‘Het feest is voorbij: de Galácticos zijn Galácti-no’s geworden’

Onze columnist François Colin geeft zijn visie over de pijnlijke uitschakeling van Real Madrid in de achtste finales van de Champions League.

De onweerstaanbare charme van het voetbal: Real Madrid en Paris Saint-Germain werden vorige week in eigen huis het slachtoffer van het corrumperende effect van geld en arrogantie. De Koninklijke leed een nooit geziene thuisnederlaag tegen Ajax, dat met zes spelers jonger dan 22 jaar aan de aftrap verscheen. ‘Een ploeg met acné’, schreef L’Equipe. De Parijzenaars werden afgetroefd door Manchester United, dat de wedstrijd afsloot met Marcus Rashford (21), Diogo Dalot (19), Mason Greenwood (17) en Tahith Chong (17) en met James Garner (17) op de bank. Het zielloze oudemannenvoetbal van José Mourinho is uit Old Trafford verdreven.

De clubliefde van de jonge jongens haalde het van de vedetten, die op de plaats van hun hart een rol vette bankbiljetten hebben zitten. PSG is niet gewend om in de Ligue 1 te moeten knokken voor een zege en het eindeloze gewapper met miljoenen heeft een cultuur van decadentie gecreëerd in het Prinsenpark. De emir van Qatar was speciaal overgevlogen vanuit Doha en moet zich toch eens bezinnen vooraleer hij weer een miljard euro uittrekt voor transfers.

Nog veel mooier was de manier waarop het jonge, speelse, frivole, onbevangen Ajax Real Madrid van het hoogste podium stootte. Een club uit een van de kleinere voetballanden die de rijkste club van de wereld voetballes geeft, dat hadden we al een hele tijd niet meer gezien en nog minder verwacht.

Real Madrid werd met Amsterdamse branie weggezet als een stel veteranen. Los Blancos beleefden de slechtste week uit hun 117-jarige geschiedenis. Barcelona had hen de dagen voordien al twee keer over de knie gelegd, waardoor de Catalanen voor het eerst sinds 1932 meer clásicos wonnen dan de aartsvijand (96-95).

De witte heerschappij over Europa duurde exact 1011 dagen. Real won als eerste club drie keer op een rij en vier keer in vijf jaar de Champions League. Het was van 1976 geleden dat een club drie jaar na elkaar de meest prestigieuze voetbaltrofee won.

Het was de eerste keer in negen jaar dat Real niet bij de laatste vier, laat staan de laatste acht, op het miljoenenbal plaatsnam. Het verloor dit seizoen al 14 wedstrijden, dat is drie meer dan in de slechtste campagne van de voorbije tien jaar.

De Galácticos zijn Galácti-no’s geworden. Het vertrek van Cristiano Ronaldo (de ‘Cristianicide = Cristiano en suicide of zelfmoord, schreef de Spaanse sportkrant AS) heeft een krater geslagen. De Portugees was ieder seizoen gemiddeld goed voor vijftig doelpunten en is niet echt vervangen. Misschien nog erger is dat de ploeg kreunt onder de ouderdom. Luka Modric is 33, Sergio Ramos 32, Karim Benzema 31, Marcelo 30 en Gareth Bale en Toni Kroos 29.

De uitschakeling door Ajax betekent het einde van een tijdperk voor het meest succesrijke team van de Madrilenen sinds Alfredo Di Stéfano, Paco Gento en Ferenc Puskas de Europacup I in de tweede helft van de jaren 50 vijf keer op rij wonnen. Zestig jaar later is de concurrentie zo veel groter geworden. Toch zal de generatie Ramos-Ronaldo vooral herinnerd worden vanwege het Europese palmares. Het briljante voetbal van de eerste edities van het Europese bekervoetbal stak immers schril af bij het geduldige, meedogenloze en vaak gelukkige voetbal van deze eeuw. Het moet echter worden gezegd: Ramos en co waren op grote momenten altijd op de afspraak.

Het feest is echter voorbij. Voorzitter Florentino Pérez moet een nieuwe ploeg bouwen, maar heeft daar niet de middelen voor. De jaarlijkse loonmassa bedraagt 414 miljoen euro en zonder de verkoop van CR7 had de Koninklijke een verlies van 87 miljoen euro geleden. Pérez klopte vorige zomer bij Amerikaanse banken aan voor een lening van 600 miljoen euro om Bernabéu te verbouwen. Dat plan stuit echter op weerstand bij het nieuwe, linkse stadsbestuur.