‘Het was aandoenlijk om zien hoe Ivan Leko zich mee in het Brugse feest liet betrekken’

Er zit nog altijd veel potentieel in Club Brugge, zegt Jacques Sys.

Het was alsof de ontluikende lente de spelers van Club Brugge alle levenskracht had teruggeven, alsof plots alle remmen werden losgegooid. Met sterk powervoetbal schudde de kampioen het vooral in de eerste helft steriele KRC Genk van zich af. En toonde hoeveel potentieel er nog altijd in deze ploeg zit. Aandoenlijk om zien was hoe trainer Ivan Leko zich mee in het feest liet betrekken. Zware en bij momenten traumatische maanden heeft de Kroaat achter de rug. Er was de kortstondige en vernederende arrestatie na het voetbalschandaal en er waren de moeizame eerste weken van 2019 waarin de motor van Club maar niet wilde aanslaan. En intussen moet Leko een bepaald wantrouwen rond zich gevoeld hebben, niet alleen omdat gesprekken over een contractverlenging er maar niet kwamen. Hij bleef in die moeilijke momenten zijn wil doortrekken, vaak tegen het advies van anderen in.

Nu, na de 3-1-zege tegen KRC Genk en de bemoedigende prestatie tegen RB Salzburg in de Europa League, wenste Leko zijn spelers proficiat en beklemtoonde hij dat het wel heel erg duidelijk was dat de chemie tussen de technische staf en de spelersgroep uitstekend is. Het klonk ergens als een schreeuw om erkenning. Van een gevoelige trainer die normaal altijd vanuit het hart praat, maar de laatste weken niet verder kwam dan wat vlakke analyses, alsof hij een schild rond zich had opgetrokken. Nu toonde Ivan Leko zijn emoties. Duidelijk voor iedereen.

Na het binnenhalen van de titel zei Bart Verhaeghe dat het voor Club Brugge moeilijk zou zijn om Ivan Leko te houden. Hij had, sprak de voorzitter, zich als trainer fantastisch ontwikkeld en zou nog verbeteren. Een man voor Spanje, werd Leko door Verhaeghe genoemd.

Van die adoratie valt nu nog weinig te bespeuren. Het bij momenten ondermaatse voetbal versterkte de positie van Leko niet. Er waren geen jubelverhalen meer over een trainer die, in het kampioenenjaar, zijn spelers een houvast bood en opteerde voor de kracht van de duidelijkheid. Eerder hoorde je verhalen over verkeerde keuzes. En werden er in de wandelgangen al namen van mogelijke opvolgers genoemd, zoals dat gaat in de voetbalwereld, een broeinest van geruchten.

Naast Ivan Leko zat zondag Philippe Clement. Hij analyseerde helder het spel van zijn ploeg en ging de pijnpunten niet uit de weg. Dat doet Clement altijd. Een trainer met een open geest. En met veel empathie, een absolute voorwaarde in het huidige voetbal. Opmerkelijk rustig gaat Clement ook met de soap rond Alejandro Pozuelo om. Over problemen praat hij nooit. Het is zijn taak, zegt hij, om oplossingen te zoeken. Het is een uitspraak die inmiddels tot een dooddoener uitgroeide.

Het is opmerkelijk dat Philippe Clement nog maar anderhalf jaar als hoofdtrainer aan de slag is. Hij heeft, door eerst een tijd als assistent te fungeren, met het juiste stappenplan gewerkt. Ook daardoor kan hij zijn groep goed inschatten. Topvoetballers die meteen trainer worden hebben het daar moeilijker mee. Arie Haan zei als coach van Anderlecht ooit dat de spelers het abc van het voetbal niet kenden, Jan Ceulemans wilde zijn eigen normen wel eens bij de spelers leggen. Hij werd er moe van dingen uit te leggen die hij vanzelfsprekend vond.

Belangrijk is dat je blijft relativeren. Is het dat waarmee Gert Verheyen bij KV Oostende worstelt? Verkeek hij zich te veel op het niveau van zijn groep? Sommige wedstrijden lijken voor hem wel een martelgang. Het hoort kennelijk bij het leerproces. KVO heeft volgend seizoen nood aan een serieuze kwaliteitsinjectie. In een hernieuwde bestuurlijke context. Dat Peter Callant het als voorzitter voor bekeken houdt nadat hij dit mandaat zo ambitieus had opgenomen, kwam maandag als een donderslag bij heldere hemel. Meteen moet KV Oostende ook naast het veld op zoek naar een andere identiteit.