Voetbal is passie. Dat geldt evenzeer voor vrouwen. Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord die de sport met overgave beleeft. Deze week: Stephanie Forde (33), lid van het VAR-team en Referee Development Officer bij de KBVB en Voetbal Vlaanderen.
‘Van mijn vijfde tot mijn twaalfde heb ik gevoetbald bij White Boys Sint-Niklaas. Ik was eerder van het robuuste type en toen ik op mijn twaalfde moest overstappen naar het meisjesvoetbal, voelde ik daar niet veel voor. Maar ik miste het spelletje zo erg dat ik een jaar later scheidsrechter werd. Als dertienjarige leidde ik wedstrijden van de duiveltjes. Nadien ben ik overgestapt op het vlaggenwerk, als assistent-scheidsrechter, wat me beter lag. Daarin schopte ik het tot tweede nationale. In 2016 kampte ik met gezondheidsproblemen en moest ik het leven als assistent-scheidsrechter vaarwel zeggen. Je mag de fysieke vereisten niet onderschatten, in feite moet je even fit zijn als die afgetrainde profspelers.
Als ik ergens vier lichtmasten zie, word ik daarnaartoe gezogen.’ Stephanie Forde
‘Elk weekend staat in het teken van voetbal. Soms heb ik twee matchen als VAR en dan nog eens een wedstrijd in de amateurklasse waar ik controle van de scheidsrechter moet doen. Daardoor mis je wel eens belangrijke momenten, zoals de geboorte van mijn petekindje… Dat probeer ik dan nadien goed te maken. Door het voetbal ben ik op plaatsen geweest waar ik als kind niet eens van durfde te dromen. Rusland, Kroatië of Israël, waar ik in de halve finale van het EK U19 assistent-scheidsrechter mocht zijn.
‘Mijn vader was van Ierse komaf. Ik heb er nog familie, wat maakt dat ik alle wedstrijden van het Ierse nationale team volg. Met mijn zus ben ik in 2016 naar Bordeaux geweest voor de EK-poulematch tussen België en Ierland. Voor wie ik supporterde? Een lastige vraag, ik werk voor de KBVB, hé. ( grijnst) Laat ons zeggen dat de beste ploeg gewonnen heeft.
‘Ik heb een fascinatie voor sportinfrastructuren. Dat kan Nou Camp of Wembley zijn, indrukwekkende stadions, maar even goed een nieuwe sportinfrastructuur op regionaal vlak. Als ik ga fietsen en ik zie ergens vier grote lichtmasten dan word ik daarnaartoe gezogen, dan kan ik het niet laten om daar eens een kijkje te nemen.
‘Als ik kan, volg ik de CL-wedstrijden, maar ik slaag er niet meer in daar als gewone liefhebber naar te kijken. Ik focus automatisch op de rol van de scheidsrechter. Het gebeurt geregeld dat we in het WhatsAppgroepje met de collega’s discussiëren over bepaalde fases. De scheidsrechters vormen een kleine community, met een groot samenhorigheidsgevoel. Behalve als we een toernooitje spelen. Je wilt echt geen wedstrijden leiden van voetballende scheidsrechters… ( lacht)
‘Ik bekijk sowieso alle samenvattingen van de Jupiler Pro League, om te weten waar er discutabele fases plaatsvonden. Een scheidsrechter of VAR-team moet zich ook tactisch voorbereiden op een wedstrijd: een ploeg die 3-5-2 speelt, hanteert de buitenspelval anders dan een ploeg die 4-4-2 speelt. Soms heb ik wel het gevoel dat je als vrouw nog harder je best moet doen om gehoord te worden in het voetbal, het blijft een mannenwereldje. Als ze mij vroeger als assistent-scheidsrechter wat treiterig vroegen om buitenspel uit te leggen, antwoordde ik altijd met: ‘Wanneer de lijnrechter vlagt.’ Discussie gesloten… ( lacht)
‘De kritiek op de VAR vorig seizoen raakte me wel, omdat mensen vergaten dat het een experiment was. Een proces waarin ook wij moesten groeien. Sinds de play-offs gaat het beter en daar is een simpele reden voor: we doen nu meer wedstrijden. Net zoals de spelers moet je in een bepaald matchritme geraken. Ik vind dat de invoering van de VAR het spel ten goede verandert: de echt gemene fouten zullen eruit gaan.
‘Ik snap niet dat zo weinig mensen scheidsrechter willen worden. Het is zeer goed voor je ontwikkeling: je leert omgaan met stressmomenten en je kweekt karakter. Als spelers of fans zo overtuigd zijn van hun gelijk kan je beginnen twijfelen, maar dan kom je toch meestal tot de conclusie: zij kennen het reglement niet, ik wel. Je leert in jezelf te geloven. Ik begrijp ook dat mensen emotioneel reageren. Spelers omdat hun premie ervan afhangt en supporters omdat ze in het voetbal een uitlaatklep vinden na een zware werkweek. Hun commentaren mag je nooit persoonlijk nemen.’
