Voetbal is passie. Dat geldt evenzeer voor vrouwen. Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord die de sport met overgave beleeft. Deze week: De Ochtendpresentatrice (Radio 1) en Sporzajournaliste Steffy Merlevede (40).
‘Tijdens mijn jeugdjaren had ik helemaal niets met voetbal. Van thuis waren ze er niet mee bezig – integendeel, mijn vader werkte als rijkswachter en werd vooral geconfronteerd met de negatieve kanten – en ikzelf was fanatiek turnster. In die omgeving heerste eerder een antivoetbalsfeertje. Ik had zelfs een T-shirt met een slogan die niet bepaald positief was voor het voetbal. ( lacht) Via de radio is de interesse dan toch stilaan gegroeid. Dat dateert uit mijn periode op kot in Leuven: terwijl ik blokte, luisterde ik naar de wedstrijden van het EK 2000.
‘Nadien ben ik KV Kortrijk beginnen te volgen, daarin meegetrokken door enkele vrienden en mijn schoonbroer. Eerst de periode in tweede klasse, vervolgens de promotie naar eerste klasse onder Hein Vanhaezebrouck. Ik heb nog in de spionkop gestaan bij de kwartfinale in de beker van België ( 2007/08, nvdr), waarin Kortrijk met 5-1 won van KAA Gent. Helaas kregen ze in de slotfase nog een goal tegen, wat fataal bleek in de terugmatch, waarin Gent met 4-0 won. Pijnlijk. Ik heb ook een hele tijd – door mijn toenmalige vriend – Real Madrid van dichtbij gevolgd. In Bernabéu en elders in Spanje. Zelfs eens in Camp Nou tussen de socios van Barcelona. Een topbeleving, alleen jammer dat we niet konden juichen bij de overwinning van Real.
Ik leef makkelijker mee met voetbalcommentaar op de radio dan op tv. Er komt meer verbeelding bij kijken.’ Steffy Merlevede
‘Ik leef makkelijker mee met voetbalcommentaar op de radio dan op tv. Er komt meer verbeelding bij kijken en net door de inspanning die het vraagt, vind ik dat je meer emoties voelt. Het gebeurt geregeld dat ik de tv opzet voor de Champions League of de Rode Duivels, maar dat ik het geluid afzet en het commentaar van de radio volg. Goede live commentaar grijpt je vast en heeft dynamiek – naar volume en intonatie – in de stem. Peter Vandenbempt is daarvan een mooi voorbeeld. Ik heb nooit de ambitie gevoeld om voetbalcommentator te worden. Daarvoor moet je er echt tussen lopen, terwijl ik als presentatrice meer vanop een afstand werk. Zeker nu ik De Ochtend doe, waarin ik ook politiek en cultuur behandel. De zaterdagavondwedstrijden volg ik allemaal vanuit de studio, maar in de stadions geraak ik niet meer.
‘Een van mijn eerste voetbalverslagjes voor de radio was een persconferentie van Robert Waseige, toen coach van FC Brussels. Ik wachtte als laatste om hem te interviewen en diende nadien mijn verslag door te sturen vanuit de perstribune. Het werd al laat en men was vergeten dat ik daar nog was, waardoor ik vastzat in het stadion. Ik heb mijn collega’s op de redactie moeten bellen om me te bevrijden. Wat voor de nodige grapjes zorgde uiteraard.
‘Ik heb intens meegeleefd met het voorbije WK in Rusland. Met als apotheose die viering in Brussel. Zoveel samenhorigheid en positivisme… ik kreeg er kippenvel van. Het benadrukte nog eens de verbindende kracht van voetbal en sport in het algemeen. Voor het WK had ik er nochtans niet zoveel vertrouwen in: de Rode Duivels ontgoochelden steevast tegen de sterke landen. Ze hebben me aangenaam verrast. Net als onze bondscoach Roberto Martínez. Hij kwam aanvankelijk wat afstandelijk over, maar ik kon zijn attitude tijdens de Nainggolan-hetze wel smaken. En bij de viering in Brussel bewees Martínez dan weer dat hij ook uitbundig kan zijn.
‘Voetballers zijn niet evident om te interviewen. Buiten de officiële persmomenten krijg je ze amper te spreken en ze zijn enorm beducht voor verkeerde uitspraken. Al zijn er uitzonderingen. Nicolas Lombaerts bijvoorbeeld. Hij kan over veel meepraten en heeft een fijn, cynisch gevoel voor humor. Het lukt mij maar niet om hem te strikken voor De Ochtend. Alexander Scholz vond ik ook zo een niet alledaagse voetballer. Bij de trainers heb je Hein Vanhaezebrouck. Je weet dat hij altijd iets zinnigs zal vertellen. Net als Gentvoorzitter Ivan De Witte, een intelligent man.
‘Ik ga niet op de barricades staan voor vrouwensporten of minder populaire sporten. Aandacht moet er komen omdat de prestaties die vereisen. Hetzelfde met analisten of commentatoren in het voetbal: je moet geen vrouw vragen omdat ze een vrouw is, maar omdat ze goed is. Zoals Imke Courtois en Heleen Jaques bewijzen.’
