De vervanger van Omar Colley, door KRC Genk verkocht aan Sampdoria, komt uit Calí, Colombia, is 20 en heet Jhon Janer Lucumí Bonilla. Een portret.
Een half uurtje na de zege tegen Malmö stuurt de trainersstaf van KRC Genk de invallers terug het veld op. Terwijl de televisiemensen hun materiaal afbreken, fans buiten wat nagenieten van een warme zomeravond en de zege, trekken de Genkse invallers spurtjes op het veld. Onder hen Jhon Lucumí, de 20-jarige Colombiaanse verdediger.
Vijf dagen na zijn sterke prestatie tegen Anderlecht kreeg hij rust. Vijf basisplaatsen in Europa tijdens de kwalificaties en al vier in de Jupiler Pro League plus een retourtje Colombia-VS, waar zijn nationale ploeg Venezuela en Argentinië partij gaf… Het zou samen met de hogere fysieke belasting die hier van hem gevraagd wordt wat te snel te veel kunnen worden. Vanaf de bank ziet hij hoe zijn concurrenten Joseph Aidoo en Sébastien Dewaest hun rechtstreekse tegenstander moeiteloos afhouden. Ze kunnen in Limburg gerust zijn: het vertrek van Omar Colley is opgevangen.
Nooit gek doen, altijd verzorgd, geen risico’s nemend, onberispelijke levensstijl, zeer bescheiden ook. Hij is goed opgevoed.’ – Nel Sandino, Colombiaans voetbaljournalist
Genk stoomt vrolijk verder, leunend op een grote kern, want het verhaal dat de Limburgers schrijven, mag er geen van elf, twaalf spelers worden. Op termijn is dat niet houdbaar, beseft Philippe Clement. Bij de verkoop van Colley aan Sampdoria lagen zijn eisen voor een vervanger dan ook zeer hoog. Clement: ‘Dat ze met iemand als Jhon zijn komen aandraven, is een pluim voor Dimitri de Condé en Dirk Schoofs, want ik had veel criteria voor die positie: snel, goed aan de bal, stevig in de duels en kopbalsterk. Geen evident profiel. Hij voelt zich hier direct thuis, ook al is de taal nog moeilijk, maar we hebben voldoende mensen in de kleedkamer om alles tot in de details te vertalen. En ik gebruik mijn basis-Spaans om met hem te praten.’
Dat hij zich zo snel thuis voelt, is inderdaad verrassend, want de aanpassing is groot. Lucumí, donderdag na de wedstrijd: ‘Ik ben ontzettend blij dat ik hier al veel speelgelegenheid kreeg. Dit was de kans waarop ik altijd hoopte, maar als het dan ook nog eens goed lijkt te lukken… Die Europa League vind ik wel fantastisch. Je doet er veel ervaring in op en het helpt je bij de ontwikkeling als speler. De intensiteit is altijd weer wat anders. Andere ritmes, andere stijlen.’
Nationale ploeg
Clement is tevreden over de eerste maanden van zijn centrale verdediger. ‘Jhon zegt zelf dat het hier veel sneller gaat dan hij gewoon was, maar hij heeft wel de kwaliteiten om die aanpassing te maken. De ploeg helpt ook, iedereen helpt elkaar, wat het voor een verdediger gemakkelijker maakt. Als aanvallers of middenvelders alleen denken aan aanvallen en hun werk niet doen, wordt het voor een verdediger ook moeilijk.’
Lucumí: ‘Het leuke aan Genk is dat er veel jongeren zijn met veel talent. We schieten goed op met mekaar. Alleen de stad is voor mij anders dan ik gewoon ben. Compleet anders. Heel rustig, heel klein, met zeer weinig mensen.’
Om hem te helpen bij zijn integratie – het zijn zijn eerste passen weg van de familie – kwam zijn ma hem de eerste weken vergezellen. Jhon: ‘Van mijn eerste twee maanden hier in België was zij anderhalve maand bij mij. Mama is nu terug om wat tijd door te brengen met mijn papa en mijn broer, maar misschien komt ze al in oktober terug. En misschien kan ik zelf dan ook weer een keertje terug naar mijn land, voor de volgende sessie wedstrijden met de nationale ploeg. Als alles hier goed blijft gaan, tenminste. Ik heb de indruk dat men in Colombia wat nieuwe spelers wil lanceren.’
Die kans is groot, zegt Nel Sandino, Colombiaans voetbaljournalist. ‘Binnen de Colombiaanse voetbalwereld wordt Jhon heel hoog ingeschat, zeer ernstig en gedreven. Nooit gek doen, altijd verzorgd, geen risico’s nemend, onberispelijke levensstijl, zeer bescheiden ook. Hij is goed opgevoed.’
Begin juli verscheen in de Colombiaanse media het verhaal dat hij nog geen zin had in een verhuis naar Europa. Toen werd zijn naam nog in verband gebracht met KAA Gent, en ook bij Club Brugge kenden ze hem. Sandino, die voor de radio werkt, kreeg zelfs een telefoontje uit Marseille, met de vraag naar informatie. Ook daar werd aan Lucumí gedacht als optie voor de toekomst.
Aanvaller
Lucumí: ‘Mijn geheim? Hard werken, ervoor leven, luisteren naar coaches, dingen opofferen. Ik was supporter van Calí, kreeg de kans en greep die.’ Maar vond hij een en ander nog te vroeg voor een overstap? Donderdagavond nuanceerde hij dat. Lucumí: ‘Ik ben nog jong, maar ik was niet bang voor de uitdaging. Als jonge speler droom je van zo’n kans, maar ik wilde eerst iets terugdoen voor de fans van de club van Calí. In dat opzicht was het enerzijds nog wat vroeg. Maar anderzijds krijg je in het leven kansen en moet je die grijpen. Zo zag ik dit. Ik was ginder blij, maar ben dat hier ook. Het moest nu niet, ik was graag nog wat gebleven om nog wat meer levenservaring op te doen, maar ik kijk hier ook niet tegen op. België kan je als trampoline gebruiken, op voorwaarde dat je ernstig werkt. We gaan zien of ik mentaal opgewassen ben tegen de verhuis.’
sandino: ‘Typisch Jhon. Bescheiden en genereus. Iemand met heel veel clubliefde. Vinden dat hij nog onvoldoende terugdeed voor zijn ploeg. Dat hij nog niet echt de ster was.’
Américo Orbes ontdekte hem op een veldje in de wijk Álamos. Jhon (geen foutieve schrijfwijze, in Colombia wordt de naam wel meer zo geschreven) viel op omdat hij snel was, ondanks zijn lengte, en technisch uitstekend uit de voeten kon. Enig nadeel: hij speelde in de spits, maar scoorde nooit. Américo observeerde hem een week lang: nooit een goal, al hielp hij wel zijn ploegmaats beter spelen. Omdat hij wel wat zag in de speler, stapte hij op Jhon af. ‘Als je ooit prof wil worden, moet het op een andere plaats. Ik zou je centraal achterin zetten.’
Américo bleef hem volgen en zag hoe Jhon voor de schoolploeg van San Luis ging voetballen om vervolgens terecht te komen bij de jeugd van Boca Juniors. Niet de Argentijnse club, maar de gelijknamige variant uit het Colombiaanse Calí. Ooit was dat een profploeg, maar inmiddels speelt het al een have eeuw op amateurniveau. Daar bleef Lucumí jagen op zijn droom: de jeugdopleiding van Deportivo Calí. ‘Ik was fan, snap je.’ Uiteindelijk gaven zijn ouders de toestemming.
Evident was het niet: toen Lucumí bij Deportivo Calí belandde, was er geen ploegje voor spelers die geboren zijn in 1998. Dus moest hij aan de slag bij oudere jongeren, die verder stonden in hun ontwikkeling dan hij. Lucumí deed alles op instinct en dreigde te verzuipen. Américo creëerde daarop een team rond zijn poulain met getalenteerde jongeren uit de regio. De rest is geschiedenis. Al in 2015, op zeventienjarige leeftijd, maakte hij zijn debuut in eerste klasse voor zijn droomclub. Ondertussen weet Genk dat het potentieel goud in huis heeft.
