Danny Vukovic, de Australische keeper van KRC Genk en straks weg naar de Asian Cup, doet in Sport/Voetbalmagazine het verhaal hoe hij in België belandde en welke rol Mathew Ryan daarin vertolkte.
‘Via een sms’je van Mathew Ryan hoorde ik voor het eerst van KRC Genk’, vertelt Danny Vukovic (33). ‘Mathew en ik groeiden op in dezelfde buurt, bezochten dezelfde school, hadden dezelfde keepertrainer. Zijn manager, Mikkel Beck,wilde me zien en stelde me voor om Mathew bij Genk op te volgen. Ik wist enkel dat ze de kwartfinale van de Europa League hadden gespeeld.
‘Na een week kreeg ik al een mail van de club. Ze wisten dat mijn zoontje gezondheidsproblemen had, en hadden al een specialist voor hem gezocht. Dat gaf meteen een goed gevoel, dat een club rekening houdt met menselijke factoren.
‘Het was tegelijk een droom, maar ook een risico, zo in een onbekend avontuur te springen, nadat ik net mijn beste seizoen ooit had afgewerkt. Ik was keeper van het jaar geworden, brak wat records, zoals dat van de meeste clean sheets. Ik was ook opnieuw international geworden, terwijl dat al van 2010 geleden was. En ik werd voor het eerst in mijn leven kampioen, nadat ik al drie keer de finale om het kampioenschap verloren had. Kortom: het was het meest bewogen jaar uit mijn leven en uit mijn carrière geweest, toen ik bij Genk belandde.’
Pas dit seizoen lijkt de Australische doelman wat in de schijnwerpers te komen. Zijn eerste maanden waren eerder aarzelend. Vukovic: ‘De druk die ik op mezelf legde was groter dan de druk die ik bij de club voelde. Eindelijk krijg je die kans waar je al die jaren van droomt, en dan wil je het ook goed doen. Te goed, misschien. Ik wist dat dit mijn enige kans was om nog iets in Europa te doen, en ik wilde die niet verknallen. Misschien legde ik te veel druk op mezelf, in het begin. Nu ben ik meer relaxed, al heb ik nog altijd het Servische bloed van mijn ouders.’
De meeste spelers die naar Genk komen, zijn jong en zien het als een springplank naar een grotere club in een ander land. Voor Vukovic is dat omgekeerd. Hij kwam pas op latere leeftijd in Europa.
‘Voor mij is dit een droom die werkelijkheid geworden is. Ik kom elke dag fluitend naar de club. Hier voel ik me echt op en top prof, alles is rond voetbal en prestaties georganiseerd. Dit is zonder enige twijfel de beste ploeg waarin ik ooit gevoetbald heb, en ik ben beter dan ooit tevoren. Het enige wat ik mis, is een paar prijzen. Ik kwam naar Europa om eens Europees te voetballen. Dat is gelukt. Ik heb nog nooit in zo’n luidruchtige heksenketel gespeeld als bij Besiktas. Nu willen we ook Europees zo ver mogelijk geraken.’
