Een buitenaardse superman, op ruime afstand gevolgd door gewone stervelingen die zondag op het BK veldrijden in Kruibeke mogen uitmaken wie ’the best of the rest’ is. Een analyse van de verhoudingen aan de hand van drie opmerkelijke cijfers.
0
Het aantal klassementscrossen dat Wout van Aert dit seizoen op zijn naam schreef, aangevuld met slechts drie zeges in losse veldritten: Ardooie, Bredene en La Mézière – niet toevallig telkens zonder Mathieu van der Poel aan de start. De Herentalsenaar kan zo een zegerapport van slechts 3 op 24 voorleggen. Ondanks 21 podiumplaatsen magere cijfers in vergelijking met de jongste vier veldritcampagnes van Van Aert: 13 overwinningen op 24 in 2014/15 (inclusief 6 klassementscrossen), 18 op 35 in 2015/16 (11, plus winst in BK/WK), 17 op 40 in 2016/17 (9, plus BK/WK) en 9 op 32 in 2017/18 (4, plus BK/WK).
Amper één wereldkampioen deed het de laatste 25 jaar, tot aan het Belgisch kampioenschap, slechter dan Van Aert dit seizoen: Erwin Vervecken in 2007/08, die in de regenboogtrui tot begin januari slechts twee kleine crossen won en in klassementsraces éénmaal het podium haalde. Met die nuance dat Zdenek Stybar na zijn winst op het WK in 2014 het veld achter zich liet.
Van Aert krijgt op het BK in Kruibeke, maandag in Otegem, en in de Wereldbekermanches in Pontchâteau (zonder Van der Poel) en Hoogerheide (met VDP) wel nog de kans om zijn palmares als regerend wereldkampioen op te smukken, voor hij zijn titel op 3 februari verdedigt in Bogense. Alle druk rust dus op de schouders van de 24-jarige Kempenaar, die in het verleden wel al meermaals bewees een meester in het pieken naar kampioenschappen te zijn. Met een nieuwe, vierde opeenvolgende Belgische driekleur zou hij zelfs pas de derde crosser ooit worden die zo’n reeks neergezet heeft, na Roland Liboton (tienmaal op rij, 1980/89) en Maurice Seynaeve (5 op een rij, 1933/37). Bovendien kan hij zich optrekken aan een leuke herinnering: in oktober 2014 behaalde de toen pas twintig jaar geworden Van Aert in Kruibeke zijn tweede profzege door ene Sven Nys te kloppen.
20
Het aantal keer dat Toon Aerts dit seizoen een topdriestek behaalde, waaronder 17 maal op 21 klassementscrossen. Inclusief vier overwinningen: in Waterloo, Iowa, Overijse en op de Koppenberg, de enige race dit seizoen waarin Van der Poel op zijn waarde geklopt werd. Voor Aerts (25) de definitieve doorbraak, nadat hij vorig seizoen bleef steken op negen podiumplaatsen in klassementsraces en alleen de losse veldrit in Niel won.
Die opmerkelijke progressie heeft hij te danken aan een gewijzigde trainingsaanpak in de zomer, met meer kilometers en lange zware krachttrainingen. De Telenet-Fidearenner riep zichzelf al uit tot dé uitdager van Wout Van Aert op het komende BK, maar meldde terloops ook slim dat hij – in tegenstelling tot de titelverdediger – zijn seizoen níét moet redden. Opvallend: als prof greep Aerts telkens naast het BK-podium: vierde (2018) en tweemaal vijfde (2017, 2016). Ook de top drie op een WK zat er nog niet in. De kans is reëel dat dat in Kruibeke, en ook in Bogense, verandert – althans wat het podium betreft.
2
Zoveel jaar, plus 11 maanden en 3 dagen is het geleden dat er nog eens een crosser, niet genaamd Van der Poel, Van Aert, Aerts of Lars van der Haar, een klassementsrace won: Laurens Sweeck (25) in Sint-Niklaas. Sindsdien won hij nog acht kleine, losse veldritten, maar een grote triomf zat er sinds 6 februari 2016 niet meer in: negen podiumplaatsen in klassementswedstrijden in 2016/17, tien in 2017/18, en voorlopig vijf in het huidige crossseizoen. Meer dan Aerts was Sweeck wel op de afspraak op de vorige BK’s: zilver in 2016 en 2018, brons in 2017. Ook bij de jeugd viel hij nooit naast het podium, met nationale titels bij nieuwelingen, junioren én beloften (tweemaal). Vergeet dan ook de mindere eindejaarsperiode van Sweeck: hij is al wéken bezig met één afspraak, zondag in Kruibeke.
Michael Vanthourenhout (25) leek de voorbije weken meer indruk te maken, met vooral een tweede stek na Van der Poel in Diegem. Ook hij putte daar moed uit voor het komende BK. Bovendien in Kruibeke, waar de West-Vlaming in oktober 2016… Wout van Aert klopte voor de zege. Zondag opnieuw? Of steekt de titelverdediger er toch weer bovenuit?
Zondag nr. 100 voor Van der Poel?
99 profzeges behaalde Mathieu van der Poel al, na zijn 22e en 23e seizoenstriomf, vorig weekend in Gullegem en Brussel. De Nederlander, die op 19 januari zijn 24e verjaardag viert, won ook al twee keer de showcross in Waregem, maar dat is geen officiële veldrit. Op het NK, zondag in Huijbergen, kan hij met een vijfde nationale proftitel op rij de magische kaap van de 100 overwinningen bij de elite ronden, op in totaal 145 crossen – een zegepercentage van liefst 69%. Ter vergelijking: Van Aert scoort tot nu toe als prof aan ‘slechts’ 36%: 61 op 168.
Sinds 1 januari 2018 heeft Van der Poel zelfs 33 van zijn 36 veldritten gewonnen, liefst 92%. Hij verloor alleen het WK in Valkenburg, op de Koppenberg en in Lokeren (opgave na een val). Kannibalistische cijfers, maar niet nieuw voor de Nederlander die bij de jeugd al 118 keer won: 51 keer als nieuweling, waaronder 29 op 29 in 2010/11, 56 maal als junior (op in totaal 60 crossen) en 11 keer als belofte. Totaal aantal overwinningen in het veld dus: 217. En daar zullen er nog véél bij komen.
NR. 10 voor Sanne Cant?
Liefst tien verschillende dames wonnen dit seizoen een of meer klassementscrossen. Een mix van oud en jong: Kim Van de Steene (32), Marianne Vos (31), Lucinda Brand (29), Sanne Cant (28), Kati Keough (26), Denise Betsema (25), Jolanda Neff (25), Alice Maria Arzuffi (24), Annemarie Worst (23) en Carmen Alvarado (20). Zo spannend het echter in die wedstrijden was, zo voorspelbaar dreigt het BK te worden. Niemand lijkt immers in staat om Sanne Cant, als die geen hinder ondervindt van haar val in Brussel, van haar tiende opeenvolgende nationale proftitel te houden, een fabuleuze reeks à la Roland Liboton.
De Kempense maakte een moeilijke seizoensstart, met geen enkele podiumplaats in een Wereldbekercross, maar is sinds half december weer op niveau met onder meer zeges in Zonhoven, Sint-Niklaas en Diegem, plus tweede plaatsen in Loenhout en Baal, en een eerste topdriestek in de WB (derde in Heusden-Zolder). Allicht voldoende voor een tiende driekleur, en gezien Cants groeiend vormpeil, én reputatie als kampioenschapsrenster, misschien ook voor een derde opeenvolgende regenboogtrui. In Bogense, waar ze vorig seizoen won…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
