En toen sloeg Cyrille Van Hauwaert de stationschef neer

© Wikipedia

Sinds woensdag ligt het boek ’top 1000 van de Belgische wielrenners’ in de Standaard Boekhandel. De hele week lang brengen we anekdotes en verhalen uit dit lijvig naslagwerk. Vandaag: Cyrille Van Hauwaert, de eerste Belgische winnaar van Milaan-Sanremo.

CyrilleCyrielVan Hauwaert was de eerste Vlaamse wielrenner over wie met de nodige lyriek en pathetiek werd geschreven. Als vandaag Milaan-Sanremo wordt gereden, zullen er slechts weinigen aan denken dat Cyrille Van Hauwaert 110 jaar geleden, in 1908 dus, de eerste Belgische winnaar was. Hij verwierf toen een aureool van onkreukbaarheid en werd een nationale held. Zeker toen hij na die zege in de Primavera ook nog Parijs-Roubaix won.

Van Hauwaert was op dat moment ingelijfd door de legendarische ploeg van Alcyon. Dat verhoogde nog meer zijn motivatie om in weer en wind te gaan trainen. Van Hauwaert had lange handschoenen in schapenpels laten maken om zich tegen de kou te beschermen. Bovendien gaf Alcyon de renners de gelegenheid zich heel goed voor te bereiden. Voor Milaan-Sanremo trokken ze op oefenkamp. Voordien reed Van Hauwaert in twee ritten met zijn fiets naar Parijs. Vervolgens ging het met de hele ploeg naar Milaan. Weer per fiets. Van Hauwaert, tot op dat moment vastgeankerd in het provincialisme, genoot van die reis. Het was alsof hij de wereld ontdekte.

Milaan-Sanremo werd gereden in verschrikkelijke weersomstandigheden, maar dat deerde Van Hauwaert niet. Hij zegevierde na een lange solotocht als eerste Belg in de Primavera die door slechts veertien renners werd beëindigd. Slechts zes van hen eindigden binnen het uur. Heel even leek het nog mis te gaan toen een fanatieke bareelwachter de slagbomen dicht deed om Van Hauwaert op te houden. Die trok over de hindernissen, tot grote woede van de stationschef die zijn pistool bovenhaalde en Van Hauwaert bedreigde. Maar die liet zich daardoor niet intimideren en mepte de verbouwereerde man met enkele rake klappen tegen de grond. Moorslede barstte uit zijn voegen toen Cyrille Van Hauwaert na zijn zege weer thuis kwam.

Met duizenden vertrokken ze vervolgens naar Parijs-Roubaix om een nieuwe triomftocht van Cyrille Van Hauwaert mee te maken. Weer was die niet te temmen. Na een tocht van tien en een half uur bereikte hij de wielerbaan van Roubaix met een voorsprong van drie en een halve minuut op de Fransman Georges Lorgeau. De mensen sprongen over de omheining om Van Hauwaert op de schouders te tillen, hij werd in triomf rond de piste gedragen.

En nog dat seizoen deelde de West-Vlaming een zware mokerslag uit in Bordeaux-Parijs: hij won met 26 minuten voorsprong op Louis Trousselier. En werd ook nog eens Belgisch kampioen, in het Naamse Keumiée voor 60.000 toeschouwers. Het waren stuk voor stuk hoogtepunten in de rijke carrière van deze Vlaamse wielerpionier.

‘Top 1000 van de Belgische wielrenners’ van Jacques Sys is geen zoveelste boek over de wielersport, maar een kolossaal naslagwerk, 536 pagina’s dik. Lees meer.

Lees ook

Hoe Odiel Defraye de eerste Belgische Tourwinnaar werd

Philippe Thys: hoe een decadente man een groot ronderenner werd

Marcel Buysse: hoe een kandidaat-pater wielrenner werd

Jef Scherens: de aristocraat van de baan

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content