Makélélé: ‘Wat ik als speler bereikte geeft me een beetje krediet, maar dat verdwijnt snel’

Waarom is een grote naam als Claude Makélélé trainer van – met alle respect – KAS Eupen? Een vraag die al vaker gesteld werd, en waar de ex-speler van Real Madrid, Chelsea en PSG nu zelf antwoord op geeft.

‘Wat ik als speler bereikte, geeft me een beetje krediet, maar dat verdwijnt snel. Nu moet ik bewijzen dat ik een goede trainer ben. Daar werk ik aan’, stelt Claude Makélélé over het voordeel van een grote spelerscarrière wanneer je de trainerswereld instapt. Het gebeurt dat zijn spelers vragen naar anekdotes van bij Marseille, Real Madrid, Chelsea en PSG. ‘Ze hebben allemaal internet en op hun schermpjes kunnen ze alles terugvinden. Ze weten dus onvermijdelijk wat ik deed voor ik naar Eupen kwam. We spreken er ook af en toe over. Er zijn momenten waarop we ons ontspannen en dan praten we over van alles. Ik ben een zéér, zéér open trainer.’

Maar de vraag die zo vaak gesteld is dan: wat doet een naam van zijn kaliber bij een kleine club in België? Makélélé: ‘Ik vond, en vind nog steeds, dat ik de juiste keuze gemaakt heb om voor een project te kiezen waarbij ik mijn eigen voetbalvisie kan doordrukken: opleiden en een ploeg met een eigen identiteit smeden. Uiteraard pas ik me aan de kwaliteiten van mijn spelers aan. Ik kan hen onmogelijk vragen om te spelen zoals de ploegen waarin ik zelf gevoetbald heb. Stap voor stap probeer ik hen te laten groeien. Sommigen hebben nood aan meer dialoog – ik denk bijvoorbeeld aan Luis García – terwijl je anderen dan weer tactische discipline moet bijbrengen of de discipline om voor een resultaat te spelen omdat ze niet gewoon zijn om te vechten voor het behoud. Ik word geconfronteerd met heel veel individueel verschillende situaties en dat vind ik enorm boeiend.’

Had hij een duidelijk beeld van de plek waar hij terecht kwam? ‘Toen ik kwam, hebben ze een stand van zaken opgemaakt. Ik heb onmiddellijk gezegd: ‘Neen, dat klopt niet.’ Ik wist dat ‘de baby’ ziek was, maar ik geloofde erin dat we hem konden genezen. Ik geloofde erin dat we ons konden redden. Daar was ik zelfs van overtuigd, omdat ik een opleider ben. Er zaten veel jongeren in de kern en ik heb me gericht op wat ik goed kan. Daarom heb ik de job aanvaard. Hadden ze me een groep voorgelegd met veel oudere spelers, dan zou het anders geweest zijn. Na een tijdje moest ik wel vaststellen dat ik niet over de jongeren beschikte die ik had verwacht. Ik had het beeld voor ogen van jongeren die gevormd waren in opleidingscentra, gedisciplineerde jongeren met voldoende technische en tactische bagage.’