Het Franse kustdorpje Lacanau is de uitvalsbasis van de verslaggevers van Sport/Voetbalmagazine. Deze week: een Fransman die werkt (!), verloren autosleutels en een ex-international die zijn rekening niet betaalt.

Het voelt al een beetje als thuiskomen, de terugkeer naar Lacanau, na de verplaatsing naar Lyon. Een trip van een uur of vijf, dwars door het hart van Frankrijk. Door de Corrèze, het land in de Brive-la-Gaillarde van Jacques Delors, lange tijd de Franse Mister Europe. Over de plateaus van de Auvergne ook, waar in de buurt van Clermont-Ferrand de hoogtemeter in de auto aanduidt dat we boven de 1000 meter klimmen en de snelweg ons leidt over prachtige viaducten. De thermometer wijst er nog net boven de tien graden aan. Het lijkt herfst, met regen die in felle buien neergutst. In de verte zou de Puy de Dôme moeten liggen, maar wolken verhullen de puist waar Eddy Merckx in 1975 ooit een klap kreeg van een toeschouwer en zo naast zijn zesde Tourzege greep. Even staat het hart stil, als we na een korte lunchpauze naar de auto terugkeren en onze soms wat ongestructureerde collega zijn autosleutels niet meer vindt. Daar sta je dan, langs de snelweg, op zo’n 250 km van Bordeaux, in niets meer dan een T-shirtje bij twaalf graden…

Merde, mes clefs.

Niks meer in de zakken en de auto op slot… Uiteindelijk blijkt de kassierster van het buffet ze te hebben. Achtergelaten tijdens het betalen… Terwijl langs de A6 een massa ontgoochelde Belgen vanuit Lyon terug naar het noorden rijdt, valt dit op langs deze snelweg: de grote karavaan Hongaren, net als wij ook op weg naar Bordeaux. Meer Hongaren dan Oostenrijkers. Een deel van de fans zien we ’s anderendaags terug bij de bakker en ’s avonds op restaurant. De Oostenrijkers aangeslagen, de Hongaren stoer. Beren.

De hele week geselt regen de streek en blijft het fris, temperaturen komen amper boven de zeventien, achttien graden uit. Ideaal om te werken, de verleiding van het strand vlakbij is klein. Het doet bij een ochtendwandeling denken aan de Belgische kust in een herfstweekend. Behalve dan dat daar geen bossen zijn. Hier hangt overal de geur van dennenbomen. Het heeft, tijdens onze trips van en naar Le Haillan dit voordeel: files naar de kust zijn er niet. Alleen een beetje op vrijdagavond, als in de vakantieverblijven langs de kust hun bewoners weer neerstrijken. Ook dat is Belgisch, een weekend aan zee.

Anderhalve week EURO en we krijgen van veiligheidsmaatregelen rond de diverse sites absoluut geen hoogte. Op het trainingscentrum in Le Haillan moet je de ene dag rechts van de nadarhekken langs het oefenveld van de Rode Duivels lopen, maar de dag erna, nota bene tijdens een gesloten training, moet het weer links, aan de kant van het veld, waar een gaatje in de wand is.

Idem met de controles in en om de stadions. De ene dag moet je de koffer van de wagen openmaken, maar de volgende dan weer niet. Ze blijven het in Bordeaux relaxed houden. Soms wordt in de koffer de bagage gescreend, andere keren niet. En rugzakken op de achterbank, die gaan altijd ongemerkt binnen.

POGBA

Onze favoriete radio is RMC. Café commerce in de volksmond, de hele dag getetter, het liefste met zoveel mogelijk mensen door elkaar. Radio grande gueule. Elke wedstrijd is live te horen, maar slechts heel af en toe – bij een doelpunt of zo – komt de verslaggever ter plaatse tussen. Het meeste van de uitzendtijd – soms tot tien uur aan één stuk – wordt gevuld door studiogasten die door elkaar roepen. Af en toe in hun enthousiasme ook een fout maken – Joe Hart als doelman van… Tottenham, vandaar de goeie automatismen met de vleugelbacks van Engeland – en daar vervolgens genadeloos voor worden afgemaakt door de anderen aan tafel.

Onderwerp van gesprek was vorige week uiteraard vaak Paul Pogba. Niet zo goed in de openingswedstrijd, op de bank gelaten in de tweede match van de Fransen. ‘Ja maar, ‘ opperde een van de gasten, ‘Cristiano Ronaldo was ook niet goed tegen IJsland (en zaterdagavond evenmin tegen de Oostenrijkers, nvdr), moet die dan ook niet naar de bank?’ Fernando Santos, de bondscoach van Portugal, verslikte zich even toen hij die vraag kreeg: ‘Ronaldo? Dat is de beste speler van de wereld.’ Discussie gesloten. Voor de Fransen in de studio ook. Je hebt het wel over de drievoudige Europese topschutter…

Uiteraard ging Pogba’s bras d’honneur ook over de lippen. Beelden die BEIN, de Qatarese televisiezender die samen met M6 en TF1 dit toernooi covert, niet in de rechtstreekse uitzending liet zien. Preventieve censuur, dat belooft voor het WK in Qatar over zes jaar. Toen de familie van Pogba daags nadien een communiqué verspreidde dat de armbeweging absoluut geen obsceen gebaar was, maar Pauls manier om (sic) ‘een doelpunt te vieren en zijn familie te groeten’, schoten ze in de studio allemaal in een lach. ‘On nous prend pour des cons.’ Ze denken dat wij onnozelaars zijn.

HOME

U kent de reputatie van de Fransen: eersteklas chauvinisten. Naar Nicolas Chauvin, de soldaat die volgens de legende ondanks het verlies van drie vingers en een stuk van zijn schedelpan toch nog verder bleef vechten.

Wel, vergeet het. Een paar reacties opgevangen na de winst tegen de Albanezen.

Op de radio: ‘Ik heb hier de biografie van Brad Gilbert voor me liggen. Winning ugly. Me dunkt dat Didier Deschamps dat boek zeer goed gelezen heeft.’ Een ander, ad rem: ‘Winning lucky zal je bedoelen.’

Aan de tafel naast ons bij Fred’O, de oesterbar vlak bij onze verblijfplaats: ‘Dimitri Payet is dezer dagen de enige Fransman die werkt. De rest is met vakantie of staakt.’

En zaterdagavond: ‘Doelpunten op dit toernooi, dat is zoals ketchup. Eerst komt er niks, en dan…’ (verzin zelf maar het geluid)

Over chauvinisme gesproken. Frankrijk-Albanië volgden we vanuit Anglet, Baskenland. Dat is de geboortegrond van Deschamps en Bixente Lizarazu, generatiegenoten in de Franse nationale ploeg en opgegroeid in elkaars buurt. De ene in Bayonne, de andere in Saint-Jean-de-Luz. Maar als u denkt dat ze daar trots zijn op hun voetballers… Het is er ten eerste al lang zoeken naar een café waar ze voetbal geven. Dit is rugbyland, weet u. In het eerste café staat geen tv. ‘Dat stoort meneer, wij zijn een brasserie waar de mensen rustig iets willen eten.’ In het tweede café staat wel een televisie, maar is er geen voetbal te zien. ‘Daar is geen bal aan. De paardenrennen zijn veel belangrijker.’ Café drie dan maar, een pub met aan de muur shirts van… rugbyspelers!

Het lot is ons gunstig gezind. De cafébaas, een breed uitgevallen kleerkast, speelde nog rugby tegen Bixente Lizarazu en diens broers. Zijn commentaar is vernietigend voor de huidige analist van L’Equipe: ‘Niet graag gezien hier, dat manneke. Dikke nek, omhooggevallen. Liet een huis bouwen en betaalde de facturen niet, de aannemers moesten in proces gaan. Gaat op restaurant en vindt dat hij geen rekening moet betalen, vanwege zijn status.’ Chauvin is geen Fransman meer.

De Belgen daarentegen… Na de zege tegen de Ieren zag de wereld er zaterdagavond in Bordeaux plots rooskleurig uit. Aan de einder wenkt een kwartfinale tegen… Engeland. Voldoende voor de Belgische fans om de song van de Engelsen (die zelf de mosterd haalden bij de fans van Newcastle United) te kopiëren en een hele avond te schreeuwen in de smalle straatjes om en rond de Place du Parlement, het culinaire hart van Bordeaux.

Don’t take me home,

Please don’t take me home,

I just don’t wanna go to work,

I wanna stay here,

And drink all ya beer!

Please don’t, please don’t take me home!

DOOR PETER T’KINT IN LACANAU – FOTO’S BELGAIMAGE

‘Doelpunten op dit toernooi, dat is zoals ketchup. Eerst komt er niks, en dan…’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content