moet Oostende nog ontwaken. Alleen het gehijg van enkele joggers, het gekeuvel van slenterende zeventigplussers en het geruis van de golven doorbreekt de stilte. ‘Zo heb ik het strand en de zeedijk het liefst: rustig, geen mierennest van toeristen. ’s Morgens wandel ik af en toe, met mijn broekspijpen opgetrokken, door het koude water. Heerlijk ontspannend. En goed voor pijnlijke enkels’, vertelt Dusan Djordjevic vanop zijn balkon in het Europacentrum, het hoogste appartementsgebouw (104 meter) van West-Vlaanderen.

Erg op zijn gemak voelt hij zich wel niet – last van hoogtevrees. ‘Ik lees hier soms een halfuurtje (op de keukentafel ligt 1984 van George Orwell, nvdr), maar kijk nooit naar beneden’, lacht de 1m95 grote Serviër wat groen als de fotograaf hem vraagt op de afsluiting te leunen en in de verte te turen. Richting de zee, of aan de andere kant van zijn appartement, richting het centrum van Oostende – een fenomenaal uitzicht.

In tegenstelling tot zowat alle andere spelers van BCO koos Djordjevic voor een pleisterplaats in het hart van de kuststad, niet voor een huis in Bredene. ‘Dat is meer voor gezinnen. Bovendien valt daar weinig te beleven. Liever een levendige buurt, met veel restaurants en bars – de Langestraat is hier vlakbij. Op vier minuutjes sta ik met de auto aan de basketzaal. Bij goed weer fiets ik er zelfs naartoe. Zoveel tijd spendeer ik trouwens niet in mijn flat. Ik kuier liever wat rond, ga iets drinken of eten met vrienden.’

Ook zijn ontbijt nuttigt Djordjevic vaak buitenshuis. ‘Het helpt om wakker te worden, zo’n ochtendwandeling.’ Hij neemt ons mee naar een bistro op de Groentemarkt, voor een vers geperst glas sinaasappelsap, een dubbele koffie en een croissant. Geen vrouw die het voor hem immers ’s morgens klaarzet, op zijn 34e is Dusan nog altijd vrijgezel. ‘In mijn jongere jaren was ik volledig toegewijd aan basketbal. Gezien mijn uithuizigheid – clubs in Rusland, Griekenland, Slovenië, Bosnië – bleek een langetermijnrelatie gewoon niet mogelijk. En hoewel ik nu al zes jaar in Oostende woon, blijft het moeilijk. Ik heb weleens iemand ontmoet, maar in de eerste twee, drie jaar wist ik niet hoelang ik hier zou blijven – ik kon geen engagement aangaan. Als ik in het tussenseizoen in mijn thuisstad Belgrado een vrouw leer kennen, kan zij ook niet zomaar overkomen naar België.

‘Bovendien heb ik, als topsporter, mijn gewoontes en ben ik gehecht aan mijn vrijheid. Nu kan ik doen wat en wanneer ik wil. Pas als ik na mijn carrière naar Servië terugkeer, hoop ik een gezin te stichten. Dan zal ik alle tijd van de wereld hebben. Zeker niet als basketbalcoach, neen. Te veel stress, te druk. Liever een kalmer leven, als jeugdopleider.’

Dat pensioen zal nog enkele jaren op zich laten wachten, want Djordjevic tekende begin dit jaar bij tot 2018, met optie op een extra seizoen. ‘Amper over nagedacht, één telefoontje met mijn makelaar volstond, zoals ook bij de vorige contractverlengingen. Over het salaris heb ik zelfs niet gediscussieerd. Als buitenlander zolang in België en bij dezelfde club blijven is zeldzaam (alleen Veselin Petrovic speelde langer in Oostende, tussen 2005 en 2014, nvdr), maar ik voel me hier opperbest. Waarom dan veranderen? Mocht ik elders de helft meer kunnen verdienen, dan misschien wel. En dan nog. Met meer geld zou mijn leven er niet anders uitzien. Liever speel ik in een stabiele club als Oostende, waar ik – zeer belangrijk – elk jaar kan meedoen voor de prijzen, dan ergens bij een bodemploeg te verkommeren. Clubs waar ze om de vijf maanden van coach veranderen, je niet zeker bent van je loon…’

‘Het sociale leven dat ik hier heb opgebouwd, wil ik ook zomaar niet opgeven’, gaat hij verder. ‘Zou ik nu tekenen om tot mijn 38e bij BCO te blijven? Direct! Al zou ik mijn carrière wel graag afsluiten bij een ploeg in Belgrado – nog één seizoen of zo. Sowieso ben ik van plan om terug te keren. Ik ben nu veertien jaar weg van huis, ik mis mijn familie en vrienden. Mijn ouders worden ook ouder, ooit komt de dag dat ík voor hen moet zorgen.’

Djordjevic wil niettemin in Oostende een stek kopen. ‘Als investering, want nu heb ik te weinig tijd om me met geldzaken bezig te houden, dat laat ik over aan mijn broer, een advocaat. Ik kan die woning verhuren, of er zelf verblijven als ik nog eens terugkeer. En dat zal vaak gebeuren. Ik heb mijn hart verpand aan deze stad, dit land. Antwerpen, Brugge, Brussel, Knokke, Gent: ik ben er al vele keren geweest. En aangezien ik hier al zes jaar verblijf, kan ik straks ook de Belgische nationaliteit verwerven. Daarom ga ik binnenkort Nederlandse les volgen – ik ken slechts enkele woordjes – met een privéleraar die zich kan aanpassen aan mijn tijdschema.’

Shotten vanaf middellijn

Dat schema is vrij strak, met vandaag een training om 10 uur en om 19 uur een oefenmatch in Wevelgem. Die training in de Versluys Arena dient vooral om de tactische plays in de hoofden van de nieuwe en ook jonge spelers te slijpen. Coach Dario Gjergja, samen met Djordjevic de rode draad doorheen de BCO-successen van de laatste zes jaar, onderwijst zijn leerlingen. Met Dusan als de regulator tijdens een shadow game, zonder verdedigers. Na veertig minuten volgt nog een shotsessie, afgesloten met een minicompetitie waarbij elke speler vanaf de middellijn moet trachten te scoren. Inzet, voor diegene die als enige de bal door de ring gooit: 20 euro van elke ploegmaat. Een initiatief van Djordjevic, en intussen een traditie de dag van of voor een wedstrijd.

‘Dusan weet wel waarom: de helft van de keren wint hij’, lacht de 19-jarige Tim Lambrecht. Deze keer heeft híj, na dríé gelukte pogingen, echter prijs: 200 euro. Plus een aai over de bol van Djordjevic, een ideale mentor voor Lambrecht. ‘Dusan helpt me enorm bij de stap van de U19 naar de A-ploeg. Hij leert me hoe ik de plays moet lopen, hoe om te gaan met de refs, met stress, met de coach ook, want die is even vriendelijk als veeleisend – niet simpel voor een jonge gast.’

Coach Gjergja zelf kan zijn Servische zeekapiting Lucy Loes lijkt de smartlap voor Djordjevic te hebben geschreven – niet genoeg loven. ‘Onze relatie gaat, na zes jaar, intussen verder dan speler-coach. Dusan is bovenal een goed mens: eerlijk, bescheiden, geëngageerd. En de perfecte kapitein. Naast het terrein als de lijm tussen de spelers, de leider die van alles organiseert en regelt. Niet door veel te babbelen, zo vocaal is hij niet, maar als hij iets zegt, is het to the point. En dan luistert iedereen. Met Dusan bespreek ik vaak onze tactiek en tijdens matchen is hij mijn rechterhand: één blik is voldoende om elkaar te verstaan. Mijn vertrouwen in hem? Eindeloos! Hij hoeft voor mij geen twintig punten te scoren. Die persoonlijke stats interesseren hem ook niet. Het enige wat telt is winnen, zijn ploegmaats leiden. A leader by example, door drie kwartier voor de training al op het parket te staan of door vaak de avond voor een wedstrijd een extra shottraining in te lassen. Zelfs op zondagmorgen, als Dusan slecht heeft afgewerkt. Een prof pur sang, die met de jaren wel wat aan snelheid en explosiviteit inboet, maar dat compenseert met zijn mind. En die zijn lichaam als weinig anderen verzorgt.’

Dat merken we na de training, wanneer Djordjevic ons meeneemt naar restaurant Dalmacija, genoemd naar de streek in Kroatië. Uitbaatster Jasenka Misetic ging in 1991, na haar studie, zes maanden werken in Gent, maar toen meteen daarna de oorlog uitbrak, bleef ze in België met haar man. 26 jaar later maakt Jasenka in Oostende Joegoslavische specialiteiten klaar én is ze al vier jaar Djordjevic’ privékokkin. ‘Voor elke lunch, en dikwijls ook voor het avonddiner, kom ik naar hier’, vertelt Dusan. ‘Gezonde kost en altijd vers, geen blikjesvoer.’

Vandaag op het menu: kip, rijst en gevulde paprika’s, al neemt Djordjevic zijn maaltijd deze keer mee naar zijn appartement. Zonder journalist, want na het eten wil hij zijn dagelijkse siësta houden. ‘Op dagen met twee trainingen of met een match, minstens één à anderhalf uur. Echt slapen, ja. Ik heb dat nodig, op mijn 34e. Dat, en mijn gezonde voeding, rendeert, want van ernstige blessures ben ik tot nu toe gespaard gebleven – gezegend ook met een sterk lijf, hé… In het tussenseizoen laat ik het ook nooit inslapen. Na vijf dagen niets doen doe ik in Belgrado allerhande sporten: voetballen met collega-basketbalspelers, tennissen, lopen… En de twee weken voor de start van de voorbereiding met BCO werk ik met een privécoach, specifieke oefeningen als blessurepreventie.’

Gezonde spanning

Dat Djordjevic sterkt vasthoudt aan zijn gewoontes, blijkt in aanloop naar het duel tegen Nanterre, in Wevelgem. ‘In de bus drinkt Dusan, een kwartiertje voor we arriveren, altijd een of twee koffietjes’, vertelt sportief manager Philip Debaere. ‘En straks zal hij als eerste uit de kleedkamer komen om op te warmen en apart te stretchen.’

Dat zien we inderdaad enkele minuten later. Opvallend ook, zelfs voor deze oefenmatch, hoe gefocust, met een strak gezicht, Djordjevic zijn opwarming afwerkt. ‘Voor élke wedstrijd ben ik nog altijd gezond nerveus. Voel ik me fysiek of mentaal niet top, dan push ik mezelf tijdens de opwarming om die adrenaline toch op te roepen. Als die drive zou verdwijnen, dan stop ik er meteen mee. Me slechts 90 procent geven: ik zou er niet mee kunnen leven.’

Tijdens de match blijkt ook waarom de Serviër The General als bijnaam heeft. Een leider naast het terrein, door te applaudisseren of vuistjes uit te delen bij een mooie actie van Tim Lambrecht, de topscorer met 19 punten, of landgenoot Marko Kuridzja lachend te troosten wanneer coach Gjergja hem na een mislukte dunk direct vervangt. Op het parket door in nauwelijks 17 minuten acht assists uit te delen en elf punten te scoren, maar bovenal in die periode het ritme van zijn team te bepalen. Niet toevallig slaat BC Oostende in de vijf minuten na de rust (35-36) onder Djordjevic’ leiding een beslissende kloof (50-39).

Nog een eigenschap van de pointguard: hoe hij er steeds weer staat op cruciale momenten, in de slotminuten van een partij, zoals hij in de jongste bekerfinale en play-offs nogmaals heeft getoond. ‘Dusan lééft daarvan’, zegt Dario Gjergja.

‘Of er ijs door mijn aderen stroomt?’, lacht de Serviër. ‘Neen, gewoon een kwestie van ervaring, ik heb zulke situaties al een miljoen keer meegemaakt. Dan voel je instinctief aan wat je het best doet: zelf iets proberen of een ploegmaat die goed in de wedstrijd zit aanspelen. Groot voordeel: zelfs al speel ik 38 minuten slecht, dan kan ik dat uit mijn hoofd bannen en wíl ik de bal in moneytime. De verantwoordelijkheid schrikt me niet af. Al moet je het niet té veel bewieroken. Ik heb ook al beslissende shots gemist hoor, matchen ‘geruïneerd’. Maar blijkbaar onthouden mensen vooral mijn topmomenten’, lacht hij na BCO’s ruime zege (80-59).

‘Voor een eerste oefenwedstrijd ben ik heel tevreden: als team gespeeld, goeie attitude, geen blessures. Dat ik ‘slechts’ 17 minuten (van de 40, nvdr) op het terrein stond? Perfect, ik weet wat ik moet doen. Het is beter dat de coach de nieuwe jongens meer speeltijd geeft, om ons systeem gewoon te raken. Dat ik toch acht assists heb uitgedeeld? Mooi, maar ik zit vooral verveeld met mijn twee balverliezen… Een perfectionist, hé’, zegt Djordjevic voor hij de bus opstapt, terug richting Oostende. Mét grote honger. Of Jasenka weer iets heeft klaargemaakt? ‘Neen. Maar ik ken nog een restaurant dat open is tot middernacht. Gelukkig, want ik verlang naar een goeie steak’, lacht hij.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content