The making of Brandon Mechele: ‘Hij is altijd blijven evolueren, traag maar zeker’

Brandon Mechele stond nooit te boek als het grote talent bij de jeugd van Club Brugge, maar speelt nu toch maar netjes Champions League en maakte zijn debuut bij de Rode Duivels. Sport/Voetbalmagazine sprak onder andere met Bram Leroy, zijn ex-ploegmaat bij de jeugd van blauw-zwart.

Iedereen die hem van in de Club Academy kent, staat te kijken van wat er intussen van Brandon Mechele is geworden. Zo ook Bram Leroy, die er vanaf de U15 zijn ploegmaat was en die ook vier jaar met hem op de topsportschool in Brugge zat.

Terwijl er in die tijd grote twijfels waren of Brandon wel goed genoeg was voor de U16 van Club Brugge, was Leroy een van de acht internationals van de ploeg. Uiteindelijk is uitgerekend Brandon Mechele de enige van die lichting die doorbrak bij Club Brugge, hij die al wel eens een meeloper werd genoemd, terwijl Bram Leroy nu bij de fusieclub KFC Mandel United Izegem-Ingelmunster in de tweede amateurklasse voetbalt. De ‘minst goeie’ van weleer die het het verst brengt: hoe kan dat?

BRAM LEROY: ‘Brandon was toen zeker de minst opvallende, omdat hij heel bescheiden was, te bescheiden wellicht, en het er ook verbaal niet uitkwam. Hij lag heel goed in de groep, maar was achteraan helemaal niet de leider die hij nu is geworden. Misschien ontbrak het geloof in eigen kunnen te lang. Ook als hij op de bank zat, zei hij niks. Sommigen trekken dan wel hun mond open, wat impact kan hebben. Maar hij niet. Hij was stil. Daar praatte hij niet over. Misschien zijn er coaches die dat interpreteren als: te weinig drive, hij wil niet coachen, dat zit er niet in. Terwijl Brandon redeneerde: ik heb mijn werkpunten, daarom speel ik niet, en ik zal eraan werken.

‘Misschien liet hij zich ook wegdrukken door spelers die verbaal wel sterk waren, zelfs op training. Gaf hij een slechte pass, dan begon hij aan zichzelf te twijfelen. De dag dat hij dat van zich af heeft kunnen gooien, zijn de deuren opengegaan waar hij de laatste jaren door aan het lopen is.

‘Wat waarschijnlijk ook meespeelde: hij is altijd wel groot geweest en stond vrij stevig op zijn benen, maar oogde eerder frêle. Hij straalde niet uit dat hij een stevige jongen was, wat hem moeilijker in te schatten maakte. Ik denk: veel spelers en coaches zagen zijn potentieel over het hoofd omdat hij het te weinig uitstraalde.

‘Zijn grootste sterkte toen waren zijn ‘uitschuifbare benen’. Je was nooit met hem klaar. Als je hem voorbij geraakte, kon hij je nog met een tackle terughalen. Voor een verdediger was zijn basistechniek met beide voeten trouwens ook heel goed, hoor.

‘Op zijn manier is Brandon almaar positief blijven evolueren, traag maar zeker. Zijn nederigheid, het besef van wat hij kan en ook wat hij niet kan, en zijn drive, dat is eigenlijk ongezien. Hij leefde super strikt, was enorm bereid om te luisteren en te leren en werkte harder dan wie ook. Door zijn spel aan te passen, werd hij een heel sluwe verdediger. Hij verbeterde zijn voeten nog en werkte aan zijn snelheid en zijn core stability. Bovendien trainde hij altijd heel slim: niet voor een sixpack en biceps zoals sommigen, maar gericht op blessurepreventie, stabiliteit en wendbaarheid. Zo is hij een machine geworden om tegen te spelen: fysiek enorm sterk en ook enorm intelligent in zijn manier van verdedigen.

‘De focus was er altijd al. Altijd al had hij een bepaald doel voor ogen. Dat sprak hij niet uit, maar je kon zien: voor en tijdens de training en de wedstrijd, in de fitness en op het veld was hij in zijn eigen zone. Hij wist wat hem te doen stond en was niet snel van zijn stuk te brengen. Ook dat maakte hem sterk. Zijn geleidelijke opgang toont aan hoe verstandig hij ermee is omgegaan om zichzelf te verbeteren. Het is een fantastisch mooi verhaal, zeker nu de voetbalwereld op zijn kop staat’, besluit Leroy.