De drijfveren van Kim Gevaert: ‘Ik wil herinnerd worden als goedgemutste loopster’

In het boek ‘Gedreven’ verzamelde extreem atleet Marc Sluszny elf getuigenissen van Belgische sporticonen, van Marieke Vervoort tot Lieven Van Linden, over hun streefdoelen en hindernissen op hun weg naar succes. Sportmagazine.be biedt een voorpublicatie aan, een passage uit het verhaal van Kim Gevaert.

Ik was 14, mijn broer had mij uitgenodigd om hem te vergezellen naar de atletiekclub waar hij trainde, en enkele weken later was ik al in een wedstrijd beland. Langs de kant stonden enkele ouders, broertjes en zusjes van de lopers toe te kijken, maar ik liet mijn fantasie de vrije loop. Atletiek was als een toevalligheid in mijn leven gekomen, maar is intussen een vaste waarde geworden. Op de piste voelde ik mij vrij en kon ik me uitleven. De druk die op mijn schouders lag als opgroeiende tiener kon ik letterlijk van me afschudden en maakte plaats voor ontspanning. Ik had geen dromen of verwachtingen om topsporter te worden, maar ambitieus was ik wel, op alle vlakken. Ik besefte dat de sport mij nieuwe kansen bood en mijn zelfvertrouwen opkrikte. Het respect onder de jongeren was aanzienlijk en de sfeer heel relaxed. Toen ik wedstrijden begon te lopen en de kans kreeg om veel te gaan reizen, was ik helemaal verkocht. Atletiek had mij gevangen, ik was verslaafd.

Een belangrijk aspect van mijn leven als topsporter bleek ‘planning’. Drukke dagen, volle schema’s, veel reizen en een zeer intense levensstijl zouden mijn lichaam en geest heel snel kunnen slopen, dus perfecte indeling van mijn activiteiten werd een must om tijd over te houden om te ontspannen.

Gelukkig steunde mijn vriend Djeke me altijd, hij wist immers als geen ander hoe veeleisend het leven van een topsporter kon zijn. Bovendien woonde en studeerde hij de eerste jaren van mijn carrière in Amerika. We waren dus in het dagelijkse leven niet vaak samen, maar dat was eigenlijk wel oké. De momenten dat we naar elkaar toe reisden, waren dan ook dubbel zo intens.

Tijdens mijn bezoeken in Amerika trainde ik regelmatig mee met de meisjes van de University of Southern California. Ik kon mezelf dan vergelijken met buitenlandse atleten die er een heel andere trainingsmethode op na hielden en pikte zo ook wat nuttige informatie mee. Zo deed ik voortaan meer vorm-spanningsoefeningen, begon ik harder aan mijn houding en stabiliteit te werken en ging ik dieper in op de core stability training.

Mijn sport was een constante zoektocht; welke technieken werkten voor mij en welke niet? Trial and error, steeds weer opnieuw. Het behalen van een goed resultaat is een combinatie van factoren: techniek, je fysieke capaciteiten, een portie talent en vooral de juiste mentale ingesteldheid.

De grootste motivatie doorheen mijn hele loopbaan was voor mij de ‘fun’-factor. Ik moest vooral plezier hebben in wat ik deed. Een andere drijfveer was het besef dat ik mensen kon raken en bij elkaar brengen. Bij wedstrijden stonden soms wel honderden mensen luid schreeuwend en juichend samen op de tribunes. Als ik won of goede tijden neerzette vlogen weleens twee totaal vreemde mensen elkaar om de hals, puur uit euforie. Er is toch niets mooiers dan die vaderlandse liefde? Ik was mij nooit echt bewust van wat bekend worden betekende in België, maar ik vond het een hele eer om ons land te mogen vertegenwoordigen. Enkel als je honderd procent plezier beleeft aan wat je doet, kan je het beste uit jezelf halen en de mooiste resultaten neerzetten. Zo zou ik ook als atlete herinnerd willen worden; niet als de typische sprintster die opgefokt in de startblokken staat, maar juist als een beredeneerde, goedgemutste loopster.

Geluk is een emotie die je zelf kan creëren. Plezier en genot van wat ik deed en teweeg bracht bij anderen brachten mij voldoening. Het doel tijdens mijn carrière als sportvrouw was om zover mogelijk te geraken en de best mogelijke resultaten te behalen met mijn capaciteiten. Echter in 2008 voelde ik dat ik op de top van mijn kunnen beland was. Mijn gedachtegang geraakte verstoord en ik merkte dat ik me niet meer naar behoren kon concentreren op het lopen. De pret was plots ook een stuk minder en het enthousiasme getemperd. Ik besloot dat het tijd werd om er een punt achter te zetten, het had geen nut om mezelf te forceren, want mijn prestaties zouden er erg onder gaan lijden. Op die manier zou ik niet langer de trots van België blijven.

Ik wilde vooral de positieve dingen in leven houden en besloot op het hoogtepunt van mijn loopbaan te stoppen. Vandaag heb ik de balans tussen mijn heden en verleden, tussen sport- en gezinsleven gevonden. Mijn leven heeft zich in twee fases afgespeeld. Net alsof ik al mijn ambities in een vorig leven benut heb en nu mag genieten van andere zaken. Omdat ik tevreden kan terugblikken op mijn prestaties, heb ik rust gevonden in mijn nieuwe carrière: een fijne vrouw en een goede mama zijn. Ik geniet met volle teugen!