Peter T’Kint, redacteur van Sport/Voetbalmagazine, blikt terug op het voorbije sportweekend. Hij heeft het over de topper de wereldtitel van Alejandro Valverde, de crisis op Anderlecht en Jose Mourinho.
Alejandro Valverde wint op zijn 38ste het WK wielrennen. Moeten we hem dat gunnen of blijft er door zijn dopingverleden een stigma op hem kleven?
PETER T’KINT: Wie moeten we geloven: Peter Sagan of Tom Dumoulin? De Slowaak die erop stond om zelf de medaille aan Valverde te overhandigen – een persoonlijk initiatief, geen vraag van de UCI – en op die manier zijn bewondering uitte voor iemand die al haast twee decennia het wielrennen domineert en, om het met een modewoord te zeggen, op een haast merckxiaanse manier een erelijst bij elkaar peddelde om u tegen te zeggen?
Of moeten we de Nederlander geloven, die na de wedstrijd geen zin had in zure koppen, en dus een en ander in het midden liet. Moeten we Tom Boonen geloven, die Valverde van dichtbij meemaakte en de loftrompet blies? Of Tim Wellens?
Alleen de Spanjaard zou er een antwoord op kunnen geven. Misschien later, nu zal hij het niet doen, door duidelijkheid te verschaffen over wat er is gebeurd in die duistere periode. Of hij echt niet anders kon dan meegaan in dat vuile wielrennen van net na de eeuwwisseling, toen talent alleen blijkbaar niet volstond. Talent heeft hij, in Spanje was hij tijdens zijn jeugdperiode de Remco Evenepoel van zijn generatie. El imbatido, de onklopbare. Dat werd hij later ook bij de profs, vandaar de bewondering bij mannen als Boonen of Sagan.
Twee vragen kreeg hij de voorbije jaren steevast voor de voeten geworpen. Waarom werd iemand met zoveel talent nog geen wereldkampioen? En hoe zat dat nu met die doping?
De eerste vraag mogen we schrappen. Als hij op de tweede antwoordt, dat zou deze winter bijvoorbeeld perfect kunnen in de talloze interviews die hij zal mogen geven, dan kan dit wél een goeie zaak voor het wielrennen zijn. In het andere geval zal de schaduw altijd wel wat blijven hangen. En kunnen bedrijven, die er uiteindelijk toch niet instappen als sponsor, zich blijven verschuilen achter deze twijfels, zoals sommige ploegleiders suggereren.
Hein Vanhaezebrouck wil niet van het woord crisis weten, maar kunnen we stellen dat hij dan op zijn minst toch met een dik probleem zit?
T’KINT: Dezer dagen is het exact één jaar geleden dat Hein Vanhaezebrouck in het Constant Vanden Stockstadion aan de slag ging. In één jaar hebben ze daar al van alles gezien. Goeie wedstrijden, maar ook dieptepunten. En vooral een gebrek aan regelmaat en kwaliteit. Opflakkeringen van klasse, en het ontbolsteren van jongeren, maar ook het wegdeemsteren van talent. Dendoncker, Morioka, Gerkens dit seizoen, Kums, Dimata…
Het shirt van Anderlecht weegt soms zwaar. Hanni is er niet meer, hij verbloemde nog een en ander met een flits. Voordien deed Tielemans dat. Of de wroetende Teo, zo verguisd ook door de fans. Dat is wat de supporters frustreert, al langer dan vandaag, al van voor de komst van de West-Vlaming: een gebrek aan spelers die het verschil maken. Voorin én achterin. Milic, Makarenko, Morioka, die drie M’s mochten misschien goed zijn in hun vorige ploegen – met de m van middenmoters – maar het niveau van Anderlecht, het niveau dat de fan van Anderlecht wil, halen ze niet.
Stel, u gooit de drie kernen van Club Brugge, RC Genk en Anderlecht samen en u mag er uw ideale elf uit distilleren: hoeveel spelers van de Brusselaars halen die ploeg? De doelman? Misschien. Trebel? Niet die van ons, hoe belangrijk hij ook is als aanjager in Brussel. Dat is de realiteit van Hein, en Anderlecht. Het dikke probleem. Flitsen van talent, maar onvoldoende decision makers.
Manchester United blijft op de sukkel, José Mourinho krijgt er ondanks alle financiële inspanningen geen lijn in. Is zijn rijk stilaan over?
T’KINT: Vorige week zag ik een quote passeren van Dimitar Berbatov, de gewezen spits van United. Zijn analyse was hard: voetbal zou moeten gaan over wat er op het veld gebeurt, niet de ruzies ernaast en discussies over wie nu ‘de grootste heeft’. Berbatov verwees naar het dispuut tussen Paul Pogba en José Mourinho. De ene zat deze zomer bijna elders, de ander misschien binnenkort. Is dat een verrassing? Ja en neen. Is dat, zoals wat Hein Vanhaezebrouck overkomt, alleen de schuld van de manager? Neen. Ook hier geldt: gedeelde verantwoordelijkheid.
De analyse in Engeland, waar ze de situatie op de voet volgen is deze: een gebrek aan sterk leiderschap. Jarenlang was Manchester United een dictatuur, zo gegroeid onder Sir Alex Ferguson, die er in 1986 neerstreek. Met het succes van de jaren negentig groeide zijn macht. Dat veranderde niet toen Amerikanen de club overnamen. Old Trafford werd gaandeweg verfraaid, de prijzen opgetrokken, en zo lang uit de club centen konden worden gehaald, bleef het aan de andere kant van de oceaan rustig en had Ferguson het voor het zeggen. Verdeel en heers en wie hem tegensprak, ging eruit. Beckham, Ferdinand, Van Nistelrooij, Stam, Ronaldo… De Schot eiste eeuwige trouw en slachtofferde wie niet volgde, daarin gesteund door zijn bazen.
Zijn opvolgers hadden het lastig: Moyes, Van Gaal, te weinig steun van bovenaf nekte hun plannen. En toen kwam Mourinho, The Special One, een winnaar. Zijn probleem: slechte resultaten thuis, al jaren aan een stuk, ook nu weer, en discussies die maar niet afgerond worden, maar aanslepen. Pogba, Sánchez,… En dan krijg je wat er nu gebeurt, geruchten over een gespleten kleedkamer en ruzie met een coach die zichzelf in een rol op de lange termijn op Old Trafford zag, maar weigerde om zijn familie naar het noorden te laten verhuizen. Dubbelzinnig.
Mourinho leeft op hotel, het beeld gevend dat hij maar een transit coach is. Als je dan geen sterke directie hebt die knopen doorhakt (en bijvoorbeeld deze zomer Pogba toch liet vertrekken om van dat probleem af te zijn), is dit het resultaat. Morgen/dinsdag kan hij zich Europees herpakken, tegen Valencia. In het andere geval… Wie op hotel leeft, heeft snel ingepakt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
