‘Voorzitters die hun beleid moeten verdedigen: ergens is het onmacht’

Jacques Sys over de woelige tijden bij Anderlecht, AA Gent en Zulte Waregem.

Bewonderenswaardig is het wel, de manier waarop Hein Vanhaezebrouck bij Anderlecht met de crisis omgaat. Hij stond vorige week net niet voor het executiepeloton, maar bleef opmerkelijk strijdbaar. Geen twijfel, geen stress, terwijl veel van zijn voorgangers in dat soort omstandigheden met de week verouderden.

Het getuigt nog maar eens van een onwrikbaar geloof in eigen mogelijkheden. En van een grote mentale sterkte. En dat terwijl de druk bij Anderlecht, met een extreem veeleisende voorzitter als Marc Coucke, veel groter is dan vroeger.

Het leek van Hein Vanhaezebrouck af te glijden. Een scenario dat Francky Dury naar Anderlecht zou komen, zoals het hier en daar te lezen stond, hij lag er geen seconde wakker van.

Anderlecht herstelde de rust na de 1-2-zege op Zulte Waregem. Maar meer dan een momentopname is dat niet. De afgang tegen Dinamo Zagreb, het belabberde voetbal in andere wedstrijden, het was te onrustwekkend om het zomaar te begraven.

Er is al weken nood aan bezinning. Over de samenstelling van de kern bijvoorbeeld. Dat is niet de bevoegdheid van Vanhaezebrouck, het is de verantwoordelijkheid van Marc Coucke en sportief directeur Luc Devroe die de sportieve krijtlijnen uittekenden. En nu onder meer moeten constateren dat er in de ploeg geen leiderschap zit. En sommige spelers absoluut geen meerwaarde hebben. Dan past het om de hand in eigen boezem te steken, zeker nadat Coucke alle aankopen in het begin van het seizoen bejubelde.

Maar of dat gebeurt? En of er ook een tussenbalans wordt gemaakt na alle veranderingen en het totaal andere klimaat dat er na de groteske stijlbreuk binnen de club heerst?

Frappant was het wel, dat spelers van Anderlecht na de openingstreffer naar de dug-out sprintten. Zou dat bij Zulte Waregem met Francky Dury ook gebeurd zijn?

Het is knap dat clubs kiezen voor sportieve stabiliteit en trainers lang aan zich binden. Maar soms zijn er momenten dat de chemie op lijkt. Hoe moet Dury deze zwalpende ploeg weer aan het voetballen krijgen, hij die toegeeft moeilijk oplossingen te vinden en zijn ploeg constant door elkaar gooit? Het was opmerkelijk dat Dury, met al zijn ervaring, vorige week afzag van de gebruikelijke persconferentie. De kracht van een trainer blijkt ook uit de manier waarop hij naar buiten met crisissen omgaat.

Praten deed de geplaagde Yves Vanderhaeghe wel. Met een opmerkelijke openheid gaf de Gentse trainer voor de match tegen KRC Genk toe te voelen dat de club aan hem twijfelt. Hij voegde eraan toe dat KAA Gent niet het materiaal heeft een rol te spelen in de titelstrijd. Eerlijke woorden die ze in de Gentse bestuurskamer niet graag zullen gehoord hebben, maar die toch blijk geven van persoonlijkheid. Vanderhaeghe heeft vaak de perceptie tegen. Hij wist al langer dat hij vroeg of laat zou sneuvelen op het Gentse slagveld.

De manier waarop Gent tegen Genk voetbalde getuigde vooral in het eerste halfuur van een zelden geziene lamlendigheid. Maar de supporters keerden zich tijdens deze treurmars niet tegen de trainer, maar wel tegen het bestuur. Michel Louwagie voorop. Het was moedig dat Ivan De Witte achteraf de confrontatie met de supporters aanging. Net zoals Marc Coucke dat eerder op de dag deed met de aanhang van Anderlecht. Voorzitters die hun beleid moeten proberen te verdedigen, ergens is het een teken van onmacht.

Natuurlijk weten ze bij KAA Gent dat de mislukte transferpolitiek, met vijftien nieuwe spelers, niet in de schoenen van de trainer geschoven kan worden. Ivan De Witte en Michel Louwagie bleven tot dusver uit de wind. Zondag stonden ze in het oog van de storm. Dan is er meer nodig dan je over de malaise te beraden op hoog niveau. En vroeg of laat te zoeken naar een nieuwe trainer.