Vorige zomer werd de naam van Sambou Yatabaré in verband gebracht met een eigenaardige politiezaak. Hij belandde zelfs twee dagen in de cel. In Sport/Voetbalmagazine heldert de Malinese international dat voorval op.
Sinds 28 juni 2017 wordt je naam in verband gebracht met een eigenaardige zaak. Wat is er juist gebeurd?
Sambou Yatabaré: ‘Ik moest samen met mijn vrouw en dochter het vliegtuig nemen naar Nice. Bij het binnenrijden van de luchthaven sneed ik per ongeluk iemand de weg af. De man in kwestie kwam plots naast mij rijden, maakte grote gebaren en begon tegen mijn bumper te kleven. Voor mij was de kous af, maar hij gaf niet af. Aan de ingang van de parkeergarage heb ik de motor dan maar stilgelegd omdat ik merkte dat hij mij nog altijd achternazat. Voor ik het goed besefte, richtte hij een wapen op mij.’
Had je een idee van wat er aan het gebeuren was?
‘Echt niet. Ik was met stomheid geslagen en ik begon te panikeren. Ik was in shock omdat ik recht in de loop van een wapen keek. Mijn dochter zat op de achterbank en naast mij barstte mijn vrouw in tranen uit. Ze sprak de man aan: “Wat bezielt jou? Leg dat wapen weg.” Ze probeerde hem duidelijk te maken dat we per ongeluk zijn baanvak waren opgereden. Hij is daarop zijn wapen gaan wegleggen en mijn vrouw en ik zijn uitgestapt. (blaast) In een ooghoek zag ik die gozer op mij afstappen en in een reflex gaf ik hem een vuistslag. Hij zakte ogenblikkelijk tegen de grond. Een geluk voor mij dat enkele getuigen, waaronder een luchthavenmedewerker, de hele scene hebben gezien. Wist ik veel dat mijn belager een politieman in burger was.’
Hij heeft op geen enkel moment zijn identiteit kenbaar gemaakt?
‘Neen. Uiteindelijk hebben we toch het vliegtuig genomen. Ik was er echter niet gerust op en de dag erna ben ik teruggekeerd naar Parijs. Op aanraden van mijn naasten heb ik een klacht ingediend. Je mag toch niet zomaar een wapen trekken op straat? Twee dagen later werd ik thuis door de politie in de boeien geslagen en moest ik in de cel in.’
De politieman die jou aanviel werd gedurende 21 dagen arbeidsongeschikt verklaard. Jij werd in totaal 48 uur vastgehouden. Hoe heb je die twee dagen in de cel beleefd?
‘Je wordt ondervraagd en dan moet je wachten. En dat kan héél lang duren. In het begin ging ik sereen om met de situatie. Ik dacht dat de bewakingscamera’s mij snel van alle blaam zouden zuiveren. Er was echter een probleem: er hingen twee camera’s, maar er was er één die niet werkte. De enige bruikbare beelden zijn die van mij terwijl ik de parkeergarage inrij… Nogmaals: gelukkig was er die getuige.’
Dat voorval had jouw imago kunnen bezoedelen.
‘Ik had vooral schrik dat de zaak enorme proporties zou nemen. Het beeld dat de media van mij zouden ophangen, was op zich niet belangrijk. Mij was het maar om één ding te doen: ik moest mijn gezin beschermen.’
