In het leven krijg je niks voor niks. Dat weet Romelu Lukaku maar al te goed. Van zijn tweede WK probeert de Belgische nummer 9 te genieten. Op zijn Amerikaans.
Het is de avond voor de match tegen Brazilië. Romelu Lukaku arriveert voor een ontmoeting met de pers, de pet op het hoofd. De zaal zit vol, het is een gesprek dat de internationale pers voor geen goud wil missen. Als het vragenrondje naar zijn einde loopt, neemt een Braziliaans verslaggever het woord. Hij wil iets weten over Neymar. Romelu antwoordt in het Portugees… Monden vallen open van verbazing. Dat de spits van de Rode Duivels perfect drietalig was – Engels, Nederlands en Frans – wisten ze. Maar nu zijn ze verrast. Net zoals Vincent Kompany een dag eerder ook al iedereen had verrast door op een vraag van een Duitser in diens taal te antwoorden. Kompany en Lukaku blinken uit in dit soort ontmoetingen met de internationale media.
Mijn inspiratie haal ik bij jongens als LeBron James of Kobe Bryant. Grote kampioenen die ook bekritiseerd werden, maar uiteindelijk respect afdwongen.
Wij zijn niet verrast. Een jaar geleden, toen we bij hem thuis waren voor een interview, peilden we al naar zijn talenkennis. Romelu bekende: ‘Ik spreek Frans, Nederlands, Lingala, Engels, Spaans én Portugees. Na school volgde ik talencursussen om die twee laatste onder de knie te krijgen. Bedoeld voor als ik naar het buitenland zou vertrekken. Maar Portugees heb ik toch vooral geleerd van Bosingwa. Toen ik nog voor Chelsea voetbalde, sliep ik de hele tijd bij hem op de kamer. En toen vroeg ik hem om altijd Portugees te praten met mij.’
Zes talen beheersen, dat is talent hebben. Taalgevoel. Op het veld daarentegen was de spits van de Rode Duivels vaak nooit de meest getalenteerde van de ploeg. Zijn omvang en zijn kracht waren wel altijd buitengewoon. Dat had andere redenen. Adolphine, zijn moeder, legde ons ooit uit dat Romelu al twee Big Macs kon eten toen hij amper twee (!) was. Later vertelde Júnior Malanda, een grote vriend van Jordan, dat hij nooit kon volgen, toen hij bij de broers Lukaku thuis kip ging eten. Het tempo waarmee die twee de bouten verslonden, lag voor hem veel te hoog.
Beste spits
Op het veld werd er lange tijd iets te veel gelachen met Big Rom. Vandaag nog steeds, al slinkt het leger afvalligen, die proberen vast te houden aan hun beoordelingen van toen. Ze raken stilaan in de minderheid, zeker na de wedstrijden op dit toernooi.
‘Romelu, ach… Binnen tien jaar zullen ze nog steeds zijn techniek bekritiseren’, schokschouderde Eden Hazard vorige week woensdag, toen we hem spraken in het spelershotel. ‘Maar ik zeg je: hij kan een van de grootste spitsen aller tijden worden. En als hij in Engeland blijft, wordt hij zeker de grootste spits in de geschiedenis van het Engelse voetbal. Hij zal voorbij Alan Shearer en anderen gaan. Niet op basis van zijn intrinsieke kwaliteiten, iemand als Thierry Henry zal altijd mooier zijn om te zien dan Romelu Lukaku, maar dat trekt die zich niet aan. Hij is zo sterk. Wat kan het hem schelen dat hij af en toe een controle mist? Romelu voor doel, dat is een machine. Geef hem twee, drie kansen en hij mist er misschien een, maar de twee andere gaan wel binnen. Waar je hem nu misschien nog op kan bekritiseren, is op wat hij laat zien in de grote matchen. Tegen Panama wist ik dat hij zou scoren. Maar zo’n Diego Costa bij Chelsea… Het gebeurde dat we een zeer slechte wedstrijd speelden, maar als we wonnen met 1-0 was het wel hij die scoorde. Dat zijn voor mij de grote spitsen. Of ze nu scoren met de knie, hun oor of de voet maakt niet uit. En Romelu maakt stilaan deel uit van die elite.’
En zoiets komt niet vanzelf. Nooit.
Terug naar twee jaar geleden en Everton, waar Lukaku toen nog spits was. In het interview met dit blad zei hij die dag: ‘Met het weinige talent dat ik heb en het werk dat ik alle dagen moet doen, weet ik dat mijn carrière niet zal eindigen bij Real of Barcelona. Maar ik zal er wel dicht bij zijn. Ik weet dat ik de kwaliteiten heb en zeer veel zelfvertrouwen. Ik kan alleen maar verbeteren.’
Lukaku, dat is een werkbeest. De doelmannen van Anderlecht, Everton en de Rode Duivels kunnen daarvan getuigen. Na het einde van nagenoeg elke veldtraining vroeg Lukaku hen om nog een half uurtje in doel te blijven. Voor schietoefeningen met beide voeten, links én rechts. ‘Romelu, dat is een geboren profvoetballer. Ik heb tot nu toe nog nooit zo’n vastberadenheid gezien bij iemand. Romelu had een enorme honger om te scoren.’ Woorden van Arnold Rijsenburg, zijn trainer bij de U17 van Anderlecht. Romelu was pas veertien toen hij bij hem belandde.
‘Als je een beeld wil: er zijn kinderen die geen broccoli lusten, maar slechts ijsjes willen eten. Wel, ijsjes, dat is voor mij de training. Ik ben er zot op.’ Lukaku ten voeten uit.
Toen we bij hem te gast waren, lag hij op een bepaald moment op de zetel. Genre XXL, u kent dat soort sofa’s wel. Hij opende zijn Mac en begon zijn bewegingen op het veld te bekijken. Op de harde schijf stonden toen al zo’n 180 (!) montages van zijn wedstrijden. Samenvattingen die alleen maar beelden bevatten van momenten waarop hij de bal raakte. Lukaku liet ze zien en zei: ‘Ik bekijk die allemaal verschillende keren, om te zien of ik vooruitgang heb geboekt, waar die zit en waar het allemaal nog beter kan.’
In het midden van een van zijn salons stond een imposante machine, die hem in staat stelde om zijn spieren sneller te laten recupereren. In zijn keuken vonden we geen alcohol. Nooit alcohol. Wel water dat hij in grote sloten drinkt.
Een paar uur nadat hij met Manchester United uitblonk in de wedstrijd tegen Liverpool, op 10 maart, lag hij thuis in de zetel. Hij keek hoe het PSG van zijn vriend Thomas Meunier Metz oprolde. Nog een paar uur later volgde hij de titelwedstrijd in 1B tussen Cercle Brugge en Beerschot Wilrijk. Op een gegeven moment kwam er een berichtje binnen op zijn telefoon. Het is Marc Coucke die hem feliciteert voor zijn wedstrijd tegen de Reds. Lukaku is altijd bezig met voetbal, met zijn eigen ontwikkeling, met die van zijn ploegmaats, zijn vrienden. Hij roemt de progressiemarge die Youri Tielemans heeft en de toekomst van de nationale ploeg.
Bij de Rode Duivels heeft hij met Thierry Henry een dubbelganger lopen. Die twee kunnen samen een boom opzetten over voetbal, van het Arsenal van 2005 tot een wedstrijd in de tweede Duitse Bundesliga. Ze lijken op elkaar, hun houding, hun bevlogenheid, al zal Romelu sneller lachen op en naast het veld dan Titi.
‘Niemand is sant in eigen land.’ De twee hebben kennisgemaakt met die kant van de medaille. Henry had een doelpunt nodig op pas van Zinédine Zidane tegen Brazilië op het WK in 2006 om de critici het zwijgen op te leggen. Romelu kan ervan meespreken. Lang waren er fluitconcerten aan zijn adres bij thuiswedstrijden van de Rode Duivels. Lang was er kritiek, van analisten, van oud-spelers, van mensen die niet altijd evenveel recht van spreken hadden. Een paar dagen voor het vertrek naar het WK in Rusland zocht een groep ultra’s nog contact met de spits, om hun gedrag tijdens interlands toe te lichten en goed te praten. Om hem mee te delen dat hij wat hen betreft alle steun kreeg. Lukaku keek hen niet aan, passeerde zonder te stoppen. Op dat vlak is hij een keikop. ‘Hij zal het nooit tonen, maar hij vergeet niks’, voelde een vriend mee.
Publiek zal hij het niet zo makkelijk toegeven, maar de kritiek heeft Romelu Lukaku geraakt. Gebrandmerkt. Daarover zei hij ons: ‘Het is onmogelijk om helemaal in een bubbel dingen te beleven. Er is immers altijd iemand van de familie, of een vriend, die komt vertellen wat men over je zegt.’
In België wordt zijn spel, maar ook zijn persoonlijkheid, geregeld met de vinger gewezen. Vol ambitie zitten, de wil hebben om te slagen en dat ook uit te spreken, dat gaat niet onopgemerkt voorbij. ‘Als Romelu openlijk uitkomt voor zijn ambitie, dan heb je jongens als Wesley Sonck die daarop zeggen: stel die maar bij man, denk niet dat je anders bent. Maar wie is hij om dat te zeggen? Waarom mag die jongen niet dromen? Mensen bekritiseren zijn eerste baltoets, zijn techniek. Als je mooi voetbal wil zien, moet je naar het Jubelpark, of om het even welk pleintje in Brussel. Dáár ga je grote technici aan het werk zien. Daar wordt zelfs iemand als Eden Hazard 1000 keer door de benen gespeeld. Maar het voetbal zoals wij dat beleven, dat is heel andere koek. Het doel van Romelu is scoren. En scoren doet hij. Toch blijven mensen maar kritiek geven.’ Citaten van zijn broer Jordan, in een interview met dit blad vorige zomer.
Vandaag zegt Big Rom dat hij een streep onder alle kritiek trok. Alhoewel… Na de uitschakeling van de Belgen door Wales op het voorbije EK, liet consultant Stéphane Pauwels zich nog eens helemaal gaan: ‘Lukaku, dat is niks, die dient nergens toe. En we kregen er zijn broer nog bovenop… Gelukkig zijn er geen drie van.’ Dat is Romelu niet vergeten. Want daar raken ze aan iemand die hem het dierbaarst is in zijn leven: zijn mama Adolphine.
Amerikaan
‘Dat debat open ik niet meer. Ik ga alleen nog antwoorden op het veld. Veel mensen willen publiciteit maken met hun blabla. Mijn inspiratie haal ik bij andere sportlui. Jongens als LeBronJames of Kobe Bryant. Grote kampioenen die ook bekritiseerd werden, maar uiteindelijk respect afdwongen. Dát zijn de sportmannen die ik respecteer. Mensen die niet altijd graag gezien zijn, maar wel presteren op het veld. Dat is een beetje wie ik ook ben: niet geliefd, maar wel aanwezig op het terrein.’
Als Rode Duivel had Romelu Lukaku een droom: het record van Paul Van Himst kloppen, iemand voor wie hij veel affectie en respect heeft. Maar nu dat eraan ging, is het moeilijk om te stoppen. Tijdens dit toernooi in Rusland kan je niet anders dan onder de indruk raken van wat hij hier presteert. Heel veel monden zijn opengevallen van verbazing, heel veel critici zijn het zwijgen opgelegd. Romelu Lukaku heeft indruk gemaakt. Ook voor de wedstrijd, in die cirkel waarin hij iedereen nog eens oppept. Een natuurlijke leider is opgestaan. ‘Soms moet je hem zelfs kalmeren, ‘ zegt Thomas Meunier, ‘hij begint de coach te spelen.’
Wat nog ontbreekt, is het parket en een paar cheer girls, en dan zit je in de NBA. ‘Romelu, dat is een Belg met de mentaliteit van een Amerikaan’, beweert Eden Hazard. Dat heeft Romelu ook nooit weggestoken. De Amerikaanse sportcultuur én de muzikale heeft hem zeer hard beïnvloed tijdens zijn adolescentie. Vandaag de dag nog, zal hij Stephen Curry beter noemen dan Russell Westbrook, en zonder problemen kunnen uitweiden over het seizoen van de spelmaker van Oklahoma City. ‘Mijn drie absolute referenties in de sportwereld zijn Kobe Bryant, Michael Jordan en LeBron James. Ik kijk de hele tijd naar documentaires over Kobe en als er een ding is dat ik betreur, is dat ik diens afscheidswedstrijd niet live heb gezien. Hij is op zijn 17e begonnen in de NBA, en speelde voor de club van zijn hart, de Lakers. Hij kende heel veel problemen, maar werd een grote op zijn 23e. Jordan idem dito.’
Veel is veramerikaniseerd in en bij Romelu Lukaku. Zelfs zijn entourage. De pagina met zaakwaarnemers die soms weinig scrupules hadden, is omgedraaid. De laatste was Mino Raiola, die hem naar Manchester United bracht en ging lopen met een belangrijk stuk van de financiële taart die nochtans was voorbehouden voor de familie. Sindsdien wordt hij sportief begeleid door Roc Nation, het Amerikaanse agentschap van raplegende Jay-Z. Vrijdag, enkele uren voor de kwartfinale tegen Brazilië, zagen we Lukaku in een gesprek verwikkeld met Michael R Yonnak, New Yorker en strategisch directeur van Roc Nation. Beiden waren in het gezelschap van Thierry Henry, die op het einde van zijn carrière nog voetbalde in de Big Apple.
Het merk Lukaku heeft de laatste maanden een extra dimensie gekregen. Niet alleen voor Romelu, ook voor Jordan, die geen makkelijk seizoenseinde beleefde bij Lazio, maar toch een waardevol asset bleek in voetballand. Hij tekende een contract bij de bekende makelaar Pini Zahavi.
Op 14 juni, vlak voor de start van dit toernooi, kondigde Romelu via zijn sociale netwerkkanalen aan dat hij een contract tekende bij Puma. Opvallend, want in de drie verschillende oefenwedstrijden in de aanloop naar dit toernooi, had Lukaku met drie verschillende schoenmerken gespeeld: de ene keer met Nike, een andere keer met Adidas en de derde op Puma’s. Nike en Adidas bleken niet bereid om hem aan de tafel der groten te laten aanzitten. Dus werd het Puma. Misschien niet toevallig het merk waar Jay-Z recent nog de creatieve directeur werd van de basketbalafdeling. Puma toonde zich naar verluidt zeer genereus.
Dinsdag stond Lukaku op het veld tegen de Fransen van Antoine Griezmann. Ook een Puma-boy. De twee spitsen moeten het Duitse merk een plaats bezorgen op voetbalvlak tussen de twee andere mastodonten. Een nieuwe blijk van erkenning voor iemand die nu al de grootste spits is in de geschiedenis van het Belgische voetbal. Een erkenning die wat tijd nodig had voor ze er kwam.
Vandaag zegt hij een streep te hebben getrokken onder zijn verleden en zijn vijanden. Zoals uit zijn inmiddels zeer moedige getuigenis blijkt op The Player’s Tribune, dat onder zijn voornaamste aandeelhouders mensen als Koby Bryant en Dani Alves heeft, is het ook een beetje de American dream: ‘Ik herinner me nog dat ik in 2002 gaten in mijn schoenen had. Twaalf jaar later begon ik aan mijn eerste WK. Nu ga ik een tweede spelen. En dit keer ga ik niet vergeten om ervan te profiteren. Het leven is te kort voor stress en veel drama.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
