BOIC-topman Eddy De Smedt: ‘Rio was zowat de enige keer dat ik mijn tranen niet kon ophouden’

Eddy De Smedt was dertig jaar lang een drijvende kracht bij het BOIC. Binnenkort gaat hij met pensioen, maar eerst blikt hij in Sport/Voetbalmagazine nog eens terug op de meest gedenkwaardige momenten in die gevulde olympische carrière.

‘Dat is ne moeilijken‘, had hij voor het interview nog ge-sms’t, na onze vraag om op voorhand al enkele momenten uit zijn loopbaan te kiezen. Want, zegt Eddy De Smedt bij het begin van het gesprek: ‘Ik zie mijn carrière niet als een opstapeling van momenten, maar als een gehéél, een evolutie die mij gedurende die 30 jaar rijker gemaakt heeft als mens.’

Voor Sport/Voetbalmagazine pikt hij er toch zes uit. Het inspirerende gesprek met Jacques Rogge, de gedeelde tranen met Jean-Marie Dedecker, de emotionele medailles van Sydney, de verrijzenis van Justinen Henin in Athene, het beloonde vertrouwen in Tia Hellebaut en de twee medailles in een halfuur in Rio.

‘Rio was een bijzondere ervaring’, vertelt Eddy De Smedt. ‘Hard labeur om de leefomstandigheden in het nog niet helemaal afgewerkte olympisch dorp voor de atleten ‘aanvaardbaar’ te maken – in het begin zaten we bijna letterlijk en figuurlijk in de shit… (lacht). En dan de ongelooflijke start met goud voor Greg Van Avermaet, gevolgd door de medailles van Pieter Timmers, Dirk Van Tichelt, Nafi Thiam en de vele ereplaatsen.

‘De tweede dinsdag van die Spelen was echter het meest emotioneel. Twee uitersten: ’s middags de grote ontgoocheling van Evi Van Acker toen ze nipt naast het podium greep, ’s avonds twee medailles in een halfuur: brons voor Jolien d’Hoore in het omnium, waarna ik op de piste een telefoontje kreeg dat de hockeymannen de halve finale tegen Nederland hadden gewonnen. Ook twee projecten waar we lang aan hadden gewerkt: met Jolien negen jaar, met de hockeyploeg ruim twíntig jaar. In een flits zag ik dat allemaal weer passeren – zowat de enige keer dat ik voor de tv-camera’s de tranen niet kon ophouden.

‘Die hockeymedaille was echt speciaal. Een project dat in 1995 werd opgestart om opnieuw een ploegsport op de Spelen te krijgen, onder meer door de internationals veel meer samen te laten trainen. Ik heb toen enkele keren mijn kop moeten leggen, maar uiteindelijk konden we samen met Alain Geens, Bert Wentink, Marc Coudron en de opeenvolgende topcoaches een samenwerkingsmodel creëren, waarbij alleen energie werd gestopt in een steeds betere, efficiëntere, professionelere structuur. Toernooi na toernooi, van bij de eerste kwalificatie voor Peking 2008 tot het zilver in Rio 2016.

‘Of hoe een ploeg die aanvankelijk door velen als een lelijk eendje werd beschouwd uiteindelijk uitgroeide tot een mooie zwaan. Een zwaan die hopelijk nog zijn mooiste tijd moet beleven.’