Met een vierde plek op het WK verbaasden onze Belgische basketbalvrouwen de wereld… en eigenlijk ook een beetje zichzelf. Een nieuwe stap richting ultieme ambitie: de Olympische Spelen van 2020 in Tokio.
De vierde plaats op een toernooi is de meest ondankbare. Je grijpt nipt naast een medaille en het betekent meestal dat je je twee laatste wedstrijden verloren hebt. Zo, daarmee hebben we meteen de enige domper van de voorbije tiendaagse basketbalhype genoemd. Want wát een parcours hebben onze Belgian Cats neergezet bij de allereerste deelname ooit van een Belgisch team aan een WK.
Groepswinst door onder meer Europees kampioen en olympisch vicekampioen Spanje te kloppen. Vervolgens winst in de kwartfinale tegen Frankrijk, de mondiale nummer drie, en dan in de halve finale eervol onderuit tegen het ongenaakbare Team USA, dat zichzelf opvolgde als wereldkampioen.
In de kleine finale om het brons wist een op revanche belust Spanje, voor eigen publiek, een vermoeid België te overbluffen, maar ook daar toonden de Cats hun mentale sterkte door in het slotkwart een 11-0 te plaatsen. De ontgoocheling maakte gelukkig snel plaats voor terechte trots. ‘Om nooit meer te vergeten’, concludeerde Kim Mestdagh, een van de sterkhouders van het team.
Het voornaamste wapen van de Belgian Cats was het oprechte altruïsme in de groep: een voorbeeld voor veel ploegsporten.
Die ene seconde
Waar komt deze ‘wereldprestatie’ nu vandaan? De prelude voor dit succesverhaal werd vorig jaar al geschreven met een onverhoopte bronzen medaille op het EK in Tsjechië. België had een fameuze lichting, aangevoerd door Emma Meesseman, dat wisten we, maar het was aftasten wat ze als ploeg waard waren op het hoogste niveau. Het EK 2017 bleek een eerste eyeopener. Sindsdien hoorde je het uit bijna alle monden bij onze Belgian Cats: ‘Die bronzen medaille gaf ons honger naar meer.’ Bij de start van hun allereerste WK ooit leek het wel alsof ze in dat tussentijdse jaar amper gegeten hadden, want onze Cats begonnen furieus. Een zwak Puerto Rico werd met huid en haar verslonden (86-36). Een binnenkomer die meteen vertrouwen pompte in de ploeg.
Tegen een vinnig Japan werd nadien nipt verloren na verlengingen (75-77), maar tegen gastland en topfavoriet Spanje mocht alsnog gespeeld worden voor groepswinst. Daar zette de groep een zeer belangrijke stap in het groeiproces.
Emma Meesseman zorgde na een time-out en met nog 1,1 seconde te gaan via een uitgekiende play voor de meer dan acht punten verschil die groepswinst verzekerden. Een gloriemoment waar veel in gebundeld zat. Eerst en vooral de mentale weerbaarheid van de Cats, na de opdoffer tegen Japan. Ten tweede de tactische evolutie. Zoals bondscoach Philip Mestdagh nadien analyseerde: ‘Tegen Japan waren we niet klaar om de slotfase slim aan te vatten, tegen Spanje deden we dat net wel. Bovendien zag ik dat onze defensieve rotatie, waar we al zo lang aan werken op training, er nu helemaal uitkwam.’
Ann Wauters is op haar 38e niet meer de dominante center die ze zo lang geweest is in het Europese en zelfs mondiale basketbal, maar door haar intelligentie en rust nog steeds een sleutelpion in de selectie.
De ervaring van het EK vorig jaar, vervolgens de uitgekiende voorbereiding naar dit WK (met onder andere een stage in China) en de eerste matchen op het WK resulteerden in dat waar zoveel trainers naar streven: automatismen. Tot slot de protagonisten van die ene beslissende seconde tegen Spanje: Emma Meesseman als afwerker, Julie Allemand als aangever, Kim Mestdagh als nuttig afleidingsmanoeuvre en Philip Mestdagh als bedenker langs de zijlijn… Zij waren ook de meest in het oog springende namen op dit hele toernooi.
Philip is een bescheiden man, maar zijn aandeel in dit succes van het Belgische vrouwenbasketbal mag niet onderschat worden. De getalenteerde generatie van Meesseman, Hanne Mestdagh, Julie Vanloo en Kyara Linskens werd gekneed door hem, hetzij bij Ieper, hetzij bij de nationale jeugdreeksen. Tel daar nog zijn andere dochter Kim Mestdagh bij en Ann Wauters, die hij overtuigde om zich weer beschikbaar te stellen voor de nationale ploeg. Het project startte in 2015, toen hij als bondscoach overnam van Daniel Goethals. ‘Het belangrijkste was om Emma en Ann weer mee te krijgen in het verhaal’, duidt hij zijn eerste beleidsdaad aan.
Ann Wauters is op haar 38e niet meer de dominante center die ze zo lang geweest is in het Europese en zelfs mondiale basketbal, maar door haar intelligentie en rust nog steeds een sleutelpion in de selectie. Haar kortstondige invalbeurten zorgden ervoor dat Meesseman iets meer ademruimte kreeg. De rol van boegbeeld heeft ze stilaan overgedragen aan die laatste.
Onstopbaar is de term die de internationale media op onze Belgian Cats plakten. Het offensieve gamma van onze vrouwenploeg is bijzonder breed: inside met de torens Emma, Ann en Kyara. En tel daar nog gerust de ervaren Jana Raman bij.
Meesseman, vorig seizoen nog verkozen tot MVP van de Euroleague, liet deze zomer de WNBA aan zich voorbijgaan om volledig te kunnen pieken naar het WK. In Tenerife bewees Meesseman dat ze simpelweg de beste centerspeelster van Europa is. Dominant op het veld en in de statistiekenlijstjes: beste rebounder en vicetopschutter van het toernooi.
De amper 22-jarige Julie Allemand ontpopte zich samen met Kyara Linskens tot de revelatie van dit toernooi. De voor ASVEL Lyon uitkomende spelverdeelster etaleert op haar leeftijd een verbazende maturiteit en balvastheid. Daarin vormt ze een mooi tegengewicht voor de geniaal gekke Marjorie Carpréaux als draaischijf van de ploeg. Zonder complexen ging Allemand Spanje, Frankrijk en de VS te lijf. Ze sloot het WK af als assistkoningin met gemiddeld meer dan acht assists per wedstrijd. Indrukwekkend.
En dan was er Kim Mestdagh, momenteel zonder club omdat ze na teleurstellende passages in Turkije en Spanje het WK wilde afwachten alvorens een nieuwe werkgever te kiezen. Terecht, want wat de oudste van de Mestdaghzusjes uit haar mouwen schudde, getuigde van wereldklasse. Met drives naar de ring en een festival aan driepunters bleek ze bij momenten onstopbaar. Dat is trouwens de term die de internationale media op onze Belgian Cats plakten. Het offensieve gamma van onze vrouwenploeg is bijzonder breed: inside met de torens Emma, Ann en Kyara. En tel daar nog gerust de ervaren Jana Raman bij.
Tokio 2020
Het voornaamste wapen van de Belgian Cats op dit succesvolle WK was het enthousiasme en oprechte altruïsme dat de groep uitstraalde. Meeleven bij elk punt dat een ploegmaat maakte, gebalde vuisten, nooit misbaar bij een wissel: een voorbeeld voor veel ploegsporten. ‘Als coach heb je daarin ook een belangrijke stem’, legde Philip Mestdagh ons uit. ‘Door een selectie samen te stellen waarin iedereen zijn rol aanvaardt.’ Met die teamspirit en spontaniteit charmeerden de Cats ook het grote publiek. Het EK bracht een eerste boost in de populariteit van onze Belgische basketbalvrouwen, het WK vergrootte die alleen maar.
De grootste uitdaging wordt nu om die hoogconjunctuur te bestendigen. De status van de Belgian Cats is definitief veranderd. Ze zullen nergens meer als underdog benaderd worden. Speelsters gaan individueel nog meer in zichzelf geloven… dat is tegelijkertijd een troef en een gevaar.
De afsluitende match tegen Spanje leerde dat als de ploeg agressief aangepakt wordt, men te gemakkelijk zijn taken vergeet. ‘Deze ervaringen zorgen ervoor dat we als team nog zullen groeien’, legde Ann Wauters als ervaren gids de arm over haar kuikens. Ze wil nog niet afhaken omdat ze beseft dat er nog méér zit in deze gouden generatie, met een pak speelsters die hun piek nog moeten beleven.
Volgend jaar op het EK en dan de kwalificatiecampagne richting Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Dat is de ultieme droom van deze Belgian Cats. ‘Honger naar meer’, zo vermoeden we, zal de komende maanden weer luid uit alle monden klinken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
