De robot in Naomi Osaka, de nieuwe ster van het vrouwentennis

Het aparte verhaal van de nieuwe ster van de WTA, winnares op 21-jarige leeftijd van haar tweede opeenvolgende grandslamtoernooi op de Australian Open en de nieuwe nummer één van het vrouwentennis.

Het vrouwentennis heeft een nieuwe ster. Een nieuwe nummer één ook. Een 21-jarig meisje uit Japan, met Haïtiaanse roots. Haar naam? Naomi Osaka. Geboren in de stad met dezelfde naam dan haar achternaam, maar die ze vrij snel met haar ouders en oudere zus Mari verliet om naar de Verenigde Staten te verhuizen. Het is daar, in Long Island, dat ze op een tennisbal leerde slaan toen haar vader, Leonard Francois, de Williams zusjes – haar idolen en huidige rivalen – aan het werk zag op televisie tijdens Roland Garros en over hun bijzonder verhaal hoorde.

‘Ik ben zo moe!’, vertelt ze na haar zinderende finale van meer dan twee uur tegen de Tsjechische Petra Kvitova, waarin ze aan het einde van de tweede set drie matchballen niet kon verzilveren. ‘Het is nog niet helemaal doorgedrongen. Ik ben nog in shock. De wedstrijd was zo zwaar dat ik het gevoel heb dat het nog niet afgelopen is. Ik ben trouwens volledig in paniek geslagen tijdens mijn toespraak op het podium. Ik ben vergeten te glimlachen ondanks het feit dat men het mij gezegd had’, lacht ze. ‘Ik zou graag beter worden in het praten in het openbaar, maar tegelijkertijd spreek ik misschien amper tien zinnen per dag uit.’

Zo zit Naomi Osaka in elkaar. Het is haar racket die ’the talking’ doet, zoals de Australiërs het hier in Melbourne zo mooi zeggen. Dat Amerikaans zelfvertrouwen zit ingebakken in haar zeer agressief spel, met een sterke eerste opslag en vooral een forehand die ze dankzij een snelle polsslag naar alle hoeken van de baan kan meppen. En Japanse rust en nederigheid op de belangrijke momenten om juist niet in te storten maar wel door te drukken. Hoewel ze zaterdagavond, na het verlies van de tweede set in de Rod Laver Arena, toch met waterige ogen de kleedkamer opzocht om te herbronnen.

‘Tuurlijk was ik ontgoocheld en droevig toen ik die drie matchballen niet had kunnen verzilveren. Anderzijds, ging ik ook niet immatuur handelen en mij als een verwend kind gedragen omdat ik in een grandslamfinale net een set verloren had tegen een van de beste speelsters van de wereld’, zegt de Aziatische nog, die vandaag in Florida leeft. ‘Ik heb letterlijk geprobeerd mijn emoties op pauze te zetten en ik ben zoals een robot beginnen te handelen. Ik volgde mijn eigen bevelen. Ik heb gewoon gedaan wat ik al die jaren op training geleerd had. Ik heb bijna geen energie meer verspild bij het roepen en het tieren.’

I, Robot dus ergens. Een ingesteldheid die Naomi Osaka in ieder geval geen windeieren lijkt te hebben gelegd deze laatste twaalf maanden. Bovendien ook omdat ze met haar toenemende beroemdheid – ze won in 2018 het toernooi van Indian Wells én de US Open na een finale vol drama tegen Serena Williams – steeds meer vragen over haar multiculturele achtergrond moest beantwoorden. Tijdens deze Australian Open zorgde trouwens een van haar sponsors – noedelsmerk Nissin – nog voor opschudding met een reclamecampagne waarin ze als blanke vrouw neergezet werd.

‘Ik heb met hen gesproken. Ze hebben hun verontschuldigingen aangeboden. Voor mij is het duidelijk. Ik heb een donkere huidskleur. Ik denk niet dat het hun bedoeling was, maar ze hadden beter eerst met mij gesproken’, zei de winnares, die vorig jaar in Melbourne nog op de 72^ste plaats op de WTA stond en met dikke cijfers, 6-3, 6-2 van Simona Halep, de latere finaliste, in de vierde ronde had verloren. De ironie van het leven – en de tennissport – wil nu dat het juist de Japanse is die deze maandag de nummer 1 positie van de Roemeense zal overnemen.

‘Iedereen droomt ervan grandslamtitels te winnen en nummer één van de wereld te worden. Ik kan nu nog moeilijk zeggen hoe het voelt, ik denk dat ik zal moeten wachten tot ik het nummer 1 naast mijn naam zie’, lacht de Japanse nog, die de eerste speelster sinds Kim Clijsters in 2011 is geworden – Serena Williams niet bijgeteld – die twee openvolgende Grand Slams wist te winnen. ‘Het was ook niet mijn doel. Het is de trofee die mij gelukkig maakt. Dit toernooi heeft mijn ogen geopend. Ik heb hier moeilijke wedstrijden gehad en mij uit netelige situaties moeten halen. Het lijkt allemaal vreemd. Maar ik laat het allemaal op me afkomen…’, besluit ze. En gelijk heeft ze.