Landry Dimata verklaarde aan het begin van het seizoen zijn liefde aan Anderlecht, maar van 2014 tot 2016 was de Brusselaar verknocht aan aartsrivaal Standard. Een terugblik.
Na twee relatief kleine transfers naar FC Brussels en RAEC Mons wint Landry Dimata in het voorjaar van 2014 eindelijk het grote lot wanneer hij voor Standard tekent. De man achter de transfer is Christophe Dessy, opleidingshoofd in Luik en een paar jaar daarvoor actief bij RAEC Mons. Ondanks de belofte dat de zestienjarige Dimata het seizoen 2014/15 bij de A-kern mag aanvatten, hoeft Dessy niet eens door te duwen om speler en familie te overtuigen naar Sclessin te trekken. Dat Dimata bij de U19 moet aansluiten, is bijkomstig. ‘Het menselijke project was belangrijker dan het sportieve project. Maar Landry had de juiste leeftijd om zijn familiecocon te verlaten’, zegt Dessy. ‘Aan alles zag je toen al dat hij een aanleg had om profvoetballer te worden. Hij was emotioneel stabiel en hij was heel autonoom.’
We wonnen vaak met minstens vijf doelpunten verschil. Dat was het normale tarief.
Dimata laat zich al snel opmerken bij Standard. Niet op, maar naast het veld. Tijdens een autorit van Sint-Truiden naar de Borinage maakt Lionel Vitrant, trainer van de U19, kennis met de schalkse persoonlijkheid van zijn nieuwe pupil. Vitrant: ‘We speelden ons eerste oefenduel van het seizoen tegen STVV en na de match gaf ik Landry en een van zijn vrienden een lift naar Bergen. Op een gegeven moment vraagt Landry, die achteraan zat, of hij mijn gsm mag gebruiken. Hij had geen beltegoed meer en hij wilde zijn moeder bellen zodat ze hem ergens kon ophalen. Na enkele minuten had ik door dat hij niet in gesprek was met zijn moeder, maar wel met zijn lief… We kenden elkaar amper, maar hij heeft in totaal een half uur zitten bellen met mijn telefoon. Dat was typisch Landry!’
Die anekdote is het begin van een dol seizoen van Dimata bij de U19 aan de zijde van mannen als Martin Remacle, Achraf Achaoui, Ahmed El Messaoudi, Jonathan Okita, Casper De Norre, Hugo Cuypers en de broers Ryan en Sammy Mmaee. Een bonte mix van Luikenaars, Limburgers en Brusselaars die op één been de titel pakken vóór Genk. Vitrant en zijn jongens winnen 21 van hun 22 competitieduels, spelen één keer gelijk en maken 112 doelpunten. Sommige tegenstanders verlaten met het schaamrood op de wangen én tranen in de ogen het veld. Voor Vitrant is het zaak om zijn spelers te leren om in alle omstandigheden bescheiden te blijven. Dimata en co halen hun motivatie uit het feit dat ze op elk ogenblik opgeroepen kunnen worden voor een match of training bij de U21. ‘We wonnen vaak met minstens vijf doelpunten verschil. Dat was het normale tarief’, lacht Casper De Norre, op dat moment aan zijn tweede en laatste seizoen bezig bij Standard.
FAB FOUR
Door al het aanvallende talent in de kern wordt de trainer gedwongen om in een 4-4-2 te spelen. De viermansvoorhoede bestaande uit Dimata, Cuypers (Ergotelis), Okita (NEC Nijmegen) en Ryan Mmaee (AGF Aarhus) boezemt elke ploeg angst in. Onder elkaar vechten TheFab Four om de titel van topschutter. Een strijd die Cuypers nipt wint voor Ryan Mmaee. De teller van Dimata blijft steken op 22 doelpunten en 36 assists. ‘Ik had een oorlogsmachine in handen’, aldus Vitrant. ‘En Landry was de kopman van de aanval. Omdat we geen pure linksvoor hadden, zette ik hem dikwijls op de flank. Hij kon met sprekend gemak een man voorbijgaan en zijn voorzetten waren van een goede kwaliteit. Hij zag het dus niet als een straf om tegen de lijn te spelen. Voor hem was dat een manier om aan zijn polyvalentie te werken.’
Dimata is veruit de meest complete aanvaller van de ploeg. Ontbreekt er een titularis op het middenveld? Dan wordt dat door Dimata opgevangen. Martin Remacle herinnert zich nog een Standard-Brussels voor ze samen op Sart-Tilman voetbalden. ‘Ik zat al bij Standard, Landry bij Brussels. De trainer van Brussels wist dat wij een snelle aanvaller hadden en hij had er niets beter op gevonden dan Landry als mandekker te gebruiken. Hij speelde dus man op man op onze spits. Weet je waarom de keuze op Landry viel? Omdat hij alles kon.’
Niemand is dus verrast dat Dimata zich ook specialiseert in het nemen van vrije trappen. De extra uren die hij elke week doorbrengt op het trainingsveld werpen hun vruchten af: hij kan scoren met een pegel in de kruising en met een plaatsbal onder de muur met de binnenkant van de voet. Bij de U21 van Patrick Van Kets leert hij ook koppen. ‘Ik heb hem moeten overtuigen dat hij meer zijn hoofd moest gebruiken’, aldus Van Kets. ‘Dat was niet echt zijn ding. Hij was toen al groot en sterk, maar hij scoorde amper met het hoofd. Terwijl het in het basispakket van een spits hoort te zitten. Hij miste vroeger de agressiviteit om een luchtduel aan te gaan.’
Ik had een oorlogsmachine in handen. En Landry was de kopman van de aanval.
In zijn tweede seizoen op Standard neemt Dimata, die bij de U21 ook incontournable is, een drastische beslissing: hij trekt in navolging van zijn makker Achraf Achaoui de deur van het internaat in Seraing dicht. ‘Ik ben in oktober als eerste opgestapt’, aldus Achaoui. ‘Landry en Jonathan ( Okita, nvdr) zijn mij enkele weken later gevolgd. Uit het internaat vertrekken, werd openlijk afgekeurd door de directie. Je werd beschouwd als een slechte leerling en het zou je kansen op een profcarrière hypothekeren. Als straf moesten we een paar weken bezinnen bij de U19. ‘
Door hun vertrek uit het internaat zijn Dimata en zijn kompanen aangewezen op het openbaar vervoer. Ze spreken af aan het Brusselse Noordstation en van daaruit pendelen ze met de trein naar Luik. Om aan het trainingscomplex te geraken, moeten ze vaak improviseren. Achaoui: ‘We namen de bus of we werden door een teamgenoot opgepikt. In het slechtste geval bestelden we een taxi. Van het station Luik-Guillemins naar de academie kon dat snel oplopen tot 30 euro. Dat lijkt niet veel, maar we betaalden alles zelf. Ook ons treinabonnement. Het had geen zin om te gaan aankloppen bij het bestuur. Jeugdspelers moesten hun mond houden en trainen.’
RODE MUUR
Dimata houdt zich sterk. Maar Van Kets leert een ander facet van de aanvaller kennen. ‘Je zou het niet zeggen, maar Landry is een gevoelige jongen. Hij verscheen eens op training met vochtige ogen… Hij was moe van al dat gependel tussen Brussel en Luik en mentaal was hij helemaal op. Je moest even met hem praten en in geen tijd was hij opgelapt.’
Toch heeft Nany het met de dag moeilijker met zijn sportieve situatie bij Standard. Hij ziet hoe zijn medespelers met mondjesmaat mogen trainen met de A-ploeg en dat iedereen behalve hij speelminuten krijgt in play-off 2. Dimata staat met de rug tegen de muur: zolang hij zijn contract niet verlengt, is een selectie uitgesloten. ‘Hij liet niets merken, maar het kwam wel aan’, weet Remacle. ‘De club had ons allebei een contractverlenging aangeboden. Ik was geneigd te tekenen omdat ik al vijftien jaar bij Standard zat. Voor mij was dat een logische stap. Hij zei: ‘Ik zou gek zijn om hier bij te tekenen.’ Hij wist dat een contract wellicht niets aan zijn speelkansen zou veranderen. Ik heb getekend en achteraf gezien was dat een foute beslissing. Ik had niet naar de praatjes van Daniel Van Buyten moeten luisteren. Landry heeft mij wel gefeliciteerd. Zo attent was hij wel.’
Dimata zei het al in een eerder interview: Standard was mogelijk de mooiste bladzijde uit zijn voetballeven. Van Kets: ‘Ik denk dat Landry altijd met een warm gevoel zal omkijken naar zijn twee seizoenen bij Standard. Jammer dat hij geen minuut heeft mogen spelen met de A-ploeg.’
Manipulaties van een makelaar
Het is een van de best bewaarde geheimen op Sclessin: waarom speelde Landry Dimata geen minuut in eerste klasse met Standard? Zijn statistieken bij de reserven waren uitstekend en hij was lichamelijk al volgroeid om het op te nemen tegen de monsters van de Jupiler League. Iedereen – ploegmaats, jeugdtrainers, en zelfs spelers van de A-kern – waren het eens dat het een kwestie van tijd was voor Dimata zou doorbreken in Luik. Adrien Trebel is zelfs persoonlijk met trainer Yannick Ferrera gaan bemiddelen om de Brusselaar regelmatig te laten trainen met de A-kern. ‘Hij vroeg niet om te spelen, hij wilde enkel met ons meetrainen. En zelfs dat werd geweigerd’, vertelde Trebel twee jaar geleden in Sport/Voetbalmagazine. ‘Vanuit de kern steunden we zijn verzoek, we spraken er met de coach over en ik weet dat Ferrera hem in de punt van de aanval wilde zetten, maar blijkbaar was hij het niet die dat mocht beslissen…’
In januari 2016 mag Dimata toch mee op winterstage met Ferrera. Niet veel later wordt hij teruggezet naar de B-ploeg. ‘Je kan niet elke jeugdspeler laten doorstromen. Jonge jongens lanceren is altijd een gok’, zegt Patrick Van Kets. ‘Maar een club moet dat soort risico’s durven nemen. In het geval van Dimata speelden er ook andere zaken mee.’
In de lente van 2016 wordt de wissel van de macht op de Académie Robert Louis-Dreyfus bekrachtigd met het vertrek van Patrick Van Kets (U21), Lionel Vitrant (U17), Arnold Rijsenburg (U16), Jean-François Lecomte (keeperstrainer) en Christophe Dessy (directeur jeugdopleidingen). Tot vandaag wordt Dessy ervan beschuldigd Dimata te hebben opgejut om niet bij te tekenen. ‘Ik zou zijn vertrek geënsceneerd hebben’, zucht Dessy. ‘Kijk: ik heb mijn job gedaan wat betreft Landry. Een makelaar ( Christophe Henrotay, nvdr) heeft de boel gemanipuleerd. Om een goed contract te krijgen moest je in het juiste netwerk zitten. Zo werkte het destijds op Standard.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
