De methode van Weiler: niemand is groter dan de ploeg

René Weiler maakte van Anderlecht een hecht blok. Welke methodes de Zwitserse trainer daarvoor gebruikt, illustreert Igor Nganga met een anekdote in Sport/Voetbalmagazine. Nganga was onder Weiler twee jaar aanvoerder bij Aarau.

Hamdi Harbaoui beschreef René Weiler onlangs als een trainer zonder persoonlijkheid. Anderen noemen hem zelfs een charlatan. De enige waarheid zit hem in de feiten: Anderlecht leidt de dans in België en staat met anderhalf been in de 1/8 finales van de Europa League. Dat lukt alleen maar als de sleutelspelers mee zijn in het verhaal. In de mindset van René Weiler is niemand groter dan de ploeg. Niet de aanvoerder, niet de speler met de langste anciënniteit en niet de speler met het grootste salaris. Wie de groepsharmonie verstoort, mag beschikken. ‘Bij Aarau had hij een conflict met een aanvaller die gaandeweg gemakzuchtig begon te worden’, vertelt Igor Nganga, die twee jaar Weilers aanvoerder was bij de Zwitserse club. ‘Weiler heeft hem opzijgeschoven. Toen de titel binnen was, hebben we voor aanvang van de laatste match bij Weiler aangedrongen om de speler in kwestie op te nemen in de selectie. Hij heeft geen duimbreed toegegeven. Zijn redenering was simpel: we hebben de titel zonder hem gewonnen, dus we hebben hem nu ook niet nodig.’

Spelers die in opstand durven komen tegen zijn regime, worden een kopje kleiner gemaakt. Figuurlijk welteverstaan. Daarom kregen ambetante spelers als De Maio, Okaka en Harbaoui een vrijgeleide om te vertrekken. Het risico op besmetting was te groot. Na de overwinning in Oostende verwoordde Leander Dendoncker perfect de nieuwe dynamiek op Neerpede. ‘We zijn bereid om voor elkaar te vechten. De voorbije jaren was dat niet het geval.’

Op zomerstage probeert Weiler de fundamenten te leggen van een stevig collectief. Mimespelletje, hindernissenrace of triatlon: elke intellectuele of fysieke krachtmeting is goed om de echte krijgers van de losers te onderscheiden. Tegelijk vijst de 43-jarige Zwitser de discipline aan. Laatkomers – al is het slechts één minuut – worden op de vingers getikt, geen koptelefoons in de massageruimte en geen gsm aan tafel. ‘Er waren dagen dat ik mijn smartphone thuis liet’, aldus Fabrice N’Sakala, die bijna drie maanden met Weiler werkte alvorens te worden uitgeleend aan het Turkse Alanyaspor. ‘Als je niet op je telefoon aan het tokkelen bent, ga je automatisch het menselijke contact opzoeken. Zo heb ik Trezeguet leren kennen.’

Lees de volledige reportage in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 22 februari of in onze Plus-zone.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content