‘Als wielerfan kán je niet anders dan voor Yves Lampaert supporteren’

© BELGAIMAGE
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

Yves Lampaert skartte op zijn 27e al een stevig palmares bij elkaar, maar ook een steeds grotere supportersschare. Die kwam half november samen tijdens de jaarlijkse kippenbillenkaarting van zijn fanclub in Ingelmunster. Sport/Wielermagazine dompelde zich een avond onder in de Forza Lampaert-gekte.

Dit artikel verscheen in de Wielergids van Sport/Voetbalmagazine. We publiceren het op onze website naar aanleiding van de start van het Belgische wielerseizoen, de Omloop Het Nieuwsblad komende zaterdag 2 maart.

‘Kippenvel! Het doet deugd als er zó veel mensen achter je staan. En ze maken ook veel lawaai, hé. Mijn oren tuten nog altijd’, lachte Yves Lampaert daags na zijn Belgische titel, vorige zomer in Binche. ‘Ze’ was zijn supportersclub Forza Lampaert die op een Ardense weide een fandorp ingericht had voor de tweehonderd Lampaertaanhangers, goed voor vier volle bussen.

Een dorp, inclusief catering en groot scherm, dat die zondag in juni gaandeweg het BK nog drukker bevolkt wordt met supporters van andere renners. Nergens op de omloop gaat het er immers luider aan toe. Collega’s spreken er Lampaert tijdens de koers zelfs op aan: ‘Dit is kicken, man!’ Wanneer de Ingelmunsternaar tijdens de finale voorop raakt met Jasper Stuyven en Philippe Gilbert stijgt de decibelmeter helemaal tot vliegtuigniveau. Zeker als de renner met opzwepende armgebaren de ‘Forza Lampaert!’-kreten aanzwengelt en in de slotronde naar de titel flitst. Er barst een feest los in Binche waar – dixit een van de aanwezigen – ‘ze zich Yves Lampaert nog héél lang zullen herinneren.’

’s Avonds, in supporterslokaal De Wante in Ingelmunster, is de volkstoeloop nog groter, net als de euforie bij de kersverse kampioen. Zo getuigde boezemvriend/ploegmaat Tim Declercq althans in Krant van West-Vlaanderen: ‘In het begin moesten ze Yves nog in de lucht steken, maar naarmate de alcohol die avond rijkelijker vloeide, begon hij meer en meer uit zichzelf te zweven.’

Fast forward. Naar vrijdagavond 16 november 2018. Locatie: hetzelfde café De Wante, voor een andere, geplande, activiteit van supportersclub Forza Lampaert: de jaarlijkse kippenbillenkaarting. Niet toevallig kippenbillen, want voorzitter Bert Vanwijnsberghe is zaakvoerder van een slachthuis in wild en gevogelte. Voor hun inleg van 1,5 euro krijgen de winnaars zo twee kippenbillen mee naar huis, de verliezers kunnen zich troosten met twee kilo diepvriesfrieten, geschonken door aardappelproductenfirma Agristo, waarvan de eigenaar een goeie kennis van Yves Lampaert is. ‘We hebben duizend kilo liggen en kunnen eventueel nog bijbestellen’, zegt Bert. In voorverkoop werden immers 1600 kaarten verkocht, een getal dat op het einde van de avond tot 2100 zal oplopen, goed voor liefst 520 ingewisselde tafels.

Al vanaf 19 uur zijn alle 220 zitplaatsen in het bijzaaltje van het oer-Vlaamse volkscafé dan ook bezet met kaartende Lampaertsupporters. Ook aan de toog is het drummen om een beetje ruimte. André Mattan, vader van ex-renner Nico, heeft er toch een stoeltje kunnen bemachtigen. Hij richtte in 2011, samen met Andy Vroman en Wim Van Hecke, de fanclub voor Lampaert op. ‘Ik woon op een kilometer hier vandaan, aan de overkant van het kanaal Roeselare-Leie’, vertelt André. ‘De Wante was indertijd ook Nico’s supporterslokaal. In zijn liefhebberstijd hebben we hier zelfs de Grote Prijs Nico Mattan georganiseerd. Na het einde van Nico’s carrière in 2007 begon Yves als jeugdcoureur en vanaf toen ben ik hem beginnen te volgen. Zijn ouderlijk huis ligt hier ook slechts een paar honderd meter verder.’

Zo kreeg het gehucht De Krieke – waarvan Lampaert al sinds 2016 ereburger is – een nieuwe chouchou en een nieuwe supportersclub, met vooral voorzitter Wim Van Hecke als drijvende kracht. ‘In Yves’ jaren als junior en belofte was Wim diens verzorger/masseur/chauffeur/raadgever/supporter nummer één’, vertelt André. ‘Helaas is Wimmeke er niet meer…’ In november 2015 stierf Van Hecke, op zijn 52e, aan een hartaderbreuk. Met een herdenkingshoekje in café De Wante blijft zijn geest echter nog altijd levend. ‘Wims foto blijft hier hangen tot Yves stopt met koersen.’

Ook Lampaert zelf houdt de herinnering aan zijn wielervader levendig. ‘Hij praat in interviews nog geregeld over Wimmeke, dat siert Yves’, vertelt Wilfried Dewulf, die via Van Hecke supporter werd. ‘Ik was indertijd een diehardfan van Eddy Merckx. Daarna heb ik gezegd: ‘Ik ga mij nooit meer zó opjagen voor een coureur.’ Slecht voor mijn tikker immers – ik werd soms onwel voor mijn tv. Nu slaat dat supportershart iets minder hard, maar het scheelt niet veel. Toen Yves in de Tour op weg leek naar de zege op de Champs-Elysées, heb ik weer enkele keren nen overslag gehad.’ (lacht)

‘Ik heb die beelden wel zéstig keer bekeken. En telkens weer dacht ik dat Yves zou winnen’, herinnert ook Petra Gadeyne haar net-niet-vreugdeuitbarsting. Petra, een rasechte Ingelmunsterse, is een van de opvallend talrijke vrouwen in de zaal, een bonte mengeling ook van jong en oud. ‘Wat wil je?’, zegt ze. ‘Yves is zo’n sympathieke, nuchtere, bescheiden gast, die bovendien ook zijn eigen dialect spreekt. En als coureur even ongeremd, aanvallend koersend. Ik moet nog altijd de eerste mens ontmoeten die tégen hem is. Als wielerliefhebber kán je niet anders dan voor Yves supporteren.’

Geen dikke nek

Ik ben altijd mezelf gebleven, zoals Yves nu. Een volksmens, geen dikke nek met een Porsche.

Nico Mattan

Ook de ex-profrenners uit de streek zijn vandaag graag afgezakt naar De Wante. Uiteraard Nico Mattan, die zichzelf herkent in Lampaert. ‘Hetzelfde type coureur als ik: sterk in het klassieke werk, goeie tijdrijder, al focuste ik meer op prologen. Ik ben ook pas later, na mijn dertigste, opengebloeid. Yves heeft op zijn 27e al meer gewonnen.’

‘Hij is ook iets ‘serieuzer’ dan jij, hé’, komt vader André tussen. ‘Nico dronk graag een pintje. Als hij er honderd procent voor geleefd had, dan was hij nog veel beter geweest.’ ‘Maar hoeveel procent? Dat weet je niet, hé’, repliceert Nico. ‘Heb ik ook geen spijt van. Ik ben altijd mezelf gebleven, zoals Yves nu. Een volksmens, geen dikke nek met een Porsche. En ook niet benauwd om met een Kwaremont (Mattan is vertegenwoordiger van het biermerk, nvdr) te poseren, zoals ik vorige week nog ondervonden heb met Zdenek Stybar.’

Ook Niko Eeckhout, opgegroeid in het vlakbij gelegen Ooigem, heeft een boontje voor zijn streekgenoot. ‘Ik ken Yves al van toen hij als belofte kermiskoersen bij de profs reed. Hij stak zich nooit weg. Niet tijdens de wedstrijd, en niet in de kleedkamer tussen de oudere gasten. Altijd vrolijk babbelend – een sociale kerel, hé.

‘Ik herinner me ook nog het Natourcriterium in Roeselare. We reden met zijn tweeën voorop, tot ik zei: ‘We zullen moeten vertragen, anders gaan we miserie hebben met de vedetten.’ Waarop Yves antwoordde: ‘Ze moeten maar wat zeerder rien, ze worden genoeg betaald.’ Ik dacht meteen: dit is gene gewonen. (lacht) Het toeval wil dat Yves later, net als ik, twee keer Dwars door Vlaanderen wint, én Belgisch kampioen wordt, telkens met Philippe Gilbert als tweede op het podium. Een vechtersbaaske, hé. Daar hou ik van. En dat spreekt ook de mensen aan. Als ze hier in de streek tegen mij over de koers beginnen, is Yves heel vaak hét gespreksonderwerp.’

Tafelgenoot Leif Hoste beaamt: ‘Yves is op weg om de populairste renner van België te worden. Als hij komend voorjaar een klassieker wint, zal het van dat zijn. Zeker mogelijk, want er zit nog rek op. De manier waarop Yves won in Waregem, op het BK ook, dat loog niet, hé. Nooit in spaarmodus, maar door sterk én slim aan te vallen. Hij weet ook perfect wat hij kan en niet kan – zeer belangrijk tegenwoordig. Enig nadeel: de verwachtingen worden steeds hoger, qua resultaten en ook qua aanvragen van Jan en alleman. Maar Yves kennende zal hij daar wel rustig onder blijven.’

Cola zero

Ik heb die beelden van de Tour wel zéstig keer bekeken. En telkens weer dacht ik dat Yves zou winnen.

Petra Gadeyne

Hoezeer die populariteit is gestegen, blijkt wanneer Lampaert even voor 20 uur De Wante binnenstapt. En een halfuur later nog steeds niet voorbij de toog geraakt is. Eerst in de wang geknepen door André Mattan, daarna handjes schuddend en handtekeningen zettend op Quick-Steptruitjes van jonge supporters. Bedolven ook onder de felicitaties. ‘Yveske, proficiat met je Flandrien Trofee, hé. En ik heb gezien dat je nu weer genomineerd bent. Voor wat was het nu meer? Juist, de West-Vlaamse Ambassadeur (een verkiezing van Krant van West-Vlaanderen en regionale zenders Focus/WTV, nvdr). Als er nu íémand een goeie ambassadeur is van ’t West-Vloams, dan ben jij het wel, hé.’

‘Ja, maar dat zal ik niet worden hoor’, lacht Lampaert, die we na een halfuur even apart kunnen nemen. ‘Zo’n kaarting is ideaal om al mijn supporters van dichtbij te zien, tijdens het drukke seizoen is dat niet altijd mogelijk. Het moeilijkste aan deze avond – zeker met zó’n grote bende – is iedereen goeiedag zeggen. Ik kan ze niet allemaal de hand schudden, maar dat begrijpen de meesten wel. En ik wil straks ook nog een kaartje leggen, zoals ik in mijn studententijd vaak deed’, vertelt Lampaert.

Opvallend: de Belgische kampioen, wiens vriendin Astrid intussen is meegenomen om een ontbrekende vierde plaats aan een tafel op te vullen, staat met een cola zero in de hand. ‘Alleen al door traktaties zou ik vanavond vijftien pinten kunnen drinken. (lacht) Maar ik let daar toch mee op. Zelfs nu, half november. Hetzelfde met de vele invitaties deze winter, nóg meer dan vorig jaar. Ik zou elke dag ergens naartoe kunnen gaan: wieleravonden, eetfestijnen van lokale rennertjes, openingen van kerstmarkten zelfs… Ik heb vree moeten selecteren, en dus veel uitvluchten verzonnen. (lacht) Of gewoon neen gezegd. Dat lukt me steeds beter. PlaySports had me bijvoorbeeld als Zulte Waregemfan/’analist’ uitgenodigd, voor de match tegen Club Brugge. Dan moest ik echter naar de tv-studio in Brussel en was ik pas na middernacht thuis. Liever niet dus.

‘Alleen wat echt belangrijk is, doe ik: in mijn lagere school van vroeger over fietsveiligheid praten bijvoorbeeld, of de uitreikingen van de Flandrien Trofee en de Kristallen Fiets’, zegt Lampaert, waarop hij weer aan de mouw getrokken wordt. ‘Ik ga je nu wel laten, ik moet aan minnen toer beginnen.’

Veel nieuwe leden

Het moeilijkste aan deze avond is dat ik niet iedereen de hand kan schudden. Ik wil straks ook nog een kaartje leggen, zoals in mijn studententijd.

Yves Lampaert

Niet alleen voor Lampaert is het een drukke avond, dat is het ook voor het achtkoppige Forza Lampaertbestuur. Yves’ broer Jens loopt rond met de bestelde drankjes, penningmeester Andy Vroman verdeelt de kippenbillen en diepvriesfrieten en voorzitter Bert Vanwijnsberghe gaat tafel per tafel af met de tombolaprijs: een beenhesp, waarvan je voor een euro eenmaal en voor twee euro drie keer het gewicht mag schatten. Intussen verkoopt Heide Vandekerckhove Lampaerts oude wielerkledij ten voordele van vzw Bijs, opgericht door Quick-Stepploegleider Tom Steels die een tehuis gebouwd heeft voor kinderen met een motorische en/of mentale beperking. Even druk heeft Heide het ook met het verlengen/verkopen van (nieuwe) lidkaarten. ‘Handig om ze nu mee te geven, dan moeten we ze niet opsturen.’

Een flinke besparing qua portkosten, want vorig seizoen had Forza Lampaert al vierhonderd leden en daar zullen vanavond liefst tweehonderd nieuwe bij komen. ‘We hebben duizend lidkaarten laten drukken, we hebben dus nog wat ruimte. Al hadden we nooit gedacht dat we er nu zó veel zouden verkopen’, lacht Heide. ‘Voor hun vijf euro krijgen de leden dan ook veel terug. Vanavond al een poster, om de twee maanden een nieuwsbrief over Yves’ prestaties en onze activiteiten, plus vijf euro korting voor onze jaarlijkse trip naar het Belgisch kampioenschap. Diegenen die aanwezig waren in Binche hebben het zich alleszins niet beklaagd. Voor het komende BK in Gent zijn we trouwens al aan het uitkijken naar een geschikte locatie. Met de inkomsten van deze kaarting en van de lidgelden bekostigen we de werking van de supportersclub en de BK-trip. Zodat we die zo goedkoop mogelijk kunnen houden en toch break-even kunnen draaien.’

Een andere jaarlijkse activiteit, vertelt Heide, is de quiz die Forza Lampaert steevast na Parijs-Roubaix organiseert. ‘Met een bijzondere prijs voor elke deelnemer: een bundel prei, geschonken door Yves’ ouders (groenteboeren, nvdr). En met een speciale vragenronde, ingesproken door de ploegmaats van Yves – zijn jaarlijkse bijdrage aan de quiz. Leuk om Philippe Gilbert en Niki Terpstra een vraag te horen stellen.’

Halverwege deze avond is het Lampaert zelf die zijn supporters toespreekt, met de microfoon. ‘Stif wel merci daje ollemoale gekomen zijt. We zijn met een grote massa, ik ga wellicht niet iedereen goeiedag kunnen zeggen, maar amuseer jullie toch. En eerlijk spelen, hé. Santé!’ Luid applaus volgt, gevolgd door enkele ‘Forza Lampaert, olé, olé’-kreten. De Quick-Steprenner zet daarna zijn toer voort, legt ook nog een kaartje, om rond middernacht naar huis te keren. ‘Morgen moet ik voor het ontbijt een halfuur lopen en daarna twee en een half uur fietsen. Lastig, maar ik zal wat langer slapen’, lacht hij.

Voor het bestuur van zijn fanclub wordt het een nog kortere nacht, want de kaarting duurt uiteindelijk tot drie uur ’s nachts. Veel moeite, beseft de Belgisch kampioen. En dus trakteert hij de bestuursleden van Forza Lampaert twee dagen later traditioneel op een etentje. ‘Ook dát is Yves: altijd zeer dankbaar’, zegt Heide. ‘Een crème van een gast.’

Forza Lampaert: Yves’ wens vervuld

Aan de muur in het bijzaaltje van Café De Wante: twee grote banners met daarop het Forza Lampaertlogo, inclusief een stierenkop. ‘Zélf ontworpen’, zegt bestuurslid Heide Vandekerckhove trots. ‘Toen Yves prof werd, vonden we dat Forza Lampaert ook een mooi uithangbord verdiende. Met een stierenkop, want Yves’ bijnaam bij de jeugd was de Stier van Ingelmunster.’

Ook de naam Forza Lampaert is niet lukraak gekozen. Voorzitter Bert Vanwijnsberghe: ‘Ik ben een groot supporter van eersteklasser Zulte Waregem. Toen Yves nog bij de beloften reed, heb ik hem eens meegenomen naar het Regenboogstadion. Na een zege scandeerden de Esseveesupporters toen samen met de spelers: ‘Forza S-Vee!’ Yves vond dat chic. ‘Als ze later ooit voor mij Forza Lampaert zouden roepen…’ Toen we de supportersclub oprichtten, was de naam dus vlug gekozen. Intussen is Yves’ wens al vaak vervuld.’ (lacht)

Het zal dit seizoen langs de Vlaamse koerswegen nog meer weerklinken, want de supportersclub Forza Lampaert Ingelmunster heeft sinds deze winter ook een ‘klein broertje’: in café Zeswege in Zwevezele, opgericht door cafébaas Eddy Denoo, nog zo’n diehardfan. ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugde’, aldus Bert.

Het Yves Lampaertjaarboek

Forza Lampaertpenningmeester Andy Vroman is als dichte buur van Lampaerts ouders niet alleen supporter van het eerste uur, maar ook de ‘documentalist’ van diens carrière, als opsteller van het fameuze jaarboek over de Ingelmunsternaar. ‘Ik spaar, al sinds het begin van Yves’ carrière, alle artikels en interviews die over hem verschijnen, aangevuld met foto’s die ik krijg van supporters of zelf maak. Dat jaarboek wordt elk jaar groter: dit seizoen twee grote klasseurs! Na elk seizoen, ergens halverwege december, overhandig ik dat plechtig aan Yves. Er kruipt héél veel tijd in, maar ooit worden het misschien historische documenten, hé. (lacht) Als Yves ze tenminste dan nog allemaal heeft, want hij leent ze vaak uit aan familie en vrienden. Iedereen wil mijn werk zien.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content