Spaans oud-international Santi Cazorla vertelde in The Guardian openhartig over de horrorblessure die hem bijna een been kostte.
Arsène Wenger zei dat het de ergste blessure was die hij ooit had gezien en een dokter vertelde aan Santi Cazorla dat hij blij mocht zijn als hij ooit nog zou kunnen rondstappen in zijn tuin. Maar kijk, de Spanjaard voetbalt sinds begin dit seizoen bij Villarreal en het moet gezegd: hij is er de beste speler. Toch heeft het er lang naar uitgezien dat de nu 33-jarige middenvelder nooit meer aan voetballen zou toekomen. In The Guardian deed hij onlangs zijn verhaal.
Het begon allemaal tijdens een vriendschappelijke wedstrijd met Spanje tegen Chili in september 2013. Bij een contact brak hij een botje in zijn enkel. Geen erg, maar in november 2015 blesseerde hij ook de ligamenten in zijn knie. Hij voetbalde door met steeds meer pijn tot hij het met Arsenal opnam tegen Ludogorets in oktober 2016. ‘Tijdens de rust werd het altijd lastig, omdat mijn spieren afkoelden. Tegen de start van de tweede helft was ik kreupel en werd de pijn erger en erger’, getuigt hij in The Guardian. ‘Die avond heb ik geweend; het was te veel geworden. Ik moest stoppen.’
Wat volgde, was een calvarietocht van tien operaties en 636 dagen zonder voetballen. Aanvankelijk stonden de dokters in Engeland voor een raadsel. De wonde op de enkel van Cazorla ging telkens terug open. ”s Nachts kwam er gele pus uit. Ze naaiden het terug dicht, dan ging het weer open en kwam er nog meer uit. Ze deden een huidtransplantatie, maar ze zagen niet wat er onder de huid gebeurde. Daar zat een bacterie die alles wegvrat.’
Cazorla zocht uiteindelijk zijn toevlucht tot Mikel Sánchez, een vermaarde chirurg in Vitoria. ‘Ik was het beu. Ik had al twee of drie maanden operaties achter de rug. Toen ging ik naar Vitoria en zij vonden de bacteriën: twee in mijn pees en één in het bot. Ze wisten wel niet hoeveel van de pees ondertussen al was weggevreten.’ Het bleek om tien centimeter te gaan. Ook het bot was er slecht aan toe. ‘De dokter kon zijn vinger erin duwen. Het voelde als plasticine. Dat is nog gevaarlijker.’ Even werd gevreesd voor een amputatie, maar zover kwam het niet. Hoewel hij vaak dacht aan opgeven, vocht Cazorla terug. Een lange en eenzame revalidatie, want zijn vrouw Ursula en twee kinderen bleven in Londen achter. ‘ Enzo, mijn zoontje van acht, vroeg altijd: ‘Ga je niet meer kunnen voetballen?’ En dan zei ik: ‘Jawel, ik ga terug voetballen, natuurlijk.’ Nu ziet hij me spelen en maakt het me gelukkig om hem in de tribune te zien.’
