De fanatieke aanhang van de Oost-Londense cultclub keert zich tegen de excentrieke eigenaars en vreest voor identiteitsverlies.
De legendarische BBC-commentator John Motson sprak over ‘de engste situatie’ die hij in zijn vijftigjarige carrière had meegemaakt, toen na West Ham – Burnley (0-3) grimmig supportersprotest uitbrak tegenover de clubeigenaars, want maar liefst honderden supporters intimideerden de bazen op de viptribune.
Een even ongewone club als een speciaal eigenaarsduo, dat is kort samengevat de situatie van West Ham, sinds 2014 de werkgever van Cheikhou Kouyaté (ex-Anderlecht, KV Kortrijk en FC Brussels).
Zakenman David Sullivan (69) vergaarde een deel van zijn fortuin door verkoop van porno via de post, later gevolgd door foto’s, magazines en seksshops. Eind de jaren zeventig produceerde Sullivan zelfs low-budget erotische films.
De geboren Welshman werd daarin bijgestaan door David Gold (81). De zoon van een crimineel uit Oost-Londen, die samen met Sullivan twee sportkranten opkocht, dan in vastgoed investeerde en vanaf 2010 de Hammers overnamen.
Bij de fanatieke achterban steekt het nog fel dat de Oost-Londense cultclub in 2016 zijn sfeervolle Boleyn Ground wisselde voor het gewezen Olympisch Stadion, amper enkele kilometers verderop. Het leidde immers niet tot de betere sportieve prestaties waarmee de supporters aanvankelijk werden gepaaid. Ook de winstcijfers in het London Stadium groeiden helemaal niet. Gold en Sullivan werden verblind door de grotere capaciteit, om hun ambitie kracht bij te zetten. Want 66.000 in plaats van 35.000 zitjes, dat moest garant staan voor hogere inkomsten. Ook al wordt het stadion momenteel gehuurd aan 3 miljoen euro per jaar.
Dat was zonder de fans gerekend. Zij koesterden het imago van een kwakkelende cultclub, die voetbalde in een typisch Brits stadion met vier verschillende tribunes, waar de wind via de open hoeken over het veld blies. En waar bij de aftrap het volkslied van Oost-Londen door de luidsprekers galmt en volgens de traditie zeepbellen worden geblazen op ‘Forever blowing bubbles’.
West Ham verwierf bekendheid door de fancultuur rond Upton Park (of Boleyn Ground), eens de club van de havenarbeiders van de nabije Royal Docks. De clubeigenaars zijn zowat de antipode van de vaste supporterskern. Volgens de aanhang zouden Gold en Sullivan te weinig openstaan voor hun mening en met de club een weg inslaan die te ver van zijn roots weggaat. Net zoals bij de topclubs gebeurt, waaronder koploper Manchester City, waar miljoenen in worden gepompt en de ziel verdwijnt. ‘Een droom verkocht, een nachtmerrie gegeven’, zo stond het op een spandoek.
En Boleyn Ground? Dat is nu een bouwput, waar straks appartementen zullen verrijzen. Tot spijt van de diehardfans bij de Hammers.
