‘Misschien moet ik leren mezelf beter te verkopen’

Drieënhalf jaar nadat hij er onverhoeds vertrok, keerde Yves Vanderhaeghe naar KV Kortrijk terug, maar niet omdat zijn ontslagen bij KV Oostende en KAA Gent hem aan het twijfelen brachten, betoogt hij. ‘Ik besef heel goed dat ik een goede trainer ben, maar ook dat ik afhankelijk ben van anderen.’

KV Kortrijk ging als enige eersteklasser niet op stage, zelfs drie dagen Mierlo in ‘het sportiefste hotel van Nederland’ kon er uiteindelijk niet van af; en zeker wie van KAA Gent komt, wordt niet vrolijk van de infrastructuur in het Guldensporenstadion. Maar Yves Vanderhaeghe klaagt niet.

‘Waarom zou ik? Het is momenteel fantastisch weer om in te sporten. Hier kunnen we ook samen eten en samen teambuildingactiviteiten doen en het is ook wel leuk om ’s avonds thuis te komen. In deze weersomstandigheden vind ik dat even goed. Ik ken de club natuurlijk, ik werkte hier voorheen al zeven jaar en als je ervoor kiest om terug te keren, ben je voorbereid. Dit gaat over budget. Als je ziet dat er topclubs zijn die twee keer per seizoen een nieuwe grasmat kunnen betalen, besef je: dit is niet te vergelijken. Maar ik ben niet iemand die zich daar zwaar aan stoort. Uiteraard wil je als trainer de beste faciliteiten en zijn het stadion en het oefencomplex van AA Gent om jaloers op te zijn, maar moet ik mij daarom te groot voelen voor KV Kortrijk? Helemaal niet. Tenslotte gaat het overal om hetzelfde: met de beschikbare middelen proberen zoveel mogelijk te winnen en iedereen betrokken te houden in het verhaal.’

Is jouw terugkeer naar KV Kortrijk een onverwachte carrièrestap?

YVES VANDERHAEGHE: ‘Wat is onverwacht in voetbal? Je weet dat het heel snel kan gaan en dat het vooruit of achteruit kan zijn. Al zie ik dit niet als een achteruitgang. Of dat nu in Kortrijk, Oostende of Gent is, de lat leg ik altijd zo hoog mogelijk. Zo was ik ook als speler. Ik wou altijd meer, ik teerde niet op wat ervoor was gebeurd en begon elke match weer van nul met dezelfde gretigheid.’

Wat vind je van het trainersparcours dat je tot nu toe aflegde?

VANDERHAEGHE: ‘Ik kijk daar alleen maar positief op terug. Als je aan je vijfde jaar als T1 bezig bent en als je de voorbije vier jaar met drie verschillende ploegen telkens play-off 1 én ook nog een bekerfinale haalde, moet je dan negatief zijn? Neen. Integendeel. Ik ben daar fier op!’

Maar zowel bij KV Oostende als AA Gent werd je ontslagen.

VANDERHAEGHE: ‘Ja, maar daar lig ik niet wakker van. Ik besef heel goed dat ik een goede trainer ben, maar ook dat ik afhankelijk ben van anderen.’

Hola, daar gaat jouw reputatie van nederig Yveske.

VANDERHAEGHE: ‘Zeker niet! Ik kan nederig en onderdanig zijn, maar ik heb ook mijn persoonlijkheid en ik zal niet altijd over mij heen laten lopen. Er is geen enkele reden om aan mezelf te twijfelen. Bij Gent voelde ik dat er enkelen waren die wel aan mij twijfelden, maar ik ben daar nooit in meegegaan. Elke dag ben ik heel streng voor mezelf blijven voortwerken aan continuïteit en sereniteit tegenover iedereen. Tot op het laatste moment deed ik mijn job met een heel goede drive en ik ben er honderd procent zeker van dat ik weer play-off 1 gehaald zou hebben. Dan zou dat 5 op 5 geweest zijn.’

Was het niet óp na de zware thuisnederlagen tegen Club Brugge en Genk?

VANDERHAEGHE: ‘Volgens mij niet. De spelers gaven ook enkele keren aan dat ze met mij verder wilden en beter wilden doen. Maar die twee nederlagen met zware cijfers waren voor het bestuur onaanvaardbaar en het signaal om in te grijpen. We verloren toen twee keer van concurrenten die duidelijk al veel verder stonden dan wij. Dat waren clubs die in het tussenseizoen weinig aan hun ploeg veranderd hadden en waartegen we bij momenten tekortkwamen. Die 0-4 tegen Club Brugge was wat overdreven; in het begin lieten we zelfs na om 2-0 voor te komen. Tegen Genk kwamen we snel 0-2 achter en na de 1-3 van Bronn kreeg Dejaegere nog voor de rust rood en was de wedstrijd halfweg eigenlijk al gespeeld. Er zijn tijdens de voorbereiding nog heel veel transfers gebeurd en er was tijd nodig om een stevige ploeg te maken die constant was, maar soms krijg je die niet en dat is wel jammer.’

De voorzitter zei naar aanleiding van je ontslag: ‘Er is meer uit die groep te halen.’

VANDERHAEGHE: ‘Ik denk dat je toch ook rekening moet houden met de kwaliteit die je te gelde maakte en met de spelers die in hun plaats kwamen. Er zijn er aangekomen die niet in conditie waren, Vadis is pas later gekomen, net als Souquet, Smith is gearriveerd met een polsbreuk en een voetbreuk, Bronn is geblesseerd van het WK teruggekeerd, Kalinic kampte met WK-naweeën, … Laat ons zeggen dat zeker augustus geen gemakkelijke periode was met een ploeg in volle opbouw.’

TWIJFEL

Er hing in Gent al langer een sfeer van twijfel, van wantrouwen en negativiteit zelfs rond jou.

VANDERHAEGHE: ‘Ja, maar die was zeker niet door mij gecreëerd.’

Kreeg je niet het gevoel dat je niet goed genoeg was voor Ivan De Witte en Michel Louwagie?

VANDERHAEGHE: ‘Dat kan ik niet beoordelen, al werd er in de pers wel zoiets geïnsinueerd. Ik kan daarop alleen zeggen dat ik dan wel een heel geslaagde noodoplossing ben geweest. Want de trainer die vanaf match 9 tot en met match 40 de meeste punten haalde van alle eersteklassers is Yves Vanderhaeghe. En dit seizoen zijn we maar één keer uit de top zes verdwenen, na die nederlaag tegen Genk. Maar sindsdien stonden ze toch ook al een keer niet in de top zes, zeker?’

We zochten het voor jou op, Yves: ze staan momenteel zevende met slechts drie punten meer dan KV Kortrijk.

VANDERHAEGHE: ‘Vorig seizoen klommen we van de veertiende naar de vierde plaats en na de derde wedstrijd in play-off 1 stonden we op drie punten van de leidersplaats. Maar dat kostte zoveel energie dat het niet ongewoon is dat je er dan niet in slaagt om ook nog die stap naar de eerste plaats te zetten. Je droomt altijd van meer, maar ineens was er voor die groep een limiet. We verloren vijf van de tien wedstrijden, en er zijn toen veel twijfels gerezen, maar weet je nog waaróm we vijf keer verloren?’

Neen.

VANDERHAEGHE: ‘Niemand weet dat nog. Maar ik weet wel nog dat we twee keer benadeeld werden door de VAR. De eerste keer was op Standard, waardoor we met een penalty van Edmilson in de laatste minuut verliezen. De tweede keer was thuis tegen Standard, waar een doelpunt van Janga geen clear error was en dus ten onrechte werd afgekeurd. Fluiten ze in diezelfde wedstrijd voor die Griekse worstelgreep op Gigot in de zestien meter, dan staan we 2-0 voor en kunnen we al zeker niet meer met 1-2 verliezen, al misten we nog een strafschop. En tegen Charleroi zijn we twee keer baas, maar scoren we niet en verliezen we telkens nipt en totaal onnodig. Maar ondanks alles pakten we in play-off 1 toch nog het op twee na hoogste puntenaantal. Het hangt er dus van af hoe je het bekijkt, maar ik zal mezelf daarom niet verloochenen. Ik weet dat ik drive kan uitstralen naar een groep en door mijn veeleisendheid en manier waarop ik wil voetballen iedereen mee kan krijgen en zo veel kan verwezenlijken.

‘Met gasten die graag komen trainen, zich inzetten en ook eens kunnen lachen, ben je als trainer al ver. Dat blijkt ook hier weer in Kortrijk. We pakken veel punten, maar we voetballen ook best wel goed, hoor. Alleen spelen we nog te veel lateraal en voorin te veel naar de bal toe. In de zone van de waarheid, waar je beslissend kunt zijn, moet het sneller gaan. We zijn momenteel heel nauwgezet aan het trainen om meer diepgang in ons spel te krijgen.’

Michel Louwagie zei onlangs in Sport/Voetbalmagazine na de 17 op 33 onder jouw opvolger Jess Thorup: ‘Wij zien iemand die psychologisch heel sterk is, de juiste methodiek hanteert en over veel werkkracht beschikt. In de omgang laat hij een goede, dynamische indruk en we spelen opnieuw het aanvallend dominante voetbal dat wij altijd als filosofie naar voor schuiven.’ Zo’n lofzang lazen we nooit over jou. Hoe komt dat?

VANDERHAEGHE: ‘Ik ben blij dat ze positief zijn over de nieuwe coach. Wat wil je dat ik daar nog meer over zeg? Nogmaals: ik zie geen enkele reden om aan mijn methodiek, didactiek en tactiek te twijfelen. Ik kan op mijn manier heel goed overbrengen op mijn spelers wat ik hen wil laten begrijpen en uitvoeren. Bij Kortrijk speelden we in acht wedstrijden al drie verschillende systemen zonder problemen. Maar alles staat of valt met gretigheid, gezonde agressiviteit, en dat moet toch ook altijd een klein beetje vanuit de spelers zelf komen. Als je niet goed bezig bent, hoe kun je dat oplossen? Door grinta te tonen, mentaliteit. Dat is de basis. Je moet ervoor werken. Van ploegen met wat meer kwaliteit die gemakshalve denken dat ze daarop kunnen teren, zie je dat ze wel vaak in balbezit zijn, maar die nijdigheid missen om in de laatste meters het verschil te maken. In Gent is dat begin dit seizoen ook wel eens gebeurd. Baas zijn, maar niet scoren, dat gaat over een gebrek aan drive naar en vóór het doel.’

AMBITIE

Is het nog mogelijk om dit seizoen ook met KV Kortrijk play-off 1 te halen?

VANDERHAEGHE: ‘Daarvoor zijn de twee volgende wedstrijden cruciaal: naar Standard en thuis tegen Gent. Sowieso is het moeilijk om daar met een club als KV Kortrijk bij te geraken en al zeker met op negen wedstrijden van het einde vijf punten achterstand op de zesde. Wie KVK in het hart draagt, vloekt ongetwijfeld omwille van de punten die in het begin van het seizoen thuis tegen KV Oostende en Waasland-Beveren werden verspild. Met een punt of drie meer stonden we er nu veel beter voor. Als je weinig scoort, gaat het erom dat je er nog minder tegen krijgt en dat de defensieve organisatie dus op punt staat. In onze laatste wedstrijd voor de winterstop, tegen Zulte Waregem, lukte het ons om vlotter te scoren, maar ik hoop dat we daarvoor niet elke keer 0-2 achter moeten komen.’

Hoe verklaar je die totale ommekeer met vier doelpunten in het laatste halfuur?

VANDERHAEGHE: ‘Toen ik bij de 1-2 van Pelé zag dat zowat iedereen achter die bal in het net liep om direct weer verder te kunnen doen, wist ik: dat zit goed! Het is die drive die ik altijd en overal in de ploeg probeer te krijgen.’

Hoe doe je dat?

VANDERHAEGHE: ‘Bijvoorbeeld ook door in elke trainingsvorm een competitie-element te steken. Bij mij is er altijd een winnaar en een verliezer. Dat zorgt voor een andere beleving.’

Maar binnen twee wedstrijden kan het seizoen met play-off 2 in het vooruitzicht eind januari al voorbij zijn?

VANDERHAEGHE: ‘ Mja, maar dat is geen verloren tijd. In die zin dat je dan naar volgend seizoen kunt beginnen kijken en jongens aan het werk kunt zetten die je nog niet bezig zag. Ook in weken waarin er weinig op het spel staat, moet je nog altijd sportman zijn en elke dag goesting tonen op training. Zoniet is er voor jou op termijn geen plaats meer in mijn kern.’

Hoe zie je het vervolg van je carrière verlopen?

VANDERHAEGHE: ‘Ik ben alleszins enorm ambitieus, ik brand van vurigheid, ik wil zóveel goeie dingen doen. Maar als je ziet hoe het er tegenwoordig aan toegaat, dan ben je daar toch wel wat voorzichtig in. Er zijn er die met grote verhalen uitpakken, maar enkele weken later al neergesabeld zijn. Als trainer moet je niet te hoog van de toren blazen. Beter is de voetjes heel stevig op de grond te houden. Want wat kunnen wij nu eigenlijk nog zeggen als je ziet hoe wij behandeld worden? De enige zekerheid is: hoe meer je betaald wordt, hoe moeilijker het is om je te ontslaan. Nu ga ik toch efkes in Kortrijk blijven. Vanuit de club vertrouwen voelen, beslissingen kunnen nemen waar niet telkens aan getwijfeld wordt, is ook belangrijk om optimaal te kunnen werken.’

Je droomt er niet meer van om op een dag Anderlecht te trainen?

VANDERHAEGHE: ‘Wie wil er geen trainer worden van Anderlecht?’

IMAGO

Wat kun je zelf nog doen om…

VANDERHAEGHE: ‘… mijn imago op te poetsen?’ ( lacht)

Oké, doe maar.

VANDERHAEGHE: ‘Misschien moet ik leren mezelf beter te verkopen.’

Hoe zou je dat kunnen doen?

VANDERHAEGHE: ‘Bijvoorbeeld door alles wat meer te verbloemen, minder open en eerlijk te zijn, meer rond de pot te draaien en nooit meer te zeggen dat een ploeg verdiend won en wij verdiend verloren. Er zijn er die vijftien kansen tellen, terwijl ze maar drie keer aan de andere kant zijn geweest. Misschien kan ik daar wel iets van leren. Ik zou na een overwinning bijvoorbeeld kunnen verklaren: ‘We maakten geweldig mooie doelpunten… en die waren het gevolg van een automatisme dat we op training aanleerden… en de jongens pakken het allemaal heel goed op… we drilden het erin en het komt er fantastisch uit…’ ( lacht)

Wat we eigenlijk wilden vragen, is: wat kun je zelf nog doen om je verder te ontwikkelen en zo een nog betere coach te worden?

VANDERHAEGHE: ‘Ik denk dat als je er gedreven mee bezig bent, je sowieso op alle vlakken progressie blijft maken. Het zijn soms kleine dingetjes die het verschil maken en daarom is het belangrijk dat je elkaar binnen de technische staf heel goed aanvult. Ik vind dat wij daar in Kortrijk op een gezonde manier over communiceren, over de verschillende mogelijkheden die er zijn om onze tegenstander aan te pakken. We zitten hier al van acht uur ’s morgens samen, een uur voordat we ontbijten, en dan is er van iedereen heel veel input. Zo ontstaan er ook telkens weer nieuwe trainingsvormen in functie van de eerstvolgende wedstrijd. Ik geloof niet dat we op training al één keer hetzelfde deden. In vijf jaar hoofdtrainerschap ben ik alleen maar geëvolueerd. Ik vertrok van de methodiek van Hein ( Vanhaezebrouck, nvdr), maar sindsdien druk ik almaar meer mijn eigen stempel.’