Mehdi Bayat: ‘Charleroi is de poort naar Wallonië geworden’

Charleroi, tweede in de stand, ontvangt zondag grote rivaal Standard. De club uit het Zwarte Land wist in een paar jaar tijd haar negatieve imago af te schudden. Manager Mehdi Bayat legt in Sport/Voetbalmagazine uit hoe.

Toen Charleroi in 2012 terugkeerde in eerste klasse, bedroeg het budget 6 miljoen euro en trokken de thuismatchen op Mambourg gemiddeld 6387 toeschouwers (zie kader onderaan). In zes jaar is het budget verdubbeld en het toeschouwersgemiddelde met één derde opgekrikt. Zelden blijft het aantal toeschouwers bij een thuismatch nog onder de 9000.

Waar stopt de opgang van Charleroi straks? ‘Deze club heeft geen limiet’, zegt Mehdi Bayat. ‘De enige limiet is tijd.’ Die tijd heeft Charleroi niet verprutst.

‘De club leed onder het economisch verval van de stad, maar ook onder de slechte naam die de stad lang had’, vertelt Mehdi. De laatste jaren kreeg het stadscentrum een facelift, en zijn onder impuls van Mehdi de banden tussen club en stad aangehaald.

Het moeilijkste was zich ontdoen van de schaduw van zijn oom, de door iedereen verfoeide Abbas Bayat, met zijn twee neven, de aardige die wat commercieel werk deed, en de andere die zich bezighield met transfers. Maar wat dat allemaal opbracht, waar die geldstromen naartoe leidden, daar had niemand zicht op, terwijl er ook van bovenaf geen enkele moeite werd gedaan om wat aan transparantie te doen. De supporters keerden zich tegen hun eigen club.

3-6-9 plan

Na de overname deed Mehdi persoonlijk zijn ronde langs de cafés en de ontmoetingsplaatsen in de stad met zijn plan ‘3-6-9’, een optimistisch bouwplan voor een club in zijn stad, onder de arm. Hij schreef het als betrof het een politiek plan, toen hem verweten werd dat hij geen visie had bij de overname van de club.

Hij kreeg de kans om zich te verdedigen in het rechtstreekse sportprogramma La Tribune op de RTBf, de tegenhanger van Extra Time. ‘Toen ik het plan voorstelde, geloofde niemand erin. Ik heb iedereen stap voor stap moeten overtuigen. Op sommige plaatsen werd ik opgewacht door mensen met een baseballknuppel in de hand, wiens gezichtsuitdrukking zei: het is de neef van zijn oom, allemaal één pot nat.’

Nog in 2012 lanceerde Mehdi de slogan ‘Carolo’s are back‘. Dat sloeg op de terugkeer naar eerste, het opnieuw in huis halen van secretaris Pierre-Yves Hendrickx, die al eens bij de club geweest was in de laatste bloeiperiode voor de komst van de Bayats, maar het was ook een wake-upcall voor de stad en haar inwoners. ‘De grote fout die mijn oom en mijn broer gemaakt hebben, was om geen regionale verankering te voorzien, geen lokale dynamiek mee uit te bouwen. Dat willen we nu net wel doen: mensen goesting geven om supporter te zijn van deze club.’

Record

Commercieel verantwoordelijke Walter Chardon is fier op de stappen die gezet zijn onder impuls van Mehdi: ‘Kort voor de overname in 2012 hadden we achttien eters voor een Charleroi-Club Brugge. Dat wil zeggen dat er voor andere, kleinere wedstrijden tussen één en vijf betalende eters waren. We konden die allemaal samenbrengen in één loge, die van Abbas Bayat. Vandaag serveren we 400 tot 450 maaltijden per thuismatch. Soms moeten we al eens mensen weigeren. Tegen Anderlecht in de play-offs vorig jaar waren we zes weken van tevoren uitverkocht qua maaltijden. Een record.’

Vandaag heeft Sporting Charleroi meer dan 300 commerciële partners, stelt Chardon fier vast. Proximus bijvoorbeeld tekende voor vijf jaar, terwijl ze zich doorgaans voor maximaal drie jaar binden.

Mehdi Bayat ziet een functie voor zijn club: ‘Wij zijn voor veel sponsors de poort naar heel Wallonië, en een stuk goedkoper dan die andere eersteklasser uit de regio, terwijl we toch heel veel visibiliteit krijgen op tv. De groei van de commerciële inkomsten tussen het moment van de overname en nu is enorm.’