Belgian Cats Kim en Hanne Mestdagh: ‘Sinds het succesvolle EK is er honger naar meer’

© BELGAIMAGE - JAMES ARTHUR GEKIERE
Matthias Stockmans
Matthias Stockmans Redacteur van Sport/Voetbalmagazine en Knack Focus.

De Borlées en Lukaku’s kende u al, maar het is hoog tijd dat u ook het sportieve geslacht Mestdagh leert kennen. Vanaf komend weekend met drie actief op het WK basketbal in Tenerife: papa Philip als stuurman aan de zijlijn, zijn dochters Kim en Hanne als vlijtige bommenwerpers op het veld. Een kennismaking.

De Belgische nationale vrouwenploeg basketbal is meer dan Emma Meesseman en Ann Wauters, twee namen die ondertussen algemeen bekend zijn bij de Belgische sportliefhebber. Er zijn Antonia Delaere, Jana Raman, Marjorie Carpréaux, Julie Vanloo. Zij deden zich vorige zomer opmerken door brons te behalen op het EK in Tsjechië en zo voor het eerst in de vaderlandse geschiedenis een WK-deelname af te dwingen. Ook zéér aanwezig in deze succesgeneratie van het Belgische vrouwenbasketbal: de naam Mestdagh.

We roepen op het veld niet ‘papa’, het is gewoon ‘coach’, zoals voor alle anderen.

Kim Mestdagh

Philip Mestdagh mag gerust beschouwd worden als de architect van deze hoogconjunctuur. Als coach bij diverse nationale jeugdcategorieën vervelde onder andere Meesseman in zijn handen van een ruwe diamant tot een schitterende edelsteen. Maar bovenal: hij schonk ons Belgische basketbal het solide en sympathieke duo Kim (28) en Hanne (25) Mestdagh. Hanne werd in haar carrière wat afgeremd door blessures, maar geldt als het geheime wapen van de Belgian Cats. Met haar patent op driepunters heeft ze al vaker wedstrijden opengebroken. Kim groeide in de schaduw van Wauters en Meesseman uit tot een sleutelpion van de ploeg, met haar vechtersmentaliteit, tactische doorzicht en al even uitstekende afstandsschot.

‘Sport is altijd zeer aanwezig geweest bij ons thuis’, vertelt Kim. ‘Mama heeft nog in eerste klasse gevolleybald. Papa en onze grote broer basketbalden. Robin speelt sinds dit seizoen voor de tweedeklasser Gent Hawks. Wij werden gestimuleerd om allerlei sporten te doen. Basketbal, turnen, atletiek en zwemmen.’

Je was naar het schijnt een zwemtalent.

Kim: ‘Ik denk dat er wel nog ergens een clubrecord op mijn naam staat, ja. De 100 m schoolslag bij een of andere jeugdcategorie. Op mijn twaalfde ben ik ermee gestopt, omdat de combinatie met basketbal lastig werd. Het sprak mij ook minder aan, alleen in dat water liggen dobberen. Aan de atletiek hebben we eigenlijk meer overgehouden: onze looptechniek.’

Geïnspireerd door de grote broer trokken jullie naar de VS om er aan de universiteit studies en basketbal te combineren. Het werd vier jaar Colorado State University. Een interessante periode?

Kim: ‘Ik weet niet of ik het opnieuw zou doen. Ze denken er weinig op lange termijn en proberen in die vier jaar fysiek alles uit je lichaam te persen. Je zat er bijna constant in de fitness, mijn dijen werden heuse boomstammen, ik vond dat geen goede evolutie. De omgeving was wel super, vlak bij de Rocky Mountains… maar je zit daar niet om hele dagen naar de bergen te kijken, hè.’

Hanne: ‘Ik vond het wel een heel leerrijke ervaring. Het Amerikaanse studentenleven met alles erop en eraan. Zo een campus is een hele stad op zich. Veel uitgaan zit er niet in als je geen 21 bent, maar je hokt samen op de kamer. Ik heb er wel enkele vriendschappen aan overgehouden – onlangs heb ik met mijn roommate van toen een rondreis gemaakt in Peru. Ik vond het interessant om ginds in aanraking te komen met thema’s die hier in Europa minder leven, zoals racisme en het belang van een schoolbeurs. Puur sportief heb ik mijn twijfels bij de meerwaarde, want het basketbal in Europa wordt toch anders gespeeld.’

Was het na die vier jaar VS zoeken naar een plek in het profbasketbal?

Kim: ‘Na mijn afstuderen kreeg ik plots van verschillende agents telefoon. Allemaal hadden ze clubs voor mij, maar je weet op dat moment echt niet op wie je kunt rekenen. Er komt veel gesjoemel bij kijken. Dat zijn dingen die je leert en die ik dan later wel kon meegeven aan Hanne. Je zal mij nu niet rap meer liggen hebben.’

Hanne: ‘Ik ging bij Castors Braine spelen: een moeilijk debuutjaar als prof. Kyara ( Linskens, nvdr) en ik werden aan ons lot overgelaten, het draaide meer om geld dan om ons als personen, een desillusie. Daarna ging ik naar Duitsland. Maar het is allemaal niet zo eenvoudig, je weet niet altijd waar je terechtkomt, wie de coach zal zijn. Bij Namur Capitale heb ik die zekerheid nu wel.’

Kim en Hanne Mestdagh
Kim en Hanne Mestdagh© BELGAIMAGE – JAMES ARTHUR GEKIERE

Kim: ‘Ik zit nu even zonder club, dan heb je geen inkomen, hè. Het ene jaar verdien je veel, het andere minder. Het is zeker geen stabiel leven.’

Daar was het voorbije seizoen een mooi voorbeeld van: na enkele maanden was je alweer weg bij de Turkse topclub Yakin Dogu.

Kim: ‘De voorbereiding verliep vlot, tot er voor de Europese supercup twee Amerikaanse speelsters werden ingevlogen en ik plots geen speeltijd meer kreeg. In de competitie stond ik zelfs niets meer op het wedstrijdblad. Gelukkig was er nog Ann ( Wauters, nvdr) om op terug te vallen. Tijdens de kerstperiode kwam er dan een aanbod van Salamanca. Sportief was het succesvol, met bekerwinst en een landstitel, maar ik voelde me er toch ook geen honderd procent. Ik wacht nu rustig af tot na het WK, een bewuste keuze na een moeilijk seizoen.’

In totaal heb ik zeven operaties ondergaan, voornamelijk aan de kruisbanden. Maar ik ben blij dat ik nooit opgegeven heb.

Hanne Mestdagh

Geen underdog meer

We zijn iets meer dan een jaar na het historische brons op het EK, in welke mate vertrekken jullie met een andere mindset naar dit WK?

Kim: ‘Door die ervaring weten we nu wat het inhoudt om zoveel matchen op korte tijd te spelen en te focussen op bepaalde matchen. We zijn nu ook al meer bezig met de formule van het toernooi, in plaats van af te reizen en zien wat het brengt. De eerste wedstrijd op het WK wordt meteen heel belangrijk, tegen Puerto Rico, een ploeg die we in principe moeten aankunnen.’

Hanne: ‘Voor het EK hadden we zelfs niet durven dromen van brons, terwijl we nu ergens wel geloven dat we voor een verrassing kunnen zorgen. Anderzijds: we zijn geen underdog meer. Geen enkele ploeg zal ons nog onderschatten.’

Kim: ‘Het EK vond ook meteen plaats na het seizoen, dan ben je vooral bezig met je lichaam weer fit krijgen. Naar dit WK kan je veel beter toewerken. Fysiek en mentaal ben ik top. Voor mij wordt het ook een eerste WK, Hanne heeft die ervaring wel van bij de jeugdcategorieën. Alleen al onze stage in China vond ik de max. Shanghai is een zotte stad. Hanne heeft nog een paar dagen vakantie gekoppeld aan die stage.’

Hanne: ‘Ik ben het olympische dorp in Peking gaan bezoeken. De wall of fame met al die medailles… Dat doet dromen.’

Kim: ‘Als kind lijkt zoiets onbereikbaar en nu kan dat plots realiteit worden: een zeer vreemde vaststelling. Volgend jaar moeten we op het EK bij de top zes eindigen en dan mag je kwalificaties spelen voor de Spelen.’

Zijn de Belgian Cats nu een beter team dan vorig jaar op het EK?

Kim: ‘Ja. Vroeger was het die eerste dagen altijd weer wat zoeken naar automatismen, nu voelden we elkaar meteen instinctief aan bij de start van de oefencampagne, een heel tof gevoel.’

Hanne: ‘Het helpt dat ondertussen bijna alle internationals in het buitenland spelen. Door op dat EK te proeven van het succes hebben we honger gekregen naar meer. Er wordt nog serieuzer en professioneler gewerkt.’

Wat voor coach is jullie pa?

Kim: ‘Hij oogt streng, maar hij heeft een heel menselijke kant. Hij staat voor iedereen open. Ik werk al heel lang samen met hem, van bij de microben ( U10 in het basket, nvdr) en later de jongens van Ieper, waar ik een tijdje meespeelde. Ik heb hem zien evolueren als coach.’

Hanne: ‘Zijn waarden zijn wel altijd dezelfde gebleven: respect staat met stip op nummer één. Respect voor je ploegmaats, voor afspraken, én voor het materiaal. Hij is ook moeten mee evolueren met de technologie. Tactische besprekingen zijn tegenwoordig allemaal digitaal, vroeger stond hij met een viltstift aan een bord.’ ( lachje)

Welke rol speelde hij in jullie basketontwikkeling?

Hanne: ‘Hij leerde ons basketten in de tuin. Ik had papa als coach bij Blue Cats Ieper, de nationale U20 en nu dus bij de Cats. Ik denk dat we pas later zullen beseffen hoe speciaal het is om dit allemaal met je zus en je pa te kunnen meemaken. Nu lijkt het normaal, omdat we nooit anders gekend hebben.’

Kim: ‘Je moet op het veld niet ‘papa’ roepen, dat leek me al van bij de jeugd niet meer dan normaal. Het is gewoon ‘coach’, zoals voor alle anderen.’

Hanne: ‘Vroeger kwamen we wel meer in opstand. Als je verloren had, kon het zijn dat je thuis de hele avond niets tegen elkaar zei. Daar word je volwassener in. Bij Namur is hij nu ook mijn coach, maar het gaat er daar zo professioneel aan toe dat het vanzelf gaat om die afstand te bewaren. Wij zien elkaar elke dag, maar als we dan eens ’s avonds samenkomen in Ieper – ik woon op een appartement in Namen – praten we uren aan een stuk. Op de club is daar geen tijd voor. Meestal merken ploegmaats niet eens dat wij familie zijn.’

Kim: ‘Het enige dat soms gebeurt, is dat ploegmaats bij de nationale ploeg eens komen polsen of ik iets kan voorleggen aan hem. Denk je dat we naar de cinema zouden mogen?’ ( lacht)

Wanneer wisten jullie dat er misschien een basketbalcarrière in zat voor jezelf?

Kim: ‘Zelfs toen ik op de Amerikaanse universiteit zat, leek een basketbalcarrière iets abstract. Voor Hanne was dat anders: die had al jong een heel pad uitgestippeld en zat op de topsportschool.’

Hanne: ‘Maar ik ben dan weer afgeremd door veel blessureleed, goed mogelijk dat dat juist komt omdat ik al te jong te zwaar trainde. In totaal heb ik zeven operaties ondergaan, voornamelijk aan de kruisbanden. Op den duur dacht ik dat het niet meer voor mij zou weggelegd zijn. Als die passie van je wordt afgenomen, leer je wel dat er ook andere zaken in het leven bestaan. Maar ik ben blij dat ik nooit opgegeven heb: ik bezit nu een bronzen EK-medaille en speel een WK. Dat maakt al die inspanningen waard.’

Ann en Emma

De WK-voorbereiding verliep zonder Ann Wauters en een stuk zonder Emma Meesseman. Dat was misschien niet slecht om eens anderen meer verantwoordelijkheid te geven?

Hanne: ‘Ik ben blij dat ik zo de kans kreeg om mij eens te tonen in de basis. Iedereen heeft zijn rol in de ploeg, maar soms is het goed dat je een andere rol uittest.’

Kim: ‘Het was interessant om eens te zien wie er verantwoordelijkheid zou opnemen, want doorgaans is het heel makkelijk voor ons. Wie gaat er scoren? Emma. Wie gaat er verdedigen? Emma. Wie gaat er rebounds nemen? Emma. ( lacht) Wij kijken automatisch in de richting van die twee. Het is een reflex.’

Hanne: ‘Als je hun palmares bekijkt, is het niet meer dan logisch dat je zoveel van hen verwacht, maar zij zeggen dan vaak: ‘Wij hebben jullie ook nodig om te kunnen winnen.”

Kim: ‘Van jaloezie is geen sprake, wij weten dat hun aanwezigheid ons beter maakt, want doordat de tegenstander op hen focust, krijgen wij meer ruimte om initiatief te nemen. Met gewoon alles hun richting uit te gooien en verder niet te bewegen, zullen we weinig winnen.’

Emma Meesseman is van jouw generatie, Hanne. Was het snel duidelijk dat ze zo’n topcarrière zou maken?

Hanne: ‘Wij zaten zelfs samen in de kleuterklas. Eigenlijk is Emma pas later echt gaan focussen op het basketbal. Ze had zoveel andere hobby’s: tekenacademie, scouts… Het grappige is dat ik lange tijd groter was dan zij. Nadien stak ze me op alle vlakken voorbij. ( glimlacht) Doordat ze eerst klein was, heeft ze een goede techniek en goede handen. Bij mij was het omgekeerd: ik nam maar wat rebounds onder de ring, nadien moest ik leren lopen en shotten.’

Welk belang heeft Ann Wauters op haar 37e nog voor deze ploeg?

Hanne: ‘Als zij spreekt, luister je. De ervaring die ze kan delen, de oplossingen die ze aanreikt… Dat kan over tactische zaken gaan, zoals hoe je best een screen zet.’

Kim: ‘Op het EK waren er wedstrijden waarin we veel voorstonden en de tegenstander stilaan dichter sloop. Dan kijk je naar haar en zie je geen spatje paniek op haar gezicht: zoiets stelt je gerust. Ook als ze niet speelt, is het belangrijk dat ze erbij is.’

Bondscoach Philip Mestdagh over…

… de rol van zijn dochters Kim en Hanne bij de Belgian Cats:

Philip Mestdagh: ‘Kim kan een actie maken en de insidespeelsters bedienen. Ze is enorm coachable en professioneel, altijd traint en speelt ze met focus. Na Emma Meesseman en Ann Wauters is ze de derde sleutelpion in onze groep – zonder daarbij andere speelster tekort te willen doen.

‘Hanne is de lijm tussen alle individuen in onze ploeg. Sportief heeft ze veel tijd verloren door zware blessures, nu komt ze eindelijk weer op een punt dat ze progressie maakt. Deze zomer heeft ze heel hard gewerkt, waardoor ze meer aanwezig is in verdediging en performanter van achter de driepuntlijn. Vorig jaar na haar ervaring bij Freiburg, dat degradeerde, had ze het moeilijk. Ik raadde haar aan om terug te keren naar België en ik zocht nog een shooter bij Namur. Ze heeft een goed seizoen gespeeld, ook Europees, en nu hoop ik dat ze kan bevestigen. Dan zal ze het seizoen erna wellicht nog eens de stap naar het buitenland kunnen zetten.’

… de verwachtingen voor dit WK-debuut:

‘We gaan zeker met ambitie naar ginder. Op Marjorie Carpréaux en Wauters na zitten we met een jonge ploeg. Het zou fijn zijn als we door de groepsfase kunnen geraken en zo bij de eerste acht eindigen. Dan hebben we drie extra wedstrijden na de groepsfase, die ervaring kan deze groep sterker maken op termijn.’

Lees de volledige WK-voorbeschouwing van Philip Mestdagh op sportmagazine.be

Het WK-programma van de Belgian Cats

Puerto Rico – België zaterdag 22 september, 21u30

België – Japan zondag 23 september, 14u30

België – Spanje dinsdag 25 september, 21u

Alle wedstrijden zijn live te volgen op Sporza en RTBF.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content