‘Er is na het voetbalschandaal veel gezegd, maar niets geconcretiseerd’

Het feest van de Gouden Schoen mag de rauwe voetbalactualiteit niet verdringen, zegt Jacques Sys.

Met een wervelend feest wordt woensdagavond het voetbaljaar 2019 definitief ingezet. De clubs zijn, op KV Kortrijk na, terug uit het buitenland, de batterijen zijn opgeladen, als prelude op het vervolg van de competitie strijkt de voetbalwereld in Puurs neer voor de uitreiking van de Gouden Schoen. Ooit een onderonsje tussen enkele voetbaljournalisten en scheidsrechters, nu een gemediatiseerd en zwaar uitvergroot gebeuren, met een parade aan BV’s en veel entertainment die niet altijd raakpunten vertoont met de voetbalactualiteit. Al lang voorbij is de tijd dat Jan Boskamp in 1975 als eerste buitenlander de Gouden Schoen won en niet eens wist dat die trofee een betekenis had. Toen de uitslag bekend raakte, lag hij met een kapotte meniscus in het ziekenhuis. En toen Michel Verschueren, op dat moment manager van RWDM, aan zijn ziekbed kwam vertellen dat hij gewonnen had, keek Boskamp nauwelijks op. Veel meer was hij geïnteresseerd in het genezingsproces van zijn blessure.

Intussen heeft de Gouden Schoen door de jaren heen alleen maar aan grandeur gewonnen. Toen Lorenzo Staelens in 1994 de grote favoriet was, maar Gilles De Bilde het uiteindelijk tot eenieders verbijstering haalde, verliet hij ziedend van woede de zaal. Staelens finishte pas als achtste. Nooit was de sfeer zo gedempt als die avond.

Zo’n vaart zal het nu wel niet lopen. Hans Vanaken geldt als de grote favoriet, maar de middenvelder van Club Brugge is te nuchter en te ingetogen om zich daardoor uit evenwicht te laten brengen. Alejandro Pozuelo lijkt een andere kandidaat, de Spanjaard is op dit moment de beste speler op de Belgische velden. Maar het is de formule van de Gouden Schoen die doorgaans de doorslag geeft. Door de geschiedenis heen blijven, vreemd genoeg, twee voetbaljaargangen in elkaar overvloeien.

Het is een traditie die de organisatoren al evenmin hebben willen veranderen als het gegeven dat deze onderscheiding alleen naar voetballers kan gaan die in België spelen. Slechts één enkele keer werd er gesleuteld aan de opzet van het sinds 1954 georganiseerd referendum. Eerst schreef het reglement voor dat je deze trofee maar één keer kon krijgen. Toen Paul Van Himst in 1960 voor het eerst won, werd dat gewijzigd.

Het feest van de Gouden Schoen mag de rauwe voetbalactualiteit niet verdringen. Nadat het bondsparket maandag het voltallige bestuur van KV Mechelen en Waasland-Beveren ondervroeg, blijft het wachten op hetgeen er na de verklaringen van spijtoptant Dejan Veljkovic naar buiten komt. Die gesprekken worden nu verdergezet en maanden kan het duren voor zijn verklaringen zijn geverifieerd. Zo gaat dat doorgaans in dat soort situaties. Strafprocedures plegen in dit land bovendien heel lang te duren, zoals alle moeilijke dossiers in België worden geparkeerd op de trein der traagheid.

Intussen gaat alles in de voetbalwereld weer langzamerhand zijn gewone gang. Er is na het voetbalschandaal veel gezegd, maar er is niets geconcretiseerd. Tenzij de oprichting van een vereniging van makelaars, al was er voor hen al een regelgeving die nooit werd toegepast en gecontroleerd. Clubs hebben er geen probleem mee om, zo bleek, weer zaken te doen met Mogi Bayat. Als hij hen kan helpen, zullen ze zich tevreden in de handen wrijven. Drie maanden geleden wees iedereen met de vinger naar dezelfde Bayat. Dat is al lang vergeten.

Het valt te hopen dat het hele voetbalschandaal geen stille dood sterft. Hier en daar al wordt er een schampere toon aangeslagen. Zoals Hans Rieder, de advocaat van scheidsrechter Bart Vertenten, die roept dat het matchfixingverhaal de geschiedenis zal ingaan als een pagina uit de Fabeltjeskrant. Dat zou pas pijnlijk zijn. Te veel is er gebeurd om alles zomaar te laten passeren.