Woensdagavond wordt de Gouden Schoen uitgereikt in een wervelende show. Ooit was dit evenement een amicaal onderonsje.
Door de jaren heen heeft de uitreiking van de Gouden Schoen een heel ander gezicht gekregen. Het aanvankelijk kleinschalig gebeuren groeide op een bepaald moment uit tot een parade van bv’s waarin het voetbal op zich steeds meer naar de achtergrond werd geschoven.
Ooit was dit heel anders. In de jaren zeventig speelde de bekendmaking van deze trofee zich af in de intimiteit van het Brusselse restaurant Le Vieux Berchem in Sint-Agatha-Berchem. Dat gebeurde steeds op een maandagmiddag, in aanwezigheid van een select groepje journalisten en een paar scheidsrechters. Onder het toeziend oog van een gerechtsdeurwaarder werden de omslagen geopend door iemand van de promotiedienst van de organiserende krant Het Laatste Nieuws en vervolgens werden de stemmen geteld. Journalisten van Sport ’70, de verre voorloper van dit magazine, woonden het allemaal gespannen bij. Zij hadden een aantal verhalen van mogelijke laureaten voorbereid en moesten dan naar de drukkerij bellen om te laten weten welk stuk er mocht verschijnen. Vervolgens werden de drukpersen in gang gezet.
Rond één uur ’s middags was de stemming afgelopen. Dan werd er aangeschoven voor een rijkelijk en met veel wijn overgoten etentje. Intussen werd de laureaat thuis opgebeld. Die moest zich dan zo snel mogelijk naar het restaurant spoeden. Dat gebeurde ook telkens weer, iedere kandidaat zat als het ware naast zijn telefoon te wachten. Eén enkele keer deed een winnaar, Erwin Vandenbergh, er vijf uur over om vanuit zijn woonplaats Ramsel in Brussel te geraken. Heel het land lag toen onder een dik sneeuwtapijt. Voor Vandenbergh geen reden om niet te komen.
Een andere keer kreeg Julien Cools de Gouden Schoen. Toen de middenvelder van Club Brugge werd opgebeld, dacht hij dat het om een grap ging. Jean-Marie Pfaff was toen de grote favoriet. Aarzelend haastte Cools zich naar Brussel, nog altijd niet zeker of hij nu écht had gewonnen. Later veranderde de locatie naar een restaurant op de Brusselse Grote Markt, in de buurt van het station van Brussel-Centraal. Dat liet sommigen toe wat meer te drinken en de trein naar huis te nemen. De opzet bleef dezelfde: een telefoontje naar de winnaar. Al moet dat toch één keer anders zijn gelopen en kwam de laureaat vijf minuten na de bekendmaking het restaurant binnengewandeld. Jan Ceulemans, toen de grote favoriet, zat in een zijstraat in zijn auto te wachten.
