Waarom iedereen uitkijkt naar de comeback van Tiger Woods

Op Augusta National Golf in de VS vindt momenteel The Masters plaats. Met Thomas Pieters (vorig jaar vierde) heeft België een potentiële winnaar van deze eerste golfmajor van het seizoen, maar alle spotlights staan op één man gericht: Tiger Woods (42). Een toelichting aan de hand van drie vragen.

Waar heeft Tiger Woods de voorbije jaren gezeten en waarom bestaat er nu zoveel geloof in een échte comeback?

De laatste grote toernooizege van Woods dateert van 2008, tien jaar geleden dus, toen hij de US Open won. In 2009 verzamelde hij ondanks een knieoperatie nog enkele toernooizeges, maar vanaf 2010 stokte de machine, sputterde zijn lichaam steeds harder tegen en vooral: barstte het seksschandaal rond hem helemaal los.

De man die zo prat ging op zijn cleane imago – tandpastaglimlach als handelsmerk – en de sponsors voor het kiezen heeft, bleek plots een pathetische seksverslaafde te zijn die zijn echtgenote Elin Nordegren met meer dan honderd vrouwen bedroog. Het golficoon ging in therapie, verloor enkele sponsors en verscheen steeds minder aan de start van een golftoernooi. Mentaal en vooral fysiek niet klaar.

In 2013 werd hij een eerste keer aan de rugwervel geopereerd. In totaal zal hij daarvoor vier keer onder het mes moeten. Tussen 2013 en 2016 kwam hij amper in actie en laste hij zelf een break in van de sport.

De voorbije jaren waagde Woods zich enkele keren aan een rentree, maar hij leek in niets op het atletische supertalent dat tussen 1997 en 2008 veertien majortoernooien op zijn naam schreef. Tot nu.

De vierde rugoperatie lijkt de goede. Woods, die altijd zo geroemd werd vanwege zijn dynamische en krachtige swing, moest zijn slagtechniek wat aanpassen, maar lijkt in 2018 eindelijk verlost van al te grote fysieke kwalen. Op de laatste dag van het Valspar Championship in Florida, op 11 maart, liet hij zelfs de snelste swing opmeten van het seizoen tot dusver: 210 km/u.

Hij behaalde de afgelopen maanden mooie resultaten in sterk bezette toernooien zoals Farmers Insurance Open (23ste), Honda Classic (12de), Valspar Championship (2de) en Arnold Palmer Invitational (5de).

Ook opvallend: Woods straalt weer zelfverzekerdheid uit. Zijn bewegingen ogen soepel en in zijn woorden zit geen aarzeling meer, zoals dat bij vorige comebackpogingen wél het geval was. ‘Ik voel me bevrijd’, luidt het. En: ‘Ik ben een wandelend mirakel.’ Zoiets zeg je niet als er in je rug nog pijnscheuten opspelen.

In het golfwereldje zelf merk je dat zijn collega’s ook weer rekening houden met Tiger Woods. Zij zien hem van dichtbij, op de driving range of tijdens oefenrondjes, geen betere graadmeter dan de angst bij de concurrentie. En die is er.

Waarom wordt er zo reikhalzend uitgekeken naar zijn prestaties op The Masters?

Omdat Tiger Woods symbool staat voor de hoogdagen van de golfsport eind jaren negentig en begin jaren 2000. Toen kijkcijfers, commerciële cijfers en ledencijfers door het dak gingen. Het iconische statuut en de impact van Tiger Woods kunnen nauwelijks overschat worden. Ongeacht of je fan bent of niet.

Ten eerste omdat hij als zwarte verschillende barrières doorbrak in een sport die tot dan toe vooral een blanke mannenclub was… en dat eigenlijk nog steeds is. In de huidige top 30 staat niet één Afro-Amerikaan en welgeteld één Aziaat – Matsuyama op de zesde plek. Voorts allemaal blanke Europeanen, Amerikanen of Australiërs. Door in 1997 op zijn 21ste, als jongste winnaar ooit, The Masters te domineren, trok Woods de populariteit van de golfsport open naar andere bevolkingsgroepen en sociale klassen. Plots werd golf een volkssport, althans in de VS. In die periode van hoogconjunctuur werden er elk jaar 250 nieuwe golfclubs geopend, haalde The Masters meer dan twintig miljoen kijkers. Vorig jaar openden 25 nieuwe clubs en haalde The Masters slechts pieken van 11 miljoen kijkers. Bijna alle data bewijzen het: in de jaren zonder Woods zakte de populariteit van golf. Zeker in de VS. Minder leden, minder golfclubs en minder kijkers. De toernooien waar Woods begin dit jaar aan deelnam zagen hun kijkcijfers verdrievoudigen in vergelijking met vorig jaar.

Ook puur sportief heeft Woods de golfsport veranderd. Hij zorgde met zijn uitgekiende fysieke preparatie en fitness-obsessie voor een atletisering van de sport. Naar zijn voorbeeld gingen steeds meer professionele golfers zich in het krachthonk klaarstomen voor een seizoen. Gevolg: gespierdere armen, strakkere outfits, verdere slagen. Wat we nu als vanzelfsprekend beschouwen, maar de nieuwe lichting golfers weet aan wie ze dat schatplichtig zijn: Tiger Woods. Zoals onder meer onze Thomas Pieters ook zijn bewondering voor de Amerikaanse golfheld niet onder stoelen of banken steekt. Zelfs tijdens zijn donkerste periodes was het opvallend hoe respectvol en begripvol zijn collega’s bleven.

Het mug shot van een gedrogeerde Tiger Woods die door de politie opgepakt werd vorig jaar? Veel profgolfers vonden het ongehoord dat zoiets de media haalde en wezen (terecht, zo bleek achteraf) op het gebruik van zware medicijnen die van Woods een dergelijk uitgeblust figuur maakten. Die medicijnen, voor alle duidelijkheid, waren nodig om zijn rugpijn te verzachten. In de voorbije acht jaar die Woods in de marge van het golfgebeuren vertoefde, vielen er zeer weinig negatieve geluiden te horen over hem in het wereldje. Het respect bleef intact en men hoopt dat zijn comeback de tanende leden- en kijkcijfers weer kunnen opkrikken. Daar profiteert iedereen van: sponsors, spelers en clubs.

Maakt hij echt kans om weer een major te winnen, te beginnen met deze Masters?

De positieve hype die er momenteel heerst om zijn comeback is nog wat voorbarig. Houdt zijn geterroriseerde rug deze keer voor langere tijd stand? Niemand die het weet, ook Tiger niet.

Bovendien zijn op deze eerste major van het seizoen alle toppers aanwezig (de top 50, plus de voormalige winnaars zijn sowieso zeker van deelname), de meesten in topvorm. Er steekt niemand bovenuit, er zijn dus véél kanshebbers. Zoals ook Thomas Pieters, vorig jaar bij zijn debuut in Augusta meteen vierde.

Voor onze landgenoot, nu in mindere doen dan vorig jaar (toen hij nog in de flow zat na successen op de Olympische Spelen en Ryder Cup), en voor Woods geldt echter: als ze vrijdagavond de cut halen, mag dat al als een topprestatie beschouwd worden. De cut gebeurt na twee dagen en halveert het deelnemersveld. Op zaterdag en zondag verschijnt enkel nog de eerste helft van het klassement op het terrein.

In het voordeel van Tiger Woods speelt dat hij de baan – The Masters wordt als enige van de vier majors altijd op dezelfde baan gespeeld- als zijn broekzak kent en zelfs blindelings zou kunnen afhaspelen. En komt hij het toernooi lichamelijk zonder averij door dan zal er de komende maanden zeker met hem rekening gehouden moeten worden. Voor deze Masters doen we dat toch vooral met the usual suspects: Dustin Johnson (huidige nr 1 van de wereld), Rory McIlroy, Bubba Watson, Phil Mickelson, Justin Thomas, Henrik Stenson, Jordan Spieth en Sergio Garcia (winnaar van vorig jaar). ‘Er zijn geen uitgesproken favorieten en iedereen lijkt in topvorm. Het belooft een zeer boeiende editie te worden’, aldus Woods.