Het Franse kustdorpje Lacanau is de uitvalsbasis van de verslaggevers van Sport/Voetbalmagazine. Deze week: een Fransman die zijn kleren uittrekt, de laatste kapster van het Europese vasteland en een haan op een standbeeld voor oorlogsstrijders.

Is het de afstand van huis die ons hart wat weker maakt? De voorbije dagen deden we twee keer een gruwelijke ontdekking bij het openen van de deur naar het terras. U moet weten: we bewonen tijdelijk een oud strandhuis niet zo ver van de oceaan. Vanop de eerste verdieping hebben we zicht op de duinen. Het huis is oud, maar tegelijk helemaal gerenoveerd en voorzien van het grootste comfort. In de nok van het dak nestelden een paar vogels. En in mei, begin juni kregen die jongeren. Toen we de voorbije dagen wat tijd doorbrachten op het terras, zagen we hun ouders af en aan vliegen, met voedsel. Nu worden kleine vogeltjes groter en wellicht ook beweeglijker, want wat zagen we de voorbije dagen? Twee kleine dode vogeltjes. Piep nog, kaal, zonder veren. Allicht uit het nest gedonderd en de vrije val niet overleefd. Triest.

Grappig is dan weer het bord voor de deur van de plaatselijke kapster:

Opgelet, laatste kapsalon voor Amerika. Volgende kapsalon: Miami, 10.000 km.

SPIERNAAKT

In het musée d’Aquitaine aan de Cours Pasteur in Bordeaux is er een tijdelijke tentoonstelling over voetbal. Maandagavond was er een debat over migratie en voetbal. Zoals dat vaak gaat in dit soort discussieronden proberen politici lang aan het woord te blijven zonder veel te zeggen. Als op een gegeven moment de zaak Valbuena–Benzema ter sprake komt, koppelt een van de sprekers dat op een nogal originele manier aan het gebrek aan spektakel tijdens het EK. De sextape die Mathieu Valbuena liet maken, zegt Yohan Delmeire, in een vorig leven nog scheidsrechter en later verantwoordelijke voor de opleiding van jonge refs, kadert helemaal in de ‘culture de la performance’. Delmeire: ‘Valbuena (niet van de grootste, nvdr) wil zijn complexen ongetwijfeld wegwerken via andere prestaties, met iets dat misschien naar verhouding wél groter is. Ik heb de tape niet gezien, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.’

In de zaal gniffelen enkele dames.

Ter voorbereiding van een verhaal over migratie kregen we in mei een paar artikels doorgestuurd van Stéphane Beaud, een Parijs socioloog, docent aan de universiteit. Omdat het weer de voorbije dagen kantelde van fris naar heet, maakten we van de nood een deugd. Met zijn teksten en commentaren trokken we naar de Plages Sud, niet zover van onze woonst. Omschrijf dat oord maar als ‘paradijselijk’. De Atlantische kust is er eentje met duinen, kilometers lange zandstranden, geen bebouwing zoals bij ons, en tussen de dorpjes in aangeplante bossen, om oprukkende verzanding tegen te gaan. Om bij het strand te komen, moet je over een smalle, bultige weg, dwars door het bos. Her en der zijn er dan wat zanderige paadjes, die je over de duinen naar de oceaan brengen.

Toen we die bereikten, was het al een uur of twee. Het briesje was heerlijk. Her en der lag wat volk, op dit moment van het jaar vooral ouderen, elk met zijn honderd vierkante meter totale vrijheid, door geen buur gestoord. We waren een paar bladzijden ver in het eerste artikel, toen plots een man van een jaar of zestig op het strand verscheen. Hij keek even rond, legde een doek op de grond en deed vervolgens rustig een voor een al zijn kleren uit. Hemd, short, onderbroek. Hij vouwde alles netjes op, legde zijn kleren op het doek, knoopte dat mooi dicht, zwierde het boeltje over zijn schouders en begon – spiernaakt – aan een lange wandeling richting zuiden. Anderhalf uur later kwam hij terug en deed hij alles in omgekeerde volgorde. Heerlijk, om zo ontspannen oud te worden.

Heerlijk was ’s avonds ook Spanje-Kroatië. Helemaal in de nok van het Matmut, dat grote stadion dat de Girondins uit Bordeaux straks misschien maar met moeite vol zullen krijgen. In short en T-shirt naar de mooiste wedstrijd van de eerste ronde kijken.

ZLATAN

De wedstrijd tussen Belgen en Zweden bracht ons naar de andere kant van Frankrijk, via Toulouse en Narbonne over Marseille en Aix tot in Nice. Het contrast kon niet groter zijn. De rust van de Atlantische kust vervangen door de drukte rond Montpellier, de hectiek van Marseille, de files rond Arles en Aix-en-Provence, en verderop Nice.

Op de radio inmiddels wat anders dan RMC. De grote afstand tussen de twee matchen van Les Bleus (van zondag tot zondag), gekoppeld aan de steeds mindere bereikbaarheid van de (Franse) spelers die nog amper voor de media verschijnen plus de onzekerheid rond de tegenstander (de Fransen wisten uiteindelijk pas woensdagavond om 23 uur tegen wie ze zouden voetballen) maakte dat onze vrienden analisten rondjes draaiden en zichzelf voortdurend herhaalden (of tegenspraken). De autoradio (Bordeaux-Nice is 850 km) danste tussen Fun, NRJ, RTL2 en Skyrock met zijn Franse rap.

Af en toe passeerde wat bekends. I took a pill in Ibiza, uiteraard, maar ook Stressed Out van Twenty One Pilots.

Wish we could turn back time, to the good ol’ days,

When our momma sang us to sleep but now we’re stressed out.

Sometimes a certain smell will take me back to when I was young,

How come I’m never able to identify where it’s coming from...

Als we in de buurt van Sainte-Maxime stoppen om te tanken en te eten, doet de droge geur van de hitte en het geluid van de krekels ons terugdenken aan de vakanties op het strand hier in de buurt tijdens onze tienerjaren. De eerste blote borstjes op het strand, de Citroën Méhari’s, de gendarmes van Louis de Funès, … Een karavaan agenten anno 2016 passeert op weg naar Nice. Niet in het blauw en met kepie, maar kleine robocopjes achter smalle tralies.

Is er een passender decor om afscheid te nemen van het internationale voetbal dan de Allianz Riviera van Nice? Niet zo indrukwekkend als het Matmut in Bordeaux of het Stade de France in Parijs, maar met zijn golvend dak doet het aan de kabbelende zee denken. En de huisjes op de helling uitkijkend over de Middellandse Zee zijn duur, maar mooi.

In de mixed zone, waar spelers en pers elkaar ontmoeten, staan twee grappige veiligheidsmannetjes. Allebei van 1,60 meter, begiftigd met veel humor. Of ook wij de spelers een bise (zoen) geven, zoals ze Spaanse journalisten zagen doen? Ze zullen Zlatan wel tegenhouden, maken ze zich vooraf stoer. Maar Zlatan valt niet tegen te houden. Bijna tegen enen is het als hij voor de laatste keer langs de pers strompelt. Drie keer houdt hij halt, voor een kort commentaar. Een persjongen maakt zich breed en weet Zlatan een handtekening te ontfutselen. Blij als een kind trekt hij zich terug.

Bij de matchen van de Rode Duivels zit op dit toernooi ook altijd een Belg in hemd en das. Zelfs bij 30 graden. In Lyon had hij zijn das niet bij zich en verloren de Duivels. Bijgeloof is nergens ver weg.

Zouden ze zich inmiddels in Le Haillan iets aantrekken van de Belgen? Na de lange weg terug zijn we een uur te vroeg bij het trainingscentrum. We besluiten in het slapende dorpje even halt te houden en vinden één bar. Een Portugese. Er hangen, voor de vorm, wat vlaggen van andere landen, maar hier regeert nog steeds Cristiano. Niet de (Waalse) haan, die prijkt op de top van het monument voor gesneuvelden. Er is nog werk aan de winkel, voor Eden en co. Frankrijk is nog niet veroverd.

DOOR PETER T’KINT IN LACANAU – FOTO’S BELGAIMAGE

De zestiger legde een doek op de grond en deed vervolgens rustig een voor een al zijn kleren uit.