‘Francky Dury kon voetbalgeschiedenis schrijven, maar deed het niet’

Sportjournalist Dirk Vandenberghe kijkt terug op de horrortackle van Zulte Waregemspeler Henrik Dalsgaard afgelopen weekend. ‘Francky Dury, een gentlemen en uiterlijk doorgaans van het rustige, kordate type, had daar een voorbeeld kunnen stellen.’

Francky Dury, coach van SV Zulte Waregem, heeft afgelopen weekeinde jammer genoeg een kans gemist om wereldwijd voetbalgeschiedenis te schrijven. In de eerste helft van de match tussen zijn ploeg en Club Brugge ging zijn speler Henrik Dalsgaard nogal driest een duel aan met Ruud Vormer. Dalsgaard nam een aanloopje en sprong met twee benen vooruit richting bal. Vormer ontsnapte alleen aan een zware blessure omdat hij tijdig opsprong. Zo was het voor Dalsgaard ook eenvoudig om alsnog de bal te spelen.

De analisten waren het na de wedstrijd roerend eens: donkerrood, want de integriteit van de speler was in het gedrang gebracht. Scheidsrechter Alexandre Boucaut, op een tiental meter van de actie, knipperde even met de ogen en liet vervolgens doorspelen. Een black-out? Een tijdelijke zinsverbijstering? Of gewoon een beetje vermoeid?

Het is op dat moment dat de coach Dury geschiedenis had kunnen schrijven. Zoals een speler wel eens toegeeft dat hij de bal met de hand beroerde, of een onterecht toegekende strafschop overduidelijk naast schiet, zo had Dury na deze fase Dalsgaard naar binnen kunnen roepen voor een verfrissende douche, zonder hem te vervangen.

Dury, een gentlemen en uiterlijk doorgaans van het rustige, kordate type, had zo een voorbeeld kunnen stellen. Niet alleen een voorbeeld van fair play, maar ook een principieel voorbeeld: dit soort gedrag hoeven we niet meer te tolereren op een voetbalveld. Dury had na de wedstrijd zijn speler nog wat geschiedenis kunnen bijbrengen. Over het einde van de loopbaan van Luc Nilis, bijvoorbeeld. Of hoe voormalig Waregem-speler Yvan Desloover voor de rest van zijn voetballoopbaan bekend stond als die speler die het been brak van Juan Lozano, met een rechtszaak als gevolg.

Bovendien, cynisch genoeg had Dury zijn team met tien man kunnen laten spelen zonder al te erge sportieve gevolgen. Zulte Waregem won al de beker en is daardoor zeker van de Europa League. Het kan maar beter niet te goed presteren in Play-off I, of het dreigt nog voorronde te moeten spelen voor de Champions League, wat met alle respect een kansloze missie is.

Neen, niemand had het Dury kwalijk genomen, integendeel. De beelden zouden de wereld zijn rondgegaan als een lichtend voorbeeld. De coach die een grens trekt wat betreft brutaliteit van eigen spelers, de voormalige agent die paal en perk stelt aan voetbalgeweld op het gras. CNN en BBC zouden vandaag de weg hebben gezocht naar het riante trainingscomplex van SVZW.

Dat het toch niet gebeurde, zal ik Dury zeker niet ten kwade duiden. Dit soort onorthodoxe fair play maakt helaas geen deel uit van de zeden van het voetbal. En in alle eerlijkheid: het was ook niet mijn eerste reflex. Ik dacht alleen: vervang die man, snel, voor er echt ongelukken gebeuren. De mogelijkheid hem gewoon van het veld te halen zonder te vervangen, als een statement, kwam bij mij ook pas vanochtend, tijdens het uitlaten van de hond.

Zou Dalsgaard van het veld halen naïef zijn geweest? Of is het naïef om te denken dat een trainer ooit zoiets zou kunnen doen? Uiteraard is dat naïef. Maar voetbal hangt, naast geld, cynisme en brutaliteit, aan elkaar van de naïviteit. De naïeve hoop van de supporter dat het dit jaar anders en beter wordt, dat Club Brugge of Anderlecht eens de Champions League kan winnen, Waregem de Europa League of KV Kortrijk de landstitel. Oké, dat laatste is overdreven, maar naïeve hoop hoort bij het voetbal. En het voetbal zou beter gediend zijn met wat meer naïviteit en wat minder brutale tackles. Naïef is het nieuwe stoer, olé olé!